Το ποτάμι που μπήκε ανάμεσά μας δεν ήταν τυχαίο. Το βράδυ της 11ης Ιουνίου του 2013, όταν η ελεεινή σύμπραξη νεοφιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατών αποφάσιζε να δώσει δια του δόγματος του σοκ ένα ισχυρό χτύπημα, όχι απλώς στο χώρο των μέσων ενημέρωσης αλλά και της δημοκρατίας γενικότερα, πολλοί χρειάστηκε να διαλέξουν όχθη.
Το ποτάμι δεν χώρισε μόνο τους εργαζόμενους της ΕΡΤ που είδαν μέχρι και μίσος να φωλιάζει στις καρδιές τους. Χώρισε όλους αυτούς που από τη μιά στάθηκαν στον πλευρό της ακηδεμόνευτης ενημέρωσης και σε εκείνους που υπηρέτησαν συγκεκριμένα συμφέροντα. Ήταν αυτοί που έτρεχαν σε πορείες, συνελεύσεις, αυτοί που χτυπήθηκαν και χτυπιούνται με κάθε μνημόνιο, δεξιό ή “αριστερό”, που μιλούσαν διαρκώς για ανάγκη πραγματικής ανατροπής στον τρόπο λήψης των αποφάσεων, και στους άλλους που υπηρέτησαν μνημόνια, έλαβαν μέρος σε σεμινάρια αποβλάκωσης της κοινωνίας, πήραν χρήμα με τη σέσουλα, υποστήριξαν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, είπαν ναι στην καταστροφή των δασών στη Χαλκιδική, είναι ΝΑΙ στο ΝΑΙ του δημοψηφίσματος ποντάροντας στην ηλιοκαμένη γιαγιά που περίμενε στο ΑΤΜ. Το πύον στο χώρο μας προϋπήρχε.
Απλώς μεγάλωνε σε ένα βρωμερό συρίγγιο το οποίο τροφοδοτούσαν συγκεκριμένα ΙΔΙΩΤΙΚΑ συμφέροντα. Στις διάφορες κρίσεις στον χώρο του Τύπου ήρθε να προστεθεί και η οικονομική, μόνο που δεν την προκαλέσαμε εμείς. Η κλοπή της περιουσίας των Ταμείων, η ευρωστία των οποίων δεν στηρίχτηκε ΠΟΤΕ στον κρατικό προϋπολογισμό, μας οδήγησε στην ύστατη μάχη που δεν είναι άλλη από την απεργία. Ανεξάρτητα από τις διαφορετικές αφετηρίες, ανεξάρτητα από τα λάθη των πλειοψηφιών των Ενώσεων που έπαιζαν καθυστέρηση και ερχόταν σε επαφές χωρίς αντίκρισμα, έστω και τώρα, έστω και στο φινάλε η συστράτευση είναι ΑΝΑΓΚΗ. Και αντ’ αυτού, τα διαγραμμένα παιδάκια του Αλαφούζου, σε συνεργασία με όλους αυτούς που στάθηκαν εδώ και χρόνια στην απέναντι όχθη, πρωτοστατούν στη δημιουργία αντι-μπλόκου, αντι-Ενωσης.
Δεν σας είδαμε σε καμία κινητοποίηση εδώ και καιρό. Ο ορισμός του ΠΟΥΘΕΝΑ πρέπει να σας αποδοθεί δικαιωματικά σε κάθε λεξικό της νέο-ελληνικής γλώσσας. Ουδείς διαφωνεί με την ανάγκη ανατροπής του απαρχαιωμένου τρόπου άσκησης του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού που εδώ και δεκαετίες στραγγαλίζει κάθε διαφορετική φωνή και πρόταση στηριζόμενη σε πλειοψηφίες πλασματικές. Όχι όμως με τους όρους που εσείς κουβαλάτε.
Τα ξέρουμε τα “πολιτικά” καφενεία στα οποία συχνάζετε. Αλήθεια, ποιοι τις δημιούργησαν αυτές τις πλειοψηφίες που σας διέγραψαν (και πολύ σωστά μάλιστα μιας και η τιμωρία για κάθε απεργοσπάστη οφείλει να είναι αμείλικτη)? Μήπως εσείς οι ίδιοι κάνοντας του σύγχρονους Τσιριμώκους σε ΚΑΘΕ γενική συνέλευση? Μήπως εσείς οι ίδιοι και τα αφεντικά σας που παρεμβαίνουν ακόμη και τώρα στις συνεδριάσεις αλλάζοντας τις αποφάσεις σε χρόνο ρεκόρ με πραξικοπήματα που μέχρι και ο Πινοσέτ θα ζήλευε?
Μιλάτε εσείς για καταστατικό που το κάνατε κουρελόχαρτο προκειμένου ο Αλαφούζος και ο κάθε Αλαφούζος να ταΐζει χόρτο ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που χαίρεται να το τρώει? Το υποτιθέμενο “συλλογικό”, το ψευδεπίγραφο “από τα κάτω” που προτάσσετε είναι παλαιάς κοπής. Θυμίζει κάτι “συλλογικά”-“από κάτω” ψευδοκινημάτων της δεκαετίας του ’80 κάπου στην παλιά ανατολική Ευρώπη όπου κάτι σαλτιμπάγκοι στυλ Λεχ Βαλέσα έβαζαν τους εργάτες να κοπανιούνται με τα ΜΑΤ του Γιαρουζέλσκι για να γίνουν οι ίδιοι πρόεδροι δημοκρατίας των πιο υπερσύγχρονων φιλο-ναζιστικών κρατών. Θαυμάστε παρακάτω τον ανθό της ελληνικής δημοσιογραφίας.
Είναι και κάτι δικά μας φυντάνια που έκλαιγαν όταν έκλεισε η ΕΡΤ αλλά το ίδιο κιόλας βράδυ έβαλαν τα καλά τους για να υποδεχτούν τον Σαμαρά στο Ραδιομέγαρο ως ιδρυτή του σύγχρονου BBC ονοματι ΝΕΡΙΤ.
Και επειδή ξαναέχουμε πόλεμο
ΚΑΝΕΝΑ ΕΛΕΟΣ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΣΠΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
