Ξεκινάμε με τις ευχές. Χρόνια Πολλά και Καλά σε όλον τον κόσμο, με υγεία σε όλη την οικουμένη. Στην αθλητική Ελλάδα τι να ευχηθούμε; Κόκκινη κάρτα στη βία. Πάμε στο θέμα μας, λοιπόν…
Κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα. Κι ας είναι καταστάσεις μη συμβατές με το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Στην Κολομβία και αλλού, ναι, συμβαίνουν περιστατικά όπως η ωμή βία που ασκήθηκε στον Θανάση Τζήλο. Στην Ευρώπη, λοιπόν, αν δεν είμαστε πρωτοπόροι, σίγουρα είμαστε οι πιο πιστοί υπηρέτες του καθεστώτος που έχει ποτίσει με μίσος και τραμπούκικες ενέργειες το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Μετά το τελευταίο συμβάν (ποιος στοιχηματίζει ότι αυτό ήταν το τελευταίο, ότι δεν θα υπάρξει ανάλογο περιστατικό;) κάποιοι (έκαναν ότι) ταράχτηκαν. Λες και είχαν ξεχάσει όλες τις προηγούμενες άνανδρες επιθέσεις σε βάρος διαιτητών, παραγόντων, δημοσιογράφων.
Με πρώτους απ΄ όλους τους κυβερνώντες, που… απείλησαν (το ελληνικό ποδόσφαιρο) με τη λήψη μέτρων, όλα είναι για το θεαθήναι. Για να δείξουν ότι αφουγκράζονται την κοινωνία, δηλώνουν αποφασισμένοι να μπήξουν το μαχαίρι μέχρι το κόκκαλο.
Χρόνια τώρα οι ίδιες κουβέντες και το αυτό αποτέλεσμα. Και ξανά-μανά θύτες, θύματα, ατιμωρησία και κυβερνώντες με το… μαχαίρι στο χέρι, που εμπράκτως αποδεικνύεται ότι όχι μόνον κεφάλια δεν έχουν σκοπό να πάρουν, αλλά ούτε τον βήχα να κόψουν των αφεντάδων της νύχτας και του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Όλα, σαν μια κακοστημένη επαναλαμβανόμενη παράσταση…
Πόσο τιμά την εκάστοτε κυβέρνηση το γεγονός ότι οι δράστες κατά του ποδοσφαίρου παραμένουν ασύλληπτοι; Ας κάνουν κάτι, λοιπόν.
Ας αφήσουν τα έπεα πτερόεντα κι ας δείξουν εμπράκτως τις προθέσεις τους. Έχει κουράσει πια το παραμύθι τους με τα μαχαίρια και τα κόκκαλα…
Ας κάνουν κάτι, επιτέλους. Μόνον έτσι θα προσφέρουν υπηρεσίες στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στον τόπο.
Σαφώς και δεν είναι οι μόνοι που πρέπει να κινηθούν. Το αυτό πρέπει να πράξουν και οι διαιτητές, οι οποίοι έχουν πέσει θύματα ωμής βίας και εκβιασμών. Ας τολμήσουν να μιλήσουν.
Ξέρω, ξέρω, φοβούνται να ψελλίσουν το οτιδήποτε, διότι ο υπόκοσμος, αλλά και οι εντολείς τους είναι αδίστακτοι.
Ωστόσο, καταγγέλλοντας όσους υποψιάζονται ότι τους επιτέθηκαν ή, ορθότερα, εκείνους που όπλισαν το χέρι των δραστών, δημιουργούν τείχος αυτοπροστασίας τους.
Περιορίζεται αισθητά ο κίνδυνος να γίνουν και πάλι θύματα. Τουναντίον, ο φόβος τους προσφέρει γήπεδο για να παίξουν και πάλι την μπάλα τους οι τραμπούκοι.
Ο κόσμος δεν διψάει για αίμα. Ούτε μόνον για αποκάλυψη σκανδάλων στην πολιτική ζωή αυτού του τόπου.
Ζητάει συλλήψεις και καταδίκη των ταραχοποιών στοιχείων που έχουν επιβάλει τους νόμους της νύχτας (και) στο ελληνικό ποδόσφαιρο…
