"Δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύεις αυτά που κάποιος άλλος δεν θέλει να δημοσιευθούν." - Τζορτζ Όργουελ

21.2 C
Trikala

Λάκης Λαζόπουλος: Αυτό που ζούμε είναι ένα τεράστιο… κομμωτήριο

lafarm

Σχετικά άρθρα

Συνέντευξη στο κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας «Real News» έδωσε ο Λάκης Λαζόπουλος με αφορμή το ανέβασμα των «Βατράχων», στους οποίους πρωταγωνιστεί. Αποκαλυπτικός, όπως πάντα, μίλησε για το βιβλίο που ετοιμάζει βασισμένος σε όσα έχει ζήσει μέχρι σήμερα, για τα «Χτυποκάρδια στο θρανίο» που θα σκηνοθετήσει στο Ήβη, αλλά και για τα θεατρικά του «Ποντίκια»,για την Ελλάδα που πια έγινε ένα απέραντο «κομμωτήριο», για τους πλούσιους που το παίζουν low profile, για την έξαρση του φασισμού και για την επίθεση στον Μπουτάρη. Χειμαρρώδης με γλώσσα που σπάει κόκαλα και χωρίς να χαρίζεται σε κανένα.

Αναλυτικά, η συνέντευξη:

Επιστρέφεις δυναμικά στην Επίδαυρο με δύο ρόλους και με σκηνοθέτη τον Κώστα Φιλίππογλου. Τι σε κέντρισε σε εκείνον;

«Ο Φιλίππογλου είναι ένας σκηνοθέτης που εκτιμώ ιδιαίτερα. Είχα δει μια παράστασή του με τον Αιμίλιο Χειλάκη και με κέντρισε ο τρόπος που δουλεύει μέσα από το σωματικό θέατρο. Με ενδιέφερε να δουλέψω με έναν δημιουργό που έχει έναν άλλο τρόπο θεατρικής γραφής που έχει όραμα και τα κάνει όλα handmade. Έχει ένα εξαιρετικό επιτελείο ηθοποιών που τους επέλεξε ο ίδιος και μαζί μπορούν να μορφοποιούν όλες τις στιγμές αυτού του έργου όπως έκανε ο Αριστοφάνης εκείνα τα χρόνια, που δούλευε με τους ηθοποιούς του. Πιο πολύ τα πράγματα φτιάχνονταν με τα σώματα και τις λέξεις και δεν έμπαιναν ενδιάμεσα άλλα στοιχεία να ανακατέψουν αυτή τη σχέση. Νομίζω ότι αυτό θα φέρει ένα καινούργιο αποτέλεσμα».

Έχει επέμβει στο κείμενο ο Φιλίππογλου;

«Όχι το κείμενο δεν είναι πειραγμένο, δεν έχει μοντερνιές γιατί δεν τις έχει ανάγκη. Ο Γιώργος Μπλάνας έχει κάνει μια καίρια μετάφραση που φωτίζει το τόσο σπουδαίο έργο του Αριστοφάνη. Γιατί να επέμβεις; Το μήνυμα περνάει τόσο καθαρά. Δες τη σκηνή με τη διαμάχη του Αισχύλου με τον Ευριπίδη, όπου λέει ο Αισχύλος «μα εσύ έβαζες κουρελήδες βασιλιάδες γιατί έτσι καλομαθαίνανε και μετά παρίσταναν τους φτωχούς και έτσι απέφευγαν διάφορα πράγματα» Και του απαντάει ο Διόνυσος «Συμφωνώ πάντα οι πλούσιοι όταν έβρισκαν τα δύσκολα έβαζαν ένα ένδυμα έπαιζαν τους κουρελήδες και οι ψαρούκλες ψαρούκλες». Είναι καταγεγραμμένο με φράσεις ακριβώς όπως είναι αυτό που λέμε σήμερα, ο low profile πλούσιος, αυτός που τον έχουν πιάσει οι εφορίες, έχει ξεφτιλιστεί στη Μύκονο, τον έχουν δει στις ξαπλώστρες, θέλει να αποφύγει ότι έχει πτωχεύσει και πάει σε κάτι νησιά και παίζει τον low profile. Είναι η νέα φράση της εποχής Ότι έχει λεφτά, αλλά είναι low profile. Δεν προκαλεί δηλαδή. Όλες αυτές οι έννοιες περιγράφονται πολύ καλά σε όλο το έργο του Αριστοφάνη γι’ αυτό και μένει στους αιώνες. Γιατί έχει τρομακτικό τρόπο να αναλύει την αποδόμηση του ανθρώπου από το σύστημα. Τι να πειράξεις σε αυτό;»

Θα παίξεις δύο ρόλους στους Βατράχους.

«Ναι θα παίξω τον δούλο και τον Ευριπίδη. Και οι δύο ρόλοι έχουν ένα κοινό σκαρί. Αν δεις το έργο, ο δούλος εξαφανίζεται ακριβώς πριν βγει ο Ευριπίδης. Στην αρχαιότητα ένας ηθοποιός έπαιζε τους ρόλους αυτούς που είναι losers. Ο μεν Ευριπίδης χάνει στον αγώνα γιατί είναι ένας αγώνας που είναι στημένος για να νικήσει ο λόγος ο βαρύγδουπος, μιας και πολλές φορές όταν υπάρχει κενότητα στους ανθρώπους τα βαρύγδουπα λόγια ακούγονται καλύτερα. Ο δε δούλος κουβαλάει αυτό το φορτίο από την αρχή. Είναι συγκλονιστικοί οι διάλογοι στην αρχή. «Πώς μου λες ότι κουβαλάω όλο αυτό το φορτίο, αφού εσύ είσαι πάνω στον γάιδαρο, άρα ο γάιδαρος κουβαλάει όλο το φορτίο». Και λέει αυτός «Δεν ξέρω εγώ τι κουβαλάει ο ώμος μου και ξέρει ο γάιδαρος τι κουβαλάω εγώ;»

Είναι όλη αυτή η μετάθεση του βάρους που γίνεται και στις σύγχρονες κοινωνίες. Κι αυτός επίσης όταν κατεβαίνω στον Αδη πια φεύγει και από την ώρα που βλέπουμε ποιος θα είναι κριτής αυτού του αγώνα – θα είναι ο Διόνυσος – σιγά σιγά εξαφανίζεται και αφήνει το αφεντικό του και δεν το ακολουθεί. Δηλαδή φεύγει από το σημείο που το αφεντικό του περνάει στο να κριθεί. Μέχρι να φτάσει εκεί είναι μαζί του. Ο λαός λοιπόν αποχωρίζεται κάποιον τρόπο στο σημείο που έρχεται η ώρα της κρίσης. Φεύγει. Δεν είναι τυχαίο ότι τον απομακρύνει, θα μπορούσε να τον κρατήσει τον δούλο. Είναι ένα ερώτημα γιατί δεν τον κρατάει. Μετά τον φέρνει πίσω σαν Ευριπίδη. Ήθελα να παίξω αυτούς τους δύο ρόλους γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο».

Είχες σκεφτεί να παίξεις τον Διόνυσο;

«Το είχα σκεφτεί αρχικά, αλλά προτίμησα να αναμετρηθώ με τους άλλους δύο και να τον παίξει η Σοφία Φιλιππίδου που έχει πιο μεγάλη ιδιαιτερότητα και την εξίταρε πολύ ο ρόλος. Μαζί μας θα είναι οι εξαιρετικοί Αντώνης Καφετζόπουλος, Δημήτρης Πιατάς και τα νέα παιδιά της ομάδας του Κώστα Φιλίππογλου».

Πώς νιώθεις που γυρνάς στην Επίδαυρο;

«Δεν θέλω να λέω λόγια γιατί καμιά φορά τα λόγια υποσκάπτουν αυτό που νιώθεις. Είναι ένας χώρος που έχει τέτοια ενέργεια και τέτοια δύναμη από το παρελθόν που με το που περπατάς αναβαθμίζεσαι ψυχικά ακόμα και πριν παίξεις. Παίρνουν τα βήματά σου άλλη δυναμική σε αυτόν τον χώρο. Γενικά στους χώρους των αρχαίων θεάτρων υπάρχει αυτό το αίσθημα σε έναν ηθοποιό που δεν επιβάλλεται μηχανικά επιβάλλεται ψυχικά εσωτερικά. Μπορεί να μην υπάρχει ανάγνωση που να είναι εύκολη η διατύπωση, αλλά το αίσθημα υπάρχει. Με την έννοια λοιπόν αυτού του περπατήματος προς τον ρόλο, ναι θέλω να το ζήσω και νομίζω ότι το έχω σεβαστεί και απόλυτα γιατί είναι η τρίτη φορά που πηγαίνω. Δεν είμαι τακτικός της Επιδαύρου. Δεν ανήκα δηλαδή στις παρέες που υπήρχαν μονίμως εκεί».

Ούτε τώρα ανήκεις οε κάποια παρέα.

«Βεβαίως και δεν ανήκω σε κάποια παρέα».

Ρωτάω για όλα αυτά που έχουν γίνει με τον Σταμάτη Κραουνάκη και τον Γιώργο Κιμούλη όταν πήραν «πράσινο φως» οι δικοί σου Βάτραχοι και όχι οι δικοί τους.

«Με τον Σταμάτη δεν έχει γίνει κάτι από πλευράς μου τουλάχιστον. Ο Σταμάτης γνώριζε ότι ήθελα να κάνω τους Βατράχους δεν του ήταν κάτι άγνωστο. Απλώς, κατέθεσε μια πρόταση για το ίδιο έργο χωρίς να με ρωτήσει. Επειδή ήξερε πως τα προσωπικά μου ήταν δύσκολα φαντάστηκε ότι μπορεί να μην είμαι εγώ. Ή ότι εγώ δεν θα ήθελα. Αλλά δεν έχει νόημα να μένουμε σε αυτά. Τον Σταμάτη τον σκέφτομαι πάντα κάθε φορά. Είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ απεριόριστα για το ταλέντο του. Δεν χωράει καμία αμφιβολία. Δεν αλλάζει κάτι σε αυτό».

Άλλωστε, μετά το συμβάν συνεργαστήκατε στο «Α-πε-λπι-σί-το» σου κι αυτό πιστοποιεί από μόνο του ότι δεν υπάρχει πρόβλημα μεταξύ σας.

«Δεν χάνω εγώ την εκτίμησή μου ή την αγάπη μου για τον Σταμάτη. Τελεία και παύλα. Ό,τι και να συμβεί. Δεν με αφορούν τα υπόλοιπα. Οι μικροπαρεξηγήσεις και τα «μου είπες σου είπε, του είπες» είναι παιδικά παιχνίδια. Δεν νομίζω ότι είμαι σε ηλικία να κάθομαι να ασχολούμαι με αυτά. Η εκτίμησή μου παραμένει αυτή. Τελεία και παύλα. Τα υπόλοιπα είναι μικρά. Δεν βάζω ποτέ τα μικρά στον λογαριασμό μου».

Ναι, αλλά με έναν τρόπο μπλέκεσαι σε αυτό παρακολουθείς όσα γίνονται.

«Όχι, δεν τα παρακολουθώ. Φαίνεται λίγο παράξενο αυτό, όμως δεν ασχολούμαι. Και το εννοώ. Δεν με ενδιαφέρουν αυτά. Πάμε να αφήσουμε τον Σταμάτη και να το γενικεύσουμε. Υπάρχει ένα σκεπτικό που μπορεί να πάρεις έναν μεγεθυντικό φακό και να σου φανούν και το ψίχουλο και το μυρμήγκι τεράστια. Αρκεί να απομακρύνεις τον μεγεθυντικό φακό για να δεις τις πραγματικές διαστάσεις. Πολλές φορές οι παρεξηγήσεις παίρνουν έναν μεγεθυντικό φακό και μεγαλώνουν μικρά πράγματα. Εγώ, λοιπόν, το ονομάζω η συνωμοσία του μυρμηγκιού και δεν με αφορά. Μπορεί να κάθεται αυτός και να συζητάει για ένα ψίχουλο που του πήραν και τα λοιπά. Δεν έχει καμία αξία. Καταλαβαίνω όμως πως όταν μιλάς σε έναν άνθρωπο που είναι όλη μέρα με έναν μεγεθυντικό φακό νομίζει ότι εσύ είσαι ο άρρωστος. Εγώ δεν λέω τον άλλον άρρωστο, αλλά πρέπει να καταλάβει κάποια στιγμή ότι δεν με απασχολεί, δεν τα διαβάζω και δεν με ενδιαφέρουν. Εμένα οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις είναι μέσα μου. Δεν ρωτάω τους άλλους για να ξέρω τι σκέφτομαι. Είναι μερικοί άνθρωποι που ρωτούν τους άλλους για να καταλάβουν τι σκέφτονται. Εγώ ξέρω τι σκέφτομαι χωρίς να γίνουν όλα αυτά. Άρα δεν μπαίνω στον κόπο να αποδεικνύω συνέχεια τι σκέφτομαι. Κρατάω τη σκέψη μου αυτή είναι είτε είναι γνωστή, είτε δεν είναι. Δεν αλλάζει δηλαδή. Ο δρόμος που περπατάω εγώ είναι ο δρόμος που περπατάω εγώ. Είτε γνωστοποιηθεί, είτε όχι, αυτός είναι ο δρόμος».

Έχεις πέσει ποτέ στην παγίδα να χρησιμοποιήσεις μεγεθυντικό φακό και να χάσεις χρόνο σε αυτό;

«Ποτέ. Δεν χρησιμοποιώ ποτέ τον μεγεθυντικό φακό δεν με ενδιαφέρει. Βλέπω τα πράγματα από απόσταση. Μπορεί ο όποιος θυμός μου προσωρινά να κάνει κοντινό πλάνο, αλλά δεν θα μείνει εκεί. Θα πάμε στο γενικό πλάνο, θα πάρω την απόστασή μου αμέσως».

Ο θυμός είναι καταστροφικός πιστεύεις;

«Ο θυμός είναι ένα δώρο που κάνεις στον άλλον. Αν έχεις διάθεση να του το κάνεις, το κάνεις. Εγώ δεν το κάνω. Δεν δίνω ενέργεια στον άλλον χωρίς λόγο. Αν είναι να του τη δώσω θετικά, θα του τη δώσω. Να αδειάσω εγώ τον θυμό μου για να γεμίσει ο άλλος; Όχι».

Και με τις επιθέσεις που δέχεσαι κατά καιρούς γίνεται αυτό;

«Δεν ασχολούμαι».

Δεν έχεις θυμό όταν λένε «α, κόπηκαν οι Μήτσοι του Λάκη»;

«Καθόλου, γιατί έχω κάνει δηλώσεις από την αρχή, οι οποίες είναι γραμμένες διατυπωμένες. Που λένε ότι εγώ θα κάνω πέντε ή έξι επεισόδια, ανάλογα με τον χρόνο αν τα καταφέρω. Και είναι διατυπωμένο και στα συμβόλαια που έχω υπογράψει. Δεν θα καθίσω να ασχοληθώ με το τι στήνουν διάφοροι εντεταλμένοι και τι απαντούν οι άλλοι εντεταλμένοι. Δεν ασχολούμαι με αυτά και δεν νομίζω ότι ασχολείται και κανείς άλλος. Με αυτά ασχολούνται και τρώγονται οι δημοσιογράφοι μεταξύ τους και ένα κομμάτι του καλλιτεχνικού κόσμου που όλη μέρα ψειρίζει τη μαϊμού. Λόγια του αέρα που χάνονται. Θυμάμαι τη φράση του πατέρα μου που ακόμα και τώρα είναι αρκετή για να με διασώζει:  «Τα νέα είναι σαν τον γαύρο την άλλη μέρα μυρίζουν».

Ετοιμάζεις κάτι νέο τηλεοπτικά;

«Όχι δεν σκέφτομαι απολύτως τίποτα».

Μου είχες ότι σκεφτόσουν να κάνεις κάτι σαν το «Τσαντίρι» κάποια στιγμή.

«Αυτή τη στιγμή δεν σκέφτομαι τίποτα. Αν γίνουν συζητήσεις μελλοντικά μπορεί να το δω. Να δω γενικά».

Σε έχουν προσεγγίσει κανάλια;

«Δεν έχει καμία σημασία, εγώ δεν κάνω ανακοινώσεις ποιος προσεγγίζει και τι κάνει ή δεν κάνει. Δεν έχουν όλα αυτά καμία σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι αν υπάρχει κάποιο αποτέλεσμα συζητήσεων θα μαθευτεί».

Οι «Δέκα μικροί Μήτσοι» τελειώνουν οριστικά; Γιατί είχες πει κάποτε πως μπορεί να τους δούμε σε ταινία.

«Όχι τελειώνουν. Από την αρχή το είπα ότι τελειώνουν. Δεν θα τους ξαναδούμε ποτέ. Μπορεί κατά μόνας να δούμε κάποιους. Το κομμωτήριο, ας πούμε, να αυτονομηθεί. Ίσως κάτι μικρό σε web TV. Οι κατά μόνας ήρωες μπορεί να αντέξουν, αλλά να στηθεί όλο αυτό αποκλείεται. Είναι τεράστιος κόπος, πάρα πολλή δουλειά και δεν θέλω να την κάνω ξανά. Ήταν μια εκκρεμότητα. Όταν ένα άνθρωπος δημιουργήσει κάτι στο μυαλό του δεν μπορείς να αποκλείσεις το ενδεχόμενο να θέλει να το κλείσει μετά από χρόνια. Το είχα στο κεφάλι μου. Ήθελα να το κάνω και το έκανα».

Υπήρχε συγκίνηση; Ποιο συναίσθημα ήταν πιο έντονο;

«Η ικανοποίηση ότι αυτοί οι χαρακτήρες υπάρχουν και ότι μπορούν να μιλήσουν σήμερα. Αυτά κατατίθενται αυτή τη χρονική στιγμή. Μένουν στον χρόνο. Θα παίζονται, θα τα βλέπουν, θα ανέβουν στο YouTube. Φτιάχνεις ένα πράγμα και υπάρχει, διαχέεται στον χρόνο. Μην τα βλέπουμε όλα στη στιγμή. Δεν είναι η στιγμή η οποία καθορίζει τη χρονική δημιουργία ενός ανθρώπου».

Πες μου, ποιους έχεις αγαπήσει πιο πολύ από αυτούς; Ποιους αποχωρίζεσαι πιο δύσκολα;

«Νομίζω ότι άλλους αγάπησα σε εκείνη την ηλικία, άλλους αγάπησα σε αυτήν».

Ο υπαλληλάκος ας πούμε;

«Τον υπαλληλάκο δεν μπορούσα να τον κάνω εύκολα τώρα. Για τον λόγο ότι θεωρούσα ότι είναι μια εποχή πολύ σκληρή για έναν τόσο ευαίσθητο άνθρωπο».

Θα μπορούσε να μην είχε επιβιώσει;

«Δεν θα είχε επιβιώσει. Πριν ξεκινήσω είχα πει ότι θα δω αν θα τον κάνω, αν θα αντέξει».

Στο κομμωτήριο χωράει αυτό που ζούμε;

«Πού αλλού; Σήμερα αυτό που ζούμε είναι ένα κομμωτήριο ένα τεράστιο κομμωτήριο όπου όλοι βρισκόμαστε στα όρια νευρικής κρίσης ή τα έχουμε περάσει κιόλας (σ.σ. γελάει ηχηρά). Κι εκεί μιλούν για τους low profile που σου έλεγα πριν. Που κάνουν χλιδάτους γάμους στα μουλωχτά, μην τους πάρουν χαμπάρι. Κι από εκεί που μοίραζαν ρετουσαρισμένες φωτογραφίες τους προσέχουν και το παίζουν χαμηλών τόνων. Γελοιότητες. Διασκεδάζω με τρόμο με όλο το σκηνικό. Αυτή είναι η μαύρη αλήθεια».

Θα ανεβάσεις τα «Χτυποκάρδια στο θρανίο» τον χειμώνα στο Ήβη με τις θεατρικές Σκηνές.

«Θα ανεβάσω το θεατρικό έργο του Αλέκου Σακελλάριου που αντέχει σαν έρωτας στα χρόνια. Αυτό που ετοιμάζουμε είναι ένας φόρος τιμής στον Σακελλάριο. Δεν έρχομαι να κάνω την ταινία, ούτε να παίξουμε τη ζωή της Βουγιουκλάκη. Δεν έχει καμία λογική. Δεν πρόκειται να αλλάξουμε τα μαλλιά της Κατερίνας Γερονικολού για να υποδυθεί τον ρόλο. Δεν κάνουμε αναπαράσταση εκείνης της ταινίας. Είναι ξεκάθαρο αυτό θα δούμε τη Λίζα όχι την Αλίκη».

Γράφτηκε ότι φέρνεις το έργο στο σήμερα.

«Το έργο είναι εκεί που είναι. Η ιστορία είναι εκεί που είναι και οι χαρακτήρες είναι στα χρόνια εκείνα. Ο τρόπος που έρχεται στο σήμερα είναι το εύρημα της σκηνοθεσίας που με έναν τρόπο θα ακουμπήσει το σήμερα. Μπορεί, ας πούμε, να ανοίγει ένα παράθυρο ενός παλιού σπιτιού και εγώ που είμαι απ’ έξω να είναι το μέλλον. Είναι σαν να έχει έρθει το μέλλον και να προσπαθήσει να προστατεύσει αυτό που έχει συμβεί στο παρελθόν σε μια εποχή που έχει χάσει τα συναισθήματα και τα παιδιά στα Instagram και στα Facebook ζητούν να νιώσουν κάτι για έναν άνθρωπο. Όλο αυτό το έργο δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ανάγκη των ανθρώπων που έχουν ανθρώπους και έχουν λύσει όλα τα σεξουαλικά τους προβλήματα να νιώσουν κάτι ουσιαστικό που να έχει ένα βαθύ συναίσθημα».

Μεγάλο ατού είναι και η μουσική του Χατζιδάκι που καταφέρατε να κλείσετε.

«Δεν θα το ανέβαζα χωρίς τη μουσική του Χατζιδάκι. Με τίποτα. Για μένα η μουσική του είναι ο τρόπος να φτιαχτεί ένα έργο και να καταλάβουν πόση δύναμη έχουν τα ελληνικά έργα και η ελληνική μουσική να στήσουν ένα τέτοιο θέαμα που θα το ζηλεύουν όταν θα το δουν»

Βλέπω ότι πιστεύεις πολύ αυτή τη δουλειά.

«Μα ξέρω τι θα συμβεί. Το νιώθω».

Θα σπάσουν οι πόρτες;

«Δεν ξέρω αν θα σπάσουν οι πόρτες. Ξέρω ότι θα σπάσουν καρδιές Για μένα αυτό είναι το θέμα».

Θα παίξεις κάπου τον χειμώνα;

«Θα κάνω περιοδεία στην Ευρώπη με τη Σοφία Φιλιππίδου και το «The story about Greece». Θα περνά από τη σκηνή η ιστορία της Ελλάδας μέσα από βίντεο, από κείμενα, από σάτιρα, από σχόλια με focus στα χρόνια της κρίσης. Μόλις ανέβουν τα «Χτυποκάρδια» θα ξεκινήσουμε την περιοδεία μας με τη Σοφία που είναι φοβερή θεατρίνα και φοβερός άνθρωπος, βαθύς. Η Σοφία παρακολουθεί τα πάντα και καμιά φορά έρχεται να μου πει κάτι που δεν το έχω διαβάσει. Αυτή νομίζει ότι το ξέρω, μα δεν το ξέρω. Μας συνέβαινε πολύ στην αρχή. Δεν μπορούσε να φανταστεί, όπως κι εσύ, ότι εγώ δεν παρακολουθώ και δεν ασχολούμαι. Μπορεί η Σοφία να μου το πει, αλλά η Κατερίνα, η γραμματέας μου, δεν θα μου το πει. Μη μου κερνάτε τα δηλητήρια του καθενός, ας τα πιει ο καθένας μόνος του. Δεν πίνω ό,τι μου προσφέρεται».

Τα Ποντίκια που γράφεις για το θέατρο τι είναι;

«Είναι ένα έργο που θα το κάνω μόνο όταν βρεθεί ο κατάλληλος παραγωγός που θα το πιστέψει γιατί είναι τεράστιο project».

Πρόδωσε μου κάτι για τον βασικό ήρωα.

«Είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να βρει τον τρόπο που δεν θα πληγώνεται. Όλη η σκηνή ξεκινάει από ποντίκια που είναι πάνω σε ένα σανίδι – πρώτη φορά το λέω αυτό. Ανθρωποπόντικες που ενώ ξέρουν ότι τρώγοντας το σανίδι κάποια στιγμή θα πέσουν οι ίδιοι μέσα, δεν μπορούν να το εξηγήσουν και πηγαίνουν σε έναν ψυχαναλυτή. Είναι η ψυχανάλυση των ποντικιών, γιατί ενώ ξέρουν ότι αν φάνε το σανίδι θα πέσουν κι αυτά συνεχίζουν να ροκανίζουν. Έτσι ξεκινάει, αυτή είναι η πρώτη σκηνή. Κι αυτός εμφανίζεται εκείνη τη στιγμή, περπατάει σε ένα πάτωμα και νιώθει ότι με αυτά που λέει θα το δει να πέφτει από λεπτό σε λεπτό. Τα ποντίκια τότε συσπειρώνονται εναντίον του και έρχονται ανατροπές κι εκπλήξεις. Είναι ένα ελληνικό μιούζικαλ, με ρόλους που είναι συγκλονιστικοί».

Πώς γίνεται να μην πληγώνεται κανείς;

«Θα το δεις στο έργο αυτό. Όταν γίνει, γιατί θα γίνει, θα το δεις».

Και το περίφημο βιβλίο που μου λες εδώ και χρόνια πως ετοιμάζεις βασισμένος σε όσα έχεις ζήσει;

«Η στιγμή της απόφασής μου να το βγάλω είναι διαφορετική από το πότε γράφεται και πότε θα αποφασίσω εγώ να το βγάλω»

Θα είναι πεντάτομο;

«Νομίζω ότι θα είναι τουλάχιστον τρία βιβλία. Είναι τρεις περίοδοι και αυτή τη στιγμή προσπαθώ να βγουν σε δύο. Είναι σκηνές από τη ζωή μου. Σαν το μυαλό να μοντάρει, να κάνει ένα γρήγορο μοντάζ σκηνών που μου έχουν μείνει φράσεις πρόσωπα. Και σκέφτομαι το βιβλίο αυτό αφού το γράψω να το κάνω και τηλεβιβλίο. Δηλαδή, να το διηγηθώ ο ίδιος. Να το αγοράσει κάποιος και μετά να με βλέπει να το διηγούμαι. Διαβάζοντας το ίδιο».

Θα γράψεις τα πράγματα με το όνομά τους και για όσους σε πλήγωσαν;

«Ναι, θα τα γράψω όλα όπως έγιναν».

Μετά από αυτό θα πρέπει να άγεις κάπου μακριά;

«Ε, μα γι’ αυτό είπα ότι δεν ξέρω πότε θα βγει το βιβλίο (σ.σ. γελάει). Ίσως όταν πάρω την απόφαση να πάω να ζήσω μόνιμα στην Πάρο. Που δεν το βλέπω και πολύ μακρινό. Νομίζω τότε».

Εκεί δεν είναι τετραγωνικά 50 το σπίτι, όπως είπες.

«Δεν θα το ξαναπιάσουμε το θέμα αυτό. Είπα πού μένω. Όχι τι έχω».

Εγώ θυμάμαι ένα σπίτι σου στο Κολωνάκι που ήταν ακόμα πιο μικρό από αυτό που περιγράφεις.

«Χαίρομαι που το επισημαίνεις. Είναι 45 τετραγωνικά. Έμεινα εκεί 14 χρόνια. Αυτοί που με έχουν γνωρίσει ξέρουν πού έμενα. Είναι το βίτσιο το δικό μου. Σε έναν χώρο στενό μπορώ να σκέφτομαι. Άμα θα πάω διακοπές θέλω να δεχτώ παρέα να έχω φίλους, τότε ναι το κάνω σε μεγάλο σπίτι».

Δεν βγήκες να πεις ότι δεν έχεις λεφτά.

«Δεν είπα τι έχω, είπα πού μένω. Το ανέφερα δηλαδή για τελείως άλλον λόγο. Και δεν αποδεικνύει κάτι. Μπορεί εγώ να μένω σε 40 τετραγωνικά. Και τι έγινε δηλαδή; Δεν μπορείς όμως να κάνεις κάτι. Πρέπει να μη δίνεις συνεντεύξεις ή να μη μιλάς καθόλου γιατί είμαστε σε μια εποχή που ο φασισμός έχει προχωρήσει τόσο πολύ. Πιστεύω ότι ζούμε σε μια εποχή που η χούντα ξαναχτυπά την πόρτα να κυβερνήσει. Και είναι ντυμένη ακριβώς όπως ο λύκος στην «Κοκκινοσκουφίτσα». Και δεν πρέπει να ανοίξει η Ιστορία την πόρτα. Μιλώ για την όποια χούντα των social και την κυριολεκτική».

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Δείτε επίσης