Στη Μαρία Δημητριάδη που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε, για να συνεχίσουμε να ελπίζουμε, να αντέχουμε και να πολεμάμε, με τα ακούσματα από τη φωνή της να μας συντροφεύουν στα χρόνια και τους δρόμους και που ανήσυχα οφείλουμε να ανηφορίζουμε.
Η ζωή δεν της χαρίστηκε. Την πάλεψε από τα παιδικά της χρόνια μέχρι την τελευταία μέρα που άφησε την πνοή της σε κάποιο θάλαμο του «Ευαγγελισμού» επτά χρόνια πριν, προδομένη από τους πνεύμονες που της είχαν επιτρέψει να τραγουδήσει με βάθος, ένταση και πάθος τραγούδια που αγαπήσαμε πολύ.
Το starsystem δεν της πήγαινε και δεν το πήγαινε. Συνεργαζόταν δύσκολα. Ήθελε να γράψει ένα βιβλίο με τις κακές και τις καλές στιγμές της ζωής της. Ένα ημερολόγιο του δρόμων που περπάτησε. Δεν πρόλαβε. Ότι άφησε είναι ότι αγάπησε, πίστεψε, τραγούδησε. Με όσα τραγούδησε μας άφησε τη ψυχή της.
