Ήταν η Πέμπτη με τις Λαζαρίνες. Σήμερα κατά το έθιμο (τρικαλινό) που τα κορίτσια έχουν την τιμητική τους να τραγουδούν την ανάσταση του Λαζάρου με διάφορα παραδοσιακά κομμάτια που έχουν σωθεί στο πέρασμα του χρόνου. Γύρω στις 10 το πρωί καθισμένος μετά τις πρώτες δουλειές της ημέρας σε ένα καφέ – ντιλιβεράδικο περνούσαν οι Λαζαρίνες για να τρουγουδήσουν και το αφεντικό τους έδινε το κατά δύναμη. Κάποια στιγμή είδα να μπαίνει ένα κοριτσάκι κατάξανθο, φορώντας ένα λευκό φορεματάκι, γύρω στα 8-9 χρόνων. Σε αντίθεση με τις συνηθισμένες παρέες που συνοδεύονται και από τη μαμά, αυτό ήταν μόνο του. Πέρασε, ζήτησε την άδεια να τραγουδήσει , κάποιο κέρμα του έδωσε ο καταστηματάρχης και γύρισε να φύγει. Τότε μόνο είδα αυτό που με άφησε κάγκελο. Ένα μελαγχολικό πρόσωπο όπως καθρεφτιζόταν στα μάτια του, λες και κάποιο πρόωρο βάσανο βάραινε την παιδικότητά του. Έμεινα για αρκετή ώρα σκεφτικός μέχρι να “με τρέξουν” οι επόμενες υποχρεώσεις. Η εικόνα πέρασε, όμως εκείνο που έμεινε ήταν η αίσθηση μιας μελαγχολικής Λαζαρίνας, βγαλμένη λες από τον βασανισμένο κόσμο της βαρβαρότητας που καταστρέφει ακόμα και το μερίδιο στην παιδική ευτυχία!
Λάζαρος Τσουμένης
