Οι Έλληνες -και ιδιαίτερα εκείνοι που γνωρίζουν περισσότερα από εκείνα που διδάσκονται στο σχολείο- έχουν μια αρρωστημένη σχέση με την Ιστορία.
Κατ’ αρχάς, τους ενδιαφέρει κυρίως -ή μόνο- η Ιστορία της χώρας τους.
Σαν να μην αναπτύχθηκε ποτέ και πουθενά αλλού πολιτισμός.
Επιπλέον, οι Έλληνες δεν κοιτούν την Ιστορία για να αντλήσουν διδάγματα για το παρόν και το μέλλον, αλλά για να αυτοπροσδιοριστούν.
Ψάχνουν την ταυτότητά τους μέσα στο βιβλίο της Ιστορίας.
Λες και ξεφυλλίζουν τις σελίδες της –πολύ συχνά βιαστικά–, ψάχνοντας να βρουν μέσα στα γράμματα το όνομά τους.
Δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό για τους νεο-Έλληνες.
Κοιτάζουν τους υπόλοιπους λαούς -και ιδιαίτερα τους δυτικούς-, ψάχνοντας να βρουν πάνω τους τα σημάδια του φθόνου για καθετί ελληνικό.
Τους ανατολικούς δεν τους υπολογίζουν και πολύ.
Τους συμπαθούν κιόλας, αφού μέσα τους πιστεύουν πως εκείνοι έχουν από καιρό υποκλιθεί στο μεγαλείο του ελληνικού πολιτισμού.
Επειδή, όμως, η φιλοσοφία των νεο-Ελλήνων κυριαρχείται από το γνωμικό «εάν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με εμάς τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα», βρίσκονται αρκετές φορές στην Ιστορία τους με τεράστιους και τρομερούς κινδύνους.
Από τις στιγμές, όμως, αυτές οι νεο-Έλληνες δεν μαθαίνουν ποτέ, αφού αρνούνται πεισματικά να ασχοληθούν με αυτές τις μελανές σελίδες της ιστορίας και, όποτε αναγκάζονται εκ των πραγμάτων να το κάνουν -όπως πχ με την Μικρασιατική καταστροφή- περιορίζονται στο να ασχοληθούν με τις ευθύνες (Άγγλων, Γάλλων, Πορτογάλων) ή με τις αγριότητες (συνήθως Τούρκων και Βουλγάρων) των άλλων.
Οι Έλληνες, όταν ηττώνται, δεν κάνουν κανένα λάθος, εκτός ίσως από ένα.
Εκείνο που επαναλαμβάνουν και σήμερα, το λάθος πως δεν είναι ενωμένοι.
Λες και οι αρχαίοι προγονοί τους -που μεγαλούργησαν- ήταν ενωμένοι σαν μια γροθιά και όχι χωρισμένοι σε δεκάδες πόλεις-κράτη που συχνά πυκνά πολεμούσαν μεταξύ τους.
Λες και όλοι οι άλλοι σύγχρονοι λαοί είναι ενωμένοι μέσα στις αταξικές κοινωνίες που ζούνε και αντιμετωπίζουν όλα τα ζητήματα από την ίδια σκοπιά.
Και στο σημείο αυτό, ο καλός νεο-Έλληνας πετάγεται αγανακτισμένος από την καρέκλα του.
«Άλλο τα κοινωνικά κι άλλο τα εθνικά ζητήματα», ουρλιάζει.
Άλλο πράμα επίσης το Ηράκλειο κι άλλο το Νέο Ηράκλειο, να προσθέσω κι εγώ.
Άλλο επίσης η Μακεδονία κι άλλο η Βόρεια Μακεδονία.
Άλλο πράγμα η Μακεδονική γλώσσα – διάλεκτος της Αιολικής την εποχή του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου, κι άλλο τα Μακεδονίτικα ή Σλαβομακεδόνικα που μιλούσε μεγάλο τμήμα του πληθυσμού –ακόμα κι ελληνικού φρονήματος άνθρωποι– στην γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας τον 18ο και το πρώτο μισό του 20ου αιώνα.
Πού να τα καταλάβουν όλα αυτά οι νεο-Έλληνες;
Ακόμα κι αν σηκώνονταν από το χώμα ο Παύλος Μελάς και τους διάβαζε τα γράμματα που έστελνε στην γυναίκα του και της περιέγραφε τους πληθυσμούς που συναντούσε στον δρόμο του και μιλούσαν την Μακεδονική γλώσσα, δεν θα πείθονταν.
Ακόμα κι αν διάβαζαν τον Στρατή Μυριβήλη να περιγράφει τους Ορθόδοξους Μακεδόνες που είχε επισκεφτεί στα χωριά γύρω από το Μοναστήρι τα χρόνια του Α’ Παγκοσμίου Πολεμου, πάλι δεν θα πείθονταν και θα έσκιζαν την σχετική σελίδα του βιβλίου του.
Σήμερα η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ αναγκάζεται να αλλάξει το όνομα και το Σύνταγμα της χώρας, να μετονομάσει τηλεοπτικούς σταθμούς, ραδιόφωνα και πανεπιστημιακά ιδρύματα.
Πρόκειται για μια αναμφισβήτητη ήττα της πολιτικής αυτού του κράτους τα τελευταία χρόνια, για ένα τρομερά επώδυνο συμβιβασμό από την πλευρά τους.
Αρκεί να φανταστεί κανείς το τι θα συνέβαινε αν έπρεπε να προχωρήσει σε κάτι αντίστοιχο η ελληνική κυβέρνηση.
Κι όμως οι νεο-Έλληνες αντιμετωπίζουν την υπογραφή της συμφωνίας με τα Σκόπια ως εθνική καταστροφή, την ίδια στιγμή που τα μνημόνια και τα δάνεια της ΕΕ ήταν το αναγκαίο κακό που μας κράτησε μέσα στο ευρώ!
Δυστυχώς, ζούμε σε εποχή κοινωνικής κατάρρευσης όπου οι ανόητοι εθνικιστές κάνουν πάρτι.
Ζούμε σε μια εποχή που αρχίζει να θυμίζει την προ του 1897 περίοδο, τότε που οι «μπατριώτες» και πατριδοκάπηλοι της εποχής καλούσαν τον βασιλιά να κηρύξει τον πόλεμο στην Οθωμανική αυτοκρατορία.
Δεν σώπασαν ούτε όταν ο τουρκικός στρατός έφτασε στην Λαμία, προτού υποχρεωθεί από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής να επιστρέψει στην συνοριακή γραμμή της Θεσσαλίας.
Οι νεο-Έλληνες δεν έχουν ιδέα για την ιστορία της γεωγραφικής Μακεδονίας τις δεκαετίες της Οθωμανικής κυριαρχίας και την εποχή που προηγήθηκε κι ακολούθησε τους Βαλκανικούς πολέμους.
Δεν μπορούν ούτε καν να το σκεφτούν ότι, χωρίς τον Ελευθέριο Βενιζέλο και την επιμονή του να συμμαχήσει η χώρα με τις Βαλκανικές χώρες στον Α΄ Βαλκανικό πόλεμο και την προσταγή που έδωσε στον διάδοχο Κωνσταντίνο να ξεκουνήσει την βασιλική του κωλάρα και να καταλάβει πριν τους Βούλγαρους την Θεσσαλονίκη, η Μακεδονία δεν θα ήτανε σήμερα ελληνική.
Ούτε τους περνάει καθόλου από το μυαλό, πως, χωρίς τον Βενιζέλο και την συμφωνία ανταλλαγής των πληθυσμών με τον Κεμάλ στον μεσοπόλεμο, η ελληνική Μακεδονία θα κατοικούνταν σήμερα σε πολύ μεγάλο ποσοστό από Τούρκους.
Πολύ μεγάλο ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού που κατοικεί σήμερα στην Μακεδονία έλκει την καταγωγή του από τον Πόντο και την Μικρά Ασία.
Πολλοί από τους παππούδες ή τους προπαππούδες των σημερινών κατοίκων της Βόρειας Μακεδονίας είχαν γεννηθεί σε εδάφη που σήμερα ανήκουν στην Ελλάδα.
Το ίδιο ισχύει και με χιλιάδες Τούρκους οι πρόγονοι των οποίων είχαν γεννηθεί στην Μακεδονία.
Ακόμα και σήμερα, το σπίτι που γεννήθηκε ο Κεμάλ Ατατούρκ στην Θεσσαλονίκη αποτελεί ένα από τουριστικά αξιοθέατα της πόλης.
Η ιστορία της Βαλκανικής, και ιδίως της γεωγραφικής Μακεδονίας που αποτελεί την καρδιά της χερσονήσου μέσα στον 19ο και στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, είναι αιματηρά και απίστευτα κουλουβάχατα, μια διαρκής μετανάστευση λαών και αλλαγής των συνόρων.
Ο τόπος των τρελών, των αιώνια αδικημένων.
Εκείνων που συνηθίζουν να οδηγούνται στην αυτοκαταστροφή, προκειμένου να διαφυλάξουν την αόρατη κι απροσδιόριστη τιμή τους.
Εκείνων που βαδίζουν την οδό προς τον Γολγοθά και την Σταύρωση, πιστεύοντας ότι πηγαίνουν εκδρομή στην θάλασσα.
Ο τόπος με τους στενούς φιδωτούς δρόμους, τις ελιές και τα πουρνάρια, το τραγούδι του τζίτζικα το καλοκαίρι παρέα με την φωνή της Ρίτα Σακελαρίου αλλοιωμένη από το παλιό τζουκ μποξ:
«Ιστορία μου, αμαρτία μου, λάθος μου μεγάλο / Είσαι αρρώστια μου, μες το αίμα μου, και πώς να σε βγάλω;».
Και κάποιος Βαλκάνιος Ανδρέας κάπου θα χορεύει.
Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας
(Φίλε Ηλία, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η Ελλάδα είναι μια παρανοϊκή χώρα. Είναι μια χώρα με εθνική παράνοια. Τώρα, βέβαια, είναι επίσημα ένα προτεκτοράτο. Αλλά πάντα με παράνοια. Δηλαδή, η χώρα έχει χαθεί αλλά τους Έλληνες τους νοιάζει πώς θα ονομάζεται η ΠΓΔΜ. Το τέλος της λογικής. Για τους περισσότερους Έλληνες δεν έχει καμία σημασία η αλήθεια, ούτε η πραγματικότητα. Σημασία έχει τι νομίζουν ή τι θέλουν να πιστεύουν. Δηλαδή, είναι στην καρακοσμάρα τους. Φίλε Ηλία, εγώ έχω αρχίσει να το διασκεδάζω. Πάντως, στην εθνική παράνοια δεν θα υποκύψω. Γιατί πάρα πολλοί Έλληνες θυμίζουν εκείνο που λένε «είπε ο γιατρός, ό,τι κι αν λέει, να του λέμε πως έχει δίκιο». Έχουν δίκιο λοιπόν. Να είσαι καλά, Ηλία. Την αγάπη μου.)
