της Ζωής Χατζηθωμά
Με ρώτησε σήμερα μια γνωστή μου πόσες μέρες νήστεψα για τα Χριστούγεννα. Όταν της είπα ”καμία”, με κοίταξε λες και την πρόσβαλα.
Στο μεταξύ είναι ο τύπος του ανθρώπου εκείνου που εύχεται με ευκολία ‘ψόφο’ και χαίρεται όταν ακούει τον σεβαστό ιεράρχη να εύχεται να σαπίσουν χέρια, πόδια….και…καλά, καλά, δε συνεχίζω, γιορτή αγάπης είναι τα Χριστούγεννα.
Ήθελα να της πω πως δεν είναι εποχές που δίνουν την πολυτέλεια σε όλους να επιλέγουν το φαγητό τους, γιατί ούτε η τροφή, ούτε το ζεστό σπίτι και το μαλακό κρεβάτι είναι δεδομένα πάντα.
Ήθελα να της πω πως από το να νηστεύουμε είναι προτιμότερο το νοιάξιμο για το τρομαγμένο παιδί, είτε είναι από τη χώρα μας, είτε από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου που μας έχει ανάγκη. Δεν ενοχλεί τον Θεό μας τι τρώμε, αλλά αν είμαστε κοντά στον πονεμένο έξω από την πόρτα μας.
Όχι, δε θα νηστέψω, αλλά δε θα ευχηθώ ποτέ ‘ψόφο’ στον ξένο, στον ανάπηρο, στα αδέσποτα της πόλης. Και θα κρατώ σφιχτά το χέρι πάντα στον ηλικιωμένο που είναι μόνος και θα κάνω αγκαλιές στα παιδιά των μεταναστών που φέτος είναι στο ίδιο σχολείο με τα παιδιά μας και θα δακρύζω από χαρά που τα κατάφεραν και είναι ανάμεσά μας. Θα είμαι ηθική στον ανήθικο κόσμο μας!
Δε θα πάω την Κυριακή στην εκκλησία, αλλά θα σκύψω με ταπείνωση και σεβασμό το βλέμμα στο παιδί που μοιράζει φυλλάδια στο δρόμο και στον ανήλικο ντιλιβερά.
Και θα με τρώει η αγωνία για τον άστεγο στην πρώτη παγωνιά και για το φως που βλέπω στο απέναντι διαμέρισμα κάποιες νύχτες, γιατί εκεί μπορεί κάποιος να πονά ή να φοβάται… Δε θα κάνω όμως μεγάλο σταυρό, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που τον σταυρό τον σηκώνουν στους ώμους καθημερινά.
Αν θες έλα εκεί να με βρεις και όχι στην Εκκλησία.
Η κρίση δυστυχώς έβγαλε ό,τι χειρότερο είχαμε μέσα μας και το καλύπταμε…Είμαστε όμως πολλοί, που είμαστε παρόντες και ανήσυχοι στους ανθρώπους γύρω μας.
Μέχρι πότε; Μέχρι όσο αντέξουμε στην ψυχή και στο σώμα. Χορεύουμε με τη ζωή, πότε την πατάμε, πότε αυτή μας πατάει άτσαλα, παραπατάμε, ε, κάπου στην πορεία θα βρούμε κοινό βηματισμό.
Θέλω να σου πω και κάτι τελευταίο: Ίσως έχουμε μεγαλύτερες αγωνίες από τη νηστεία σας…Γιατί οι δικές μας νύχτες έχουν τις πιο δυνατές προσευχές για τον άνθρωπο, για τα παιδιά όλου του κόσμου και για το παιδί που κλαίει βουβά μέσα μας.
Εμείς δεν ψάχνουμε καινούριους φόβους, αλλά καινούριες ανάσες… ‘Φεγγαράκι μου λαμπρό…’ Το θυμάσαι ακόμη;
