ΜΠΑΜΙΕΣ, ΧΑΡΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΙΣΙΑ!
Ζωή Χατζηθωμά
-Μαμά πεινάω!
-Και ‘γω, φτιάξε τοστάκια να φάμε και γρήγορα! Κυριακή γιορτή και σχόλη…
Ποιος έξυπνος μας παραμύθιασε ότι τα Κυριακάτικα πρωινά είναι βούτυρο στο ψωμί, χαρούμενοι όλοι, εντελώς όμως happy family γύρω από το πλούσιο τραπέζι, χαμόγελα ευτυχίας και μετά παιχνίδια στον κήπο με τον σκύλο;
Διασχίζει το διάδρομο με μάτια κλειστά: Νυστάζω, γαμώτo, ακόμη και στον ύπνο μου!
-Τι θα φορέσω, μαμά; Τι ώρα θα πάμε βόλτα, μαμά; Πού είναι το μαύρο το κολάν μου, μαμά;…
-Μαμούνια! Είπε μέσα από τα δόντια η άχρηστη μάνα. Πώς έγινα εγώ έτσι, που ήμουν η χαρά της Κυριακής και ο Καραγκιόζης όλης της εβδομάδας;
-Μαμά πότε γεννήθηκες;…Πολύ παλιά, ε; Γελά δυνατά!
-Να σε αρπάξω τώρα από τα μαλλιά, να δεις για πότε στρώνεις!
Στάσου, έχω καλύτερη αντεπίθεση, είπα με σαρδόνιο ηδονικό χαμόγελο:
-Να σου πω, σπλάχνο μου, θα πάμε για φαγητό στη γιαγιά, έχει τέλειες μπάμιες!…Τσαααακ, όλη δική σου η φαρμακερή ατάκα!
-Τι;;; Δεν τις χωνεύω τις μπάμιες!
Σκέφτηκες μήπως δε σε χωνεύουν κι αυτές;
Ε; (Τροφή για σκέψη και εργασία για το σπίτι…).
Άτακτη υποχώρησή της, όπως το κουτάβι που το μαλώνεις γιατί σου έφαγε τις παντόφλες. «Οι ντουλάπες θέλουν φτιάξιμο, τα ψώνια να τα τακτοποιήσω.
Και τη ζωή μου μαζί…» σκεφτόταν καθώς το πλυντήριο έπαιρνε γρήγορες στροφές και το μυαλό της ανάποδες.
-Μαμά πού πήγε ο μπαμπάς; -Στη μάνα του! -Πότε θα πάμε στο Παρίσι; Και γιατί εσύ δεν έχεις σπίτι εκεί, όπως η κυρά Μαρέβα;
-Γιατί εγώ ζούσα πάνω από τις δυνατότητές μου και δεν το ήξερα! -Μαμά, θα τις πληρώνουμε τώρα τις σακούλες;
-Ναι, εκτός και αν είναι μαύρες και τις μεταφέρουμε γεμάτες με λεφτά στην Ελβετία.
-Μαμά, ποιος είναι ο Αμβρόσιος;
-Η απόδειξη ότι αποτύχαμε σαν κοινωνία, amore mio!
-Μαμά, τι είναι «Κούλης;»
-Τον διπλώνεις τον χάρτη, μωρό μου;
-Τι; -Τυρί, οι μπάμιες τρώγονται με τυρί, λέω!
Γελάμε….Είμαστε πάντα με τους αδύναμους και ανυπεράσπιστους. Και σταθερά με όσους αδικούνται. Είμαστε με τον άνθρωπο και τη ζωή και οι δικοί μας άγγελοι είναι έκπτωτοι. Αυτό όμως που μια μάνα οφείλει να ξέρει τα πάντα, μόνο πότε θα πεθάνει κάποιος δεν ξέρει, χρήζει ψυχιατρικής μελέτης και ανάλυσης. Μη ζητάτε όλοι από μένα, δεν έχω να δώσω όσα θέλετε και γεμίζω ενοχές.
Δεν έχω όσα είχα, δεν ξέρω και αν είχα ποτέ. Μπορεί και να προσποιήθηκα οργασμούς στη συμπεριφορά μου. Σας ξεγέλασα, αυτή είμαι!
Πού να βρίσκεται τώρα εκείνο το παιδί από το Μαθηματικό που της άρεσε;…Πώς το έλεγαν να δεις… -Εγώ δεν τρώω μπάμιες να το ξέρετε, θα πεθάνω από την πείνα, θέλω μακαρόνια, νούμερο έξι και κέτσαπ!!! Τσιρίδες…. Ανυπεράσπιστη κλείνεται στο μπάνιο…Η ρίζα θέλει βάψιμο…
-Καλά κρατιέμαι, ωραία γκόμενα είμαι….πόζες στον καθρέφτη, τρομάρα της…. Αλήθεια μια selfie τη ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα; Ή μήπως του κάνει νόημα να μας επισκεφτεί το γρηγορότερο;
Ξανά μανά τροφή για σκέψη. Ηλιαχτίδα από το παράθυρο; Ιδέα μου είναι; Ψυχοθεραπεία στον καθρέφτη… Θέλει να γεμίσει τη μπανιέρα με ζεστό νερό και μπει μέσα να τη ρουφήξει το σιφόνι. Μετά να βγει κάπου και να βλέπει μόνο γελαστά πρόσωπα.
Καμία γκρίνια, κανένα πρόβλημα! Να πάρει, πού το άφησε εκεί το αυτοκίνητο; Εκεί γράφουν!
-Τι γράφουν, μαμά;
-Διαγώνισμα! Να σου πω κάτι και να το θυμάσαι:
Να κρατάς τις αξίες σου, να χαράζεις το δικό σου μονοπάτι και να το ακολουθείς σε πείσμα όλων. Το λες και μαγκιά! Πάμε τώρα στη γιαγιά για τις μπάμιες. Σκάμε στα γέλια. Πηγαίνοντας προς την πόρτα τη βλέπω να κάνει κουτσό: Εστιάζουμε μόνο σε αυτά που έχουν αξία…
Ακόμη υπάρχει ελπίδα!
