Η ιστορία με τον Φιλιππιδη έχει μπόλικο φως αλλα έχει και σκοτάδι. Έχει φως γιατί τα θύματα βρήκαν τη δύναμη και μίλησαν με λεπτομέρειες για τη δράση του αλλά ταυτόχρονα αναδείχθηκε (και με τον Κιμούλη, τον Λιγνάδη, τον Σπυροπουλο κλπ) όλη η ΜΠΟΧΑ που κρυβόταν (και κρύβεται ακόμα πιθανότατα) κάτω από τη νεοελληνική τεχνη και κουλτούρα.
Υπάρχει σκοτάδι με την έννοια των σκοτεινών συναισθημάτων και καταστάσεων που τελικά υφέρπουν συχνά μέσα στα καμαρίνια, τις πρόβες, τους ρόλους, τη ματαιοδοξία, τα χειροκροτήματα. Στη φάτσα και το μυαλό του Φιλιππιδη βρίσκει απόλυτη εφαρμογή η εξουσίαση ανθρώπων πάνω σε ανθρώπους.
«Δεν θα ξαναβρείς δουλειά αν δε μου κάτσεις» έλεγε σε ένα από τα θύματά του. Αυτή η επιβολή, ο ναρκισσισμός, η αίσθηση κυριαρχίας κι ατιμωρησίας που διέπει πολλούς ακόμα κλάδους και δη σε χώρους εργασιακής εξάρτησης.
Ο Φιλιππιδης είναι η κατάρρευση ενός ολοκλήρου κατασκευασμένου κοινωνικού προτύπου ως σχεδόν αψεγάδιαστου. Λίγους μήνες μόλις πριν θυμάμαι να είναι καλεσμένος στον Χατζηνικολαου στο Ενώπιος Ενωπίω και να κλαίει από συγκίνηση για το αγιογράφημά του.
Είχε βγει κι ο παιδικός του φίλος, ο Θηβαίος, στην εκπομπή και τον είχε πανταχόθεν αποθεώσει, ήταν λες και περιγράφανε τον ίδιο τον Αριστοφάνη στη σύγχρονη μορφή του. Το έχει άλλωστε αυτό ο νεοέλληνας. Φτιάχνει συνεχώς τιτάνιες προσωπικότητες, έχει ανάγκη να κομπλάρει ο νεοέλληνας, να «σέβεται», να σκύβει από δέος και να μετατρέπει τα τίποτα στα πάντα και τα πάντα σε τίποτα.
Η τεχνη βέβαια δεν αγγίζεται από αυτό το σκοτάδι σήμερα, πριν, τότε και ποτέ. Δεν είναι η τέχνη ο κάθε Φιλιππιδης, η τέχνη είναι πάνω από τους υπηρέτες της. Με αφορμή το Φιλιππιδη πολλά ερπετά θα μαζέψουν τις διψασμένες γλώσσες τους, έστω κι αν θα εφευρίσκουν πάντα τρόπους να υπενθυμίζουν ότι είναι τα «αφεντικά» στο κάθε σανίδι.
Μπορεί να μην ηθοποιοί αλλά παραγωγοί, συμπαραγωγοί, χορηγοί και κάθε είδους νταβάδες που θα θεωρούν ότι το κάθε κοριτσάκι απλά θέλει να πάρει το ρολάκι του και πρέπει να πάρει κι ένα μαθηματακι για το πώς παίζεται το παιχνίδι. Υπάρχουν σίγουρα καλλιτέχνες εκεί έξω που αξίζουν ως διαμάντια ταλέντου και προσφοράς.
Που δεν έχουν τα χέρια τους μέσα στα σκατα. Υπάρχουν όμως σίγουρα και αστέρες που είτε δεν αποκαλύφθηκε η δράση τους μέχρι τώρα είτε δεν πρόλαβαν τα θύματα να μιλήσουν είτε απλά πέρασε ο πολυς καιρός και ποιος να ασχολείται τώρα. Είμαι βέβαιος ότι μερικοί από αυτούς θεωρούνται και φάροι πολιτισμού.
Ο Φιλιππιδης ως υπόθεση έφερε φως και σκοτάδι μαζί. Ανέδειξε τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Μερικοί λύκοι απόψε κι απο δω και πέρα θα κοπάσουν. Ο νους μας όμως πρέπει να παραμείνει σε εγρήγορση. Και κυρίως: μην ξεγελαστούμε ποτε ξανά από τις λυκοφιλίες τους που τους γλύφουν πατωκορφα μέχρι και μετά τη νέμεση. Το νου μας, το νου σας. Χαίρετε.
Τα κακώς κείμενα
