Κρίση, με πιάνει κρίση!
Zωή Χατζηθωμά
Η δική μας η κρίση ήρθε απότομα, βιαστική και φουριόζα. Και μας φόβισε, μας έδιωξε τα παιδιά μας από τη χώρα και τα καλύτερα μυαλά έμαθαν να ετοιμάζουν τις καλύτερες βαλίτσες και να παίρνουν τα ματάκια τους και ”…μαμά, μην κλαις, θα γυρίσω, όταν όλα θα έχουν περάσει!…”.
Και οι δικοί μας φίλοι γλίστρησαν μέσα από τα χέρια μας και έσπασαν, όπως τα ποτήρια που σπάνε, όταν τα πλένουμε! Και μείναμε με άδεια χέρια και όχι μόνο από λεφτά και το τραπέζι μας ήταν μισογεμάτο και το ψυγείο μισοάδειο και οι ζωές μας μισές. Παντού φόβος, αγωνία τι άλλο θα μας ξημερώσει και οργή και σφιγμένες γροθιές για όσους μας έφεραν μέχρι εδώ. Γιατί η δική μας κρίση έχει και πρόσωπα και ονοματεπώνυμα!
Και τα παιδιά μας πήγαιναν στο σχολείο και κρύωναν και ήταν αδύνατο να απαντάμε στα ”γιατί” τους χωρίς να δακρύζουμε. Αλλά σταυροκοπιόμασταν, όταν είδαμε τα χειρότερα, αθώες ψυχές να χάνονται στα καταγάλανα νερά των θαλασσών μας και να πονάει η δική μας ψυχή και να γινόμαστε μάνες για τα ορφανά… Οι μνήμες και το άδικο θα μας πονάνε πάντα…
Αρκετοί από μας όμως πεισμώσαμε και φτάσαμε μέχρι εδώ μόνο με εκδορές και μικροτραύματα στην ψυχή, ε, τα καλύπτουμε καλά, κανείς δεν τα βλέπει, μόνο μεταξύ μας γνωριζόμαστε, έχουμε τα μυστικά μας σημάδια, που μόνο ”οι όλοι εμείς” ξεχωρίζουμε και τα μάτια γεμίζουν τρόμο.
Όσοι από μας τα κατάφεραν, πάλεψαν και δούλεψαν σκληρά, για να ξεχαστούν, και σαν από ένστικτο αυτοσυντήρησης συνέχισαν να κάνουν όνειρα την εποχή που τα όνειρα πλήττονται από την κρίση. Έβαλαν στόχους και με πειθαρχία κατάφεραν να δημιουργήσουν και να έχουν ιδέες σαν ρομαντικά παιδιά, με την πεποίθηση ότι μια μόνο ιδέα είναι ικανή να αλλάξει όλο τον κόσμο!
Και βρήκαν φίλους και συντρόφους στον αγώνα τους και άνοιξαν μονοπάτια και ας τους πετροβολούσαν και ας τους λοιδόρησαν εκείνοι έδιναν ο ένας το χέρι στον άλλον και προχωρούσαν. Είναι ωραίο να βλέπεις τις νύχτες ένα υπέροχο όνειρο και το πρωί να σου πιάνει κάποιος το χέρι και να σου λέει ”…ξεκίνα, μπορείς!”
Κάθε μέρα ξυπνάω πολύ νωρίς, μου αρέσει να νιώθω την πόλη να κοιμάται καθώς πηγαίνω με τα πόδια στη δουλειά…Κάπου στα μισά του δρόμου ένα ηλικιωμένο ζευγάρι πίνει κάθε πρωί τον καφέ μαζί…Μια μέρα της έριχνε εκείνος τη ζακέτα στην πλάτη, του έσκασα ένα πλατύ χαμόγελο και συνέχισα τον δρόμο μου!
Ήθελα κι εγώ καφέ επειγόντως από εκείνον τον ωραίο που φτιάχνει ο Κλούνεϊ στη διαφήμιση…Ανέβαινα τα σκαλιά στη δουλειά και σκεφτόμουν αν τα χεράκια του Τζόρτζ φτιάχνουν καλό καφέ!
Υγιής αντίδραση και άμυνα στο περασμένο ξεσάλωμα της κρίσης θαρρώ… Ή λες να τα χάνω;
