Μια απάντηση στον Μιχάλη Μπάρδα

Μια απάντηση στον Μιχάλη Μπάρδα

                    Λαγός ή «ενστικτώδης» ταξική αντίδραση;

                                                                    Του Χρήστου Σταμόπουλου,

                        μέλους της «ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ 1925»

    Έκπληξη νιώσαμε απ’ την τοποθέτηση του Μιχάλη Μπάρδα (δημοτικού συμβούλου με την παράταξη του Δημάρχου Παπαστεργίου) στην τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου με αφορμή τη συζήτηση του θέματος για την ανέγερση του μνημείου για το «Τρικαλινό Κιλελέρ», τη μεγάλη Αγροτική Λαϊκή Εξέγερση του 1925 στα Τρίκαλα.

Ο κ. Μπάρδας (μέχρι πρότινος πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου), σύμφωνα με τον τοπικό τύπο, παίρνοντας τον λόγο «απείλησε να τινάξει στον αέρα τη νηνεμία και τη σύμπνοια της συνεδρίασης», ζήτησεαναβολή της συζήτησης του θέματος, σημειώνοντας ότι «το θέμα είναι βαθιά πολιτικό και ιδεολογικό, ενώ έχει πολλές «γκρίζες» ζώνες σε πολλά σημεία» και πρόσθεσε ότι «δεν είναι ώρα να διχασθεί η πόλη με μνήμες προ εκατονταετίας». Τον κ. Μπάρδα ακολούθησαν δέκα δημοτικοί σύμβουλοι της παράταξής του, η πρότασή του απορρίφθηκε και πάρθηκε απόφαση να προχωρήσουν οι διαδικασίεςγια την κατασκευή του μνημείου με τα ονόματα των πεσόντων.

Ο κ. Μπάρδας, και όσοι τον ακολούθησαν, δεν γνώριζαν άραγε ότι υπάρχει ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Τρικάλων από τον Ιούνιο του 2010 για την ανέγερση μνημείου για τα θύματα της Τρικαλινής Εξέγερσης σε πλατεία της πόλης, που θα λάβει το όνομά της και να δοθούν τα ονόματα των 7 νεκρών συμπολιτών μας (αγροτών, εργατών και επαγγελματιών);

Ενώ η μεν πλατεία (στα δεξιά επί της οδού Ασκληπιού-λίγο πιο κάτω από την πλατεία Χατζηπέτρου) βρέθηκε και έλαβε την ονομασία ως «Πλατεία Αγροτικής Λαϊκής Εξέγερσης 2ας Φλεβάρη 1925», ωστόσο 7 τώρα χρόνια, 3 δημοτικές αρχές, τουλάχιστο αμελούν ή κινούνται με ταχύτητα αραμπά για την ανέγερση του μνημείου, όντας έτσι υπόλογες απέναντι στον Τρικαλινό Λαό.

Δεν γνωρίζουμε ποιοι «πολιτικοί και ιδεολογικοί λόγοι» (χρησιμοποιούμε τη φρασεολογία του) υπαγορεύουν στον κ. Μπάρδα να ζητεί ξεδιάντροπα οι αποφάσεις (και δη ομόφωνες) να μην εφαρμόζονται!!

   Για 85 ολόκληρα χρόνια, μέχρι το 2010, η Τρικαλινή Εξέγερση αποτελούσε μια «λευκή σελίδα» της τοπικής ιστορίας (αλλά και της ελληνικής ιστορίας γενικότερα). Διαχρονικές πολιτικές σκοπιμότητες, κυρίως απ’ το τοπικό κατεστημένο, την ιστορική αυτή εξέγερση του Τρικαλινού Λαού (γίνεται λόγος για μια λαοθάλασσα δέκα χιλιάδων ατόμων-αγρότες, εργάτες, επαγγελματίες, βιοτέχνες, παλαιοί πολεμιστές, νεολαία του τόπου) μπόρεσαν και την έκλεισαν στο ντουλάπι της λήθης και της αφάνειας, σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν είχε ξεχασθεί εντελώς ακόμη και από τους ίδιους τους Τρικαλινούς! Τέτοια επιμέλεια και επιμονή στην απόκρυψη της ιστορικής αλήθειας απ’ τους ένοχους αντιδραστικούς.

Τώρα πια η «λευκή σελίδα» για την Εξέγερση του 1925 «γράφτηκε» οριστικά και ανεπιστρεπτί.Βέβαια απαιτούνται κι άλλες προσπάθειες για την περαιτέρω ανάδειξή της, εμβάθυνση στα νοήματά της, διδασκαλία και γνώση της από τις νεώτερες γενιές. Υπήρξε η πρώτη στην Ελλάδα κοινή εργατοαγροτική εξέγερση. Πρόκειται για «αρραβώνα αίματος εργατιάς-αγροτιάς», όπως έγραψαν οι ιστορικοί.

Βέβαια ο αγώνας που κάναμε όλα αυτά τα χρόνια για την αλήθεια του 1925 και την αποκάλυψη εν γένει της ιστορικής αλήθειας, έχει ακόμη «ουρές». Εξακολουθεί μέχρι σήμερα ο Καβράκος, αρνητικός πρωταγωνιστής των γεγονότων του 1925, να τιμάται, τόσο με το Στρατόπεδο της πόλης, όπου στεγάζεται η ΣΜΥ και φέρει τ’ όνομά του από την εποχή της χούντας, όσο και με ομώνυμη οδό της πόλης.

Οι επίσημες Αρχές (εδώ συμπεριλαμβάνεται και ο κ. Μπάρδας) οφείλουν ν’ απολογηθούν στον δημοκρατικό λαό των Τρικάλων για τη μέχρι τώρα ολιγωρία και αδράνειά τους για τις «τιμές» στον Καβράκο και να προχωρήσουν άμεσα στο ξήλωμα του ονόματός του από παντού. Έτσι ενώνεται ο κόσμος, ενισχύεται η συνοχή της πόλης και αποκαθίσταται η ιστορία, γιατί, όπως με αδιάσειστα στοιχεία είναι αποδειγμένο, ο Καβράκος:

à Υπήρξε καταδότης και ψευδομάρτυρας στο Κιλελέρ το 1910.

à Ως φρούραρχος Τρικάλων το 1925 κατέστειλε δολοφονικά την Εξέγερση του Λαού.

à Ως στρατοδίκης το 1935 καταδίκασε σε θάνατο τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Νικόλαο Πλαστήρα.

à Ως φρούραρχος Αθηνών το 1941 παρέδωσε την πρωτεύουσα στον Χίτλερ και με διαταγή του προσπάθησε να εμποδίσει τους ευέλπιδες να πολεμήσουν τους Γερμανούς εισβολείς.

à Ως ένας από τους πιο διάσημους κουίσλιγκς και δοσιλόγους-προδότες της Κατοχής και διορισμένος Γενικός Διευθυντής της Ενώσεως Γεωργικών Συνεταιρισμών συγκέντρωνε (δηλαδή άρπαζε) τα σιτηρά από τους αγρότες για να τα παραδώσει στους κατακτητές, υπηρετώντας τη ναζιστική στρατηγική της πείνας που οδήγησε στη λιμοκτονία του ελληνικού λαού το 1941-42, όταν πάνω από 300.000 συμπατριώτες μας πέθαναν από την πείνα.

   Καταδότης, ψευδομάρτυρας, δολοφόνος, προδότης, ναζιστής και… τιμάται ακόμα στα Τρίκαλα!!

   Γνωρίζαμε ότι παραδοσιακά στην παράταξη του Δημάρχου ενδημεί ένας σκληρός πυρήνας ακροδεξιάς, αντικομμουνιστικής και πατριδοκάπηλης κοπής. Είναι αυτοί που παλιότερα είχαν απειλήσει με «τοπικό εμφύλιο πόλεμο» (!) σε περίπτωση που αναγνωριζόταν η Αγροτική Λαϊκή Εξέγερση του 1925.

Βέβαια ο κ. Μ. Μπάρδας είναι δύσκολο να πει κανείς ότι ανήκει σ’ αυτόν τον ακροδεξιό πυρήνα, γιατί φέρεται με «κεντροαριστερό παρελθόν». Τότε γιατί αυτή η αντίδραση-πρωτοβουλία του που μας ξάφνιασε όλους;

Μπορούμε να σκεφτούμε, ότι δυο πράγματα συμβαίνουν. Ή ο κ. Μπάρδας λειτούργησε ως λαγός ενός σχεδίου που δεν το γνωρίζουμε ακόμα ή πως απλά μίλησε «ενστικτωδώς» για λογαριασμό της τάξης, στην οποία ανήκει και εκπροσωπεί, και η οποία βρέθηκε το 1925 απέναντι στη λαϊκή λαοθάλασσα των 10.000 ανθρώπων, που προαναφέραμε.

Όπως και σήμερα είναι απέναντι στη «λαοθάλασσα» των εκατομμυρίων Ελλήνων που βιώνουν τα μνημονιακά δεινά, αλλά δεν ξεσηκώθηκαν ακόμη. Αύριο όμως;