Κάθε που έρχονται εκλογές, διάφοροι θυμούνται διάφορους. Συνήθως, γιους πρώην. Απο το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, φυσικά, που το έχουν κάνει οικογενειακό θέμα το βουλευτιλλίκι, λες και είναι υποχρεωμένοι οι πολίτες να τους ψηφίζουν, για κάποιον απροσδιόριστο λόγο!
Ειδικά στα Τρίκαλα, οι γιοι διαφόρων πρώην, κοσμούν σελίδες. Ωραία, οκ, ο καθένας έχει όποια φιλοδοξία θελει. Αλλά να έχει και κάποια αναγνωρισιμότητα, έτσι; Οχι μόνο με το όνομα! Και χωρίς να τους ξέρει κανείς!
Χωρίς καμία σχέση με την τοπική κοινωνία. Ούτε καν σε έναν σύλλογο δεν μετέχουν ορισμένοι – αν όχι όλοι. Μην το παρακάνουμε, έτσι;
Διότι, άλλο να έχεις δική σου πορεία, άλλο να έχεις δουλέψει και, παρά το όνομα, να έχεις αυτόνομο λόγο και άλλο να πας απλώς επειδή ο μπαμπάς ένα ή δυο ή πιο πολλα φεγγάρια, ήταν υπουργός ή βουλευτής.
Το όνομα δεν είναι ένσημο…
