Κατά που πέφτει αυτή η ΙΘΑΚΗ;

Mίμης Οικονόμου

Η μεγάλη πορεία: Βλέποντας χθες τους πρόσφυγες στην πόλη μου. (Τρίκαλα)
Αλλά και τους εκατοντάδες πεζοπορώντας στου εθνικούς δρόμους τις πρόχειρες κατασκευές σε πλατείες δρόμους και αστρέχες.
Γύρισε η μνήμη πίσω, όταν και εγώ ήμουν 5 χρονών το 1948.
Τότε με τον αδελφοκτόνο πόλεμο με την εσωτερική αναγκαστική μετανάστευση. Τότε η μάνες μας από τα ορεινά χωριά φορτώθηκαν ότι μπορούσε η κάθε μία για να ταΐσει τα παιδιά της.
Δεν υπήρχαν τότε ούτε δρόμοι ούτε δυνατότητα στα χωριά που περνούσαμε να μας δώσουν ούτε μια μπουκιά ψωμί.

Έτσι οι γυναίκες που οι άνδρες τους ήταν πολιτικοί κρατούμενοι, όπως και η μάνα μου.
Είχαν φορτωθεί όλα τα βάρη των οικογενειών τους.
Η μάνα μου, μόνη με δυο παιδιά εμένα 5χρονών και τον αδελφό μου δύο, είχε φορτωθεί όλο το νοικοκυριό της Φαγώσιμα, (αλεύρι, φασόλια, πατάτες τραχανάδες κ. λ. π.) τα ρουχαλάκια μας τους τεντζερέδες, τα σκεπάσματά μας και ότι άλλο μπορούσε.
Στα παιδικά μου μάτια αυτό το φόρτωμα φάνταζε τεράστιο.
Μέχρι τα μισά του δρόμου, έως να φτάσουμε στον πρώτο προορισμό, στην Πύλη, μας συνόδευε και ο παππούς μου. Διανυκτερεύσαμε όμως, στις Λογγιές, στον (Άγιο Κωνσταντίνο σήμερα).
Και πριν ξεκουραστούν, πέρασαν ομάδες ΤΕΑ και μας είπαν να φύγουμε γιατί θα γίνει μάχη, Έτσι και έγινε η μάνα μου φορτώθηκε το μεγάλο της φόρτωμα πήρε και τον αδελφό μου αγκαλιά πέρασε την στενή Ξύλινη γέφυρα που από κάτω περνούσε βουίζοντας θυμωμένο το ποτάμι, Πριν από λίγο είχα περάσει με την γιαγιά εγώ περπατώντας ξυπόλητος, όπως όλα σχεδόν τα παιδιά, ένας, ένας πέρασαν όλοι. Κλαίγαμε τα παιδιά, φοβόμασταν με αυτήν την αγριότητα. Περπατάγαμε στην ακροποταμιά του Τυρνιώτη ποταμού. Η Μάχη άρχισε, οι σφαίρες ψαχούλευαν τα πεσμένα πλατανόφυλλα και πέρναγαν ανάμεσα στα πόδια μας και έσβηναν στο ποτάμι.
Τύχη αγαθή;
Ότι και να είναι, κανένας μας δεν έπαθε κάτι, εκτός από την απώλεια του μοναδικού μας τώρα προστάτη, του παππού μας που τον σκότωσαν. Την επόμενη μέρα, αφού ο παππούς μας δεν έφτασε, όπως μας υποσχέθηκε, στην Πύλη, τον αναζήτησαν η μάνα μου ο θείος μου και η θεία μου η ανύπαντρη κόρη του. Τον βρήκαν πεθαμένο στην άκρη του ποταμιού, με το κύπελλο στο χέρι δίψαγε προσπάθησε να πιεί νερό.
Οι σφαίρες, του είχαν τρυπήσει την κοιλιά. Εκεί χωρίς παπά τον θάψανε. Έτσι γίνεται τέτοιες ώρες.
Πέρασαν σχεδόν 70 χρόνια, και είναι όλα αυτά ζωντανά μπροστά μου. Ακόμα βλέπω καθαρά, την άγρια μορφή του ΤΕΑτζή,
Ακόμα βουίζουν στα αυτιά μου, οι τελευταίες λέξεις του Παππού μου, σε ερώτηση της μάνας μου,
-Πατέρα να έρθω να σε βοηθήσω;
-Τραβάτε εσείς θα σας φτάσω εγώ, που όμως δεν μας έφτασε
Πώς να σβήσουν αυτές οι μνήμες;
Πως να ξεχάσουν τα χιλιάδες παιδάκια την φρίκη του πολέμου;
Των νεκρών; Των κομματιασμένων; Των καταστροφών; Τα γκρεμισμένα σχολειά τους, τα καμένα σπίτια τους, τα γέλια στις πλατείες τους; ξαφνικά μεγάλωσαν τα έχασαν όλα σοβάρεψαν, στα προσωπάκια τους η οδύνη του κόσμου. Μεγάλωσαν τα ματάκια τους δεν κλείνουν λες και θέλουν να αρμέγουν, όλα που συμβαίνουν γύρω τους.
Και τώρα! Τώρα στους δρόμους, σε μια μεγάλη σε μια ατέλειωτη πορεία ψάχνοντας την Ιθάκη τους. ,

Που γέμισαν φράχτες με αγκαθωτά συρματοπλέγματα τα σύνορα των Δημοκρατικών χωρών της Ευρώπης;
Στην χώρα τους βομβάρδισαν και σκότωσαν το μέλλον τους
Και στα σύνορα τους έφραξαν ότι είχε μείνει από το όνειρο.