Για ακόμη μια φορά η κοινωνία της Καλαμπάκας έρχεται αντιμέτωπη με την αναλγησία της τοπικής αυτοδιοίκησης, μεμονωμένων ατόμων και υπηρεσιών, οι οποίοι και πάλι προχωρούν σε μονομερείς ενέργειες.
Αιτία αυτή τη φορά η κοπή του κυπαρισσιού που δέσποζε πίσω από το ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Καλαμπάκα. Ένα δέντρο, το οποίο έχει ηλικία αρκετών εκατοντάδων ετών τουλάχιστον, καθώς απεικονίζεται στο γνωστό χαρακτικό των Μετεώρων του μοναχού Παρθένιου (1782).
Ο «Ξέρακας», ήταν τόσο σημαντικό τοπόσημο που είχε μέχρι και όνομα. Με έκπληξη παρακολουθούμε στα τοπικά μέσα ενημέρωσης τους εμπλεκόμενους με την κοπή, να απεικονίζονται περιχαρείς για το δύσκολο έργο που έφεραν εις πέρας. Και ακριβώς εδώ θεωρούμε ότι έγκειται η βάση του προβλήματος. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι τα συγκεκριμένα άτομα θεωρούσαν ότι προσφέρουν κοινωφελές έργο. Δυστυχώς όμως κάποιες πράξεις είναι μη αναστρέψιμες.
Όλες οι προοδευμένες κοινωνίες, ακόμη και εντός της χώρας μας πλέον, κάνουν το παν για να διατηρήσουν αναλλοίωτο το χαρακτήρα του περιβάλλοντος στο οποίο ζουν. Αναπόσπαστο μέρος αυτού αποτελούν τα τοπόσημα ή/και μνημεία που διασώζουν κάποιο είδος ιστορικής ή λαογραφικής μνήμης. Στην Καλαμπάκα γινόμαστε δυστυχώς μάρτυρες μιας αμετάβλητης δημοτικής πολιτικής, η οποία τις τελευταίες δεκαετίες έχει αποδεκατίσει τα σημεία Πράσινου εντός και εκτός της πόλεως, ενώ έχει επιφέρει αλλοιώσεις στα χαρακτηριστικά της, διεπόμενη από μια τελείως αναχρονιστική αντίληψη «συμμαζέματος» και «καθαριότητας».
Παγκοσμίως, η αναφορά σε καλλωπισμό μιας πόλης περιλαμβάνει κατά κύριο λόγο χώρους Πρασίνου και πάρκα, τα οποία αποδεδειγμένα αναβαθμίζουν την ποιότητα ζωής.
Η Καλαμπάκα δυστυχώς αποτελεί θλιβερή εξαίρεση. Φαίνεται να επικρατεί μια λογική «αντιπαροχής», όπου όμορφοι χώροι μετασκευάζονται κακήν κακώς άνευ μελέτης. Και αυτό γίνεται εμφανές όταν μετά από λίγα χρόνια αναζητούνται εκ νέου λύσεις για τα ίδια σημεία.
Το εν λόγω κυπαρίσσι είχε ηλικία και ιστορία πολλών εκατοντάδων ετών, η οποία σβήστηκε σε μισή μέρα. Φανταστείτε πόσες γενιές Καλαμπακιωτών ανά τους αιώνες έχουν καθίσει κάτω από τη σκιά του και σε πόσα σπουδαία ιστορικά για την πόλη γεγονότα ήταν μάρτυρας.
Ας μας πούνε οι εμπλεκόμενοι στην καταστροφή του πότε φυτέψανε κάποιο δέντρο ή τι θα κάνουν για να αντισταθμίσουν την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής που επέφεραν στους κατοίκους της Καλαμπάκας ή ακόμη και την εμπειρία των επισκεπτών της πόλεως, οι οποίοι μπορούσαν να θαυμάσουν ένα ζωντανό μνημείο.
Τέτοιου είδους αποφάσεις που αφορούν κυριολεκτικά στην καταστροφή μνημείων και τοπόσημων δεν πρέπει να παίρνονται ελαφρά τη καρδία και σίγουρα όχι από μεμονωμένα άτομα, καθώς ανήκουν σε ολόκληρη την κοινωνία, όχι μόνο την παρούσα, αλλά και των επόμενων γενεών. Εάν υπήρχε κίνδυνος να καταπέσει το κυπαρίσσι, υπάρχουν κυριολεκτικά δεκάδες εφαρμόσιμες λύσεις, ώστε αυτός ο κίνδυνος κυριολεκτικά να εκλείψει.
Μια υγιής κοινωνία προστατεύει την ιστορική της μνήμη. Δεν καταστρέφει ή μετασκευάζει μνημεία και τοπόσημα, διότι κάποιος έκρινε αυθαίρετα και με βάση τις προσωπικές του προτιμήσεις ότι αυτό αποτελεί κάποιου είδους «βελτίωση». Η Εκπαίδευση δεν συνεπάγεται απαραιτήτως Παιδεία. Το λαϊκό αισθητήριο και η κοινή γνώμη αποτελεί πολύ καλό κριτή για όλες τις δράσεις που έχουν αντίκτυπο σε μια κοινωνία στο σύνολό της. Και για ακόμη μια φορά κανενός η γνώμη δεν ζητήθηκε, και ασφαλώς ούτε οι αρμόδιοι φορείς αδειοδότησης (Δασαρχείο, Πολεοδομία, Εφορεία Αρχαιοτήτων) φαίνεται να ενημερώθηκαν σχετικά.
Το παραπάνω περιστατικό δεν είναι μεμονωμένο, αλλά αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης κατάστασης που πρέπει να μας προβληματίσει όλους. Η κοπή του δέντρου φαίνεται να διέπεται από την ίδια φιλοσοφία και με τις οικοδομικές εργασίες στις μονές των Μετεώρων. Ίδια αντίληψη. Απαιτείται πολύ μεγάλη έπαρση για να μετασκευάζονται ιστορικά μνημεία, που υπήρξαν πολλούς αιώνες πριν και σίγουρα θα παρέμεναν και για πολλούς μετά από όλους μας, αν αφήνονταν στην ησυχία τους. Και ενώ ευαγγελίζεται προς όλες τις κατευθύνσεις μια φιλοσοφία που πρεσβεύει την πνευματικότητα πάνω από όλα, επιδεικνύεται αντιθέτως άκρατος υλισμός σε όλες του τις εκφάνσεις, ως ένας ατελείωτος διαγωνισμός ματαιοδοξίας.
Πρέπει εν τέλει να γίνει κατανοητό ότι τέτοιες μονομερείς ενέργειες βλάπτουν το σύνολο της τοπικής κοινωνίας. Τα μνημεία είναι διαχρονικά και δεν ανήκουν σε κανένα μεμονωμένο άτομο. Η παρουσία και διαφύλαξή τους αποτελεί πολιτιστικό αγαθό και υποχρέωση όλου του κόσμου.
