Μπράβο κύριε Λέτσιο,δ/ντή του δημοτικού σχολείου Δαμασίου-Τυρνάβου.
Διάβασα,άκουσα την αφήγησή σου, φαντάστηκα τη σκηνή να ορμάς στις σκάλες,να κόβονται τα πόδια σου,να ικετεύεις να κρατηθεί το κτίριο λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να μετρηθείτε.
Σε φαντάζομαι με αγωνία να βγάζεις έξω και το τελευταίο παιδάκι φοβισμένο και εσύ φοβισμένος αλλά να δείχνεις γενναίος. Σε φαντάζομαι να κράζεις εναγωνίως να μετρηθείτε και στο τέλος ανακουφισμένοι,σκονισμένοι,σωσμένοι να αγκαλιαστείτε.
Σε είδα με ένα πρήξιμο στο μάτι…σε φαντάζομαι να πετάγεσαι από τον πόνο στο μάτι,αλλά περισσότερος ο πόνος της ανατρεπτικής στιγμής του σεισμού να σου έρχεται το βράδυ.
Αλοίμονο να μην ξανάρθει τέτοια στιγμή που σου έμελλε να ζήσεις στην εκπ/κή σου θητεία. Ήρεμος πάντα,σοβαρός και καίριος στην κουβέντα πορεύτηκες,έτσι σε γνώρισα στο Αργυροπούλι,που συνυπηρετήσαμε και τώρα απέδειξες μεγάλη γενναιότητα τηρώντας κατά γράμμα τα κελεύσματα του υπουργείου και της ψυχής σου.
Για σένα προτεραιότητα τα παιδιά ως δάσκαλος και σαν πατέρας όλων.
Να’σαι καλά Γρηγόρη,μαζί με το βραβείο του σχολείου σου μόλις μία μέρα πριν το σεισμό,κέρδισες και το βραβείο της ευσυνειδησίας.
Βασιλική Κοκκίνου
