Και τώρα, κλαίμε και χτυπιόμαστε ζητώντας ευθύνες. Θα παραιτηθούν μερικοί, θα κατηγορηθούν κάποιοι άλλοι, εκλογές έρχονται, θα ξεχάσουμε. Και θα θυμηθούμε να ζητήσουμε ευθύνες όταν έρθει η επόμενη συμφορά.
Στο ενδιάμεσο θα παρακολουθούμε αδρανείς το παιχνίδι της διαφθοράς και της λεηλασίας να εξελίσσεται στις μεταφορές, στην υγεία και την ασφάλιση, στα έργα υποδομών, στα κτίρια, στην απονομή δικαιοσύνης, στην οικονομική παραγωγή, στην περιβαλλοντική προστασία, στη διαχείριση της καθημερινότητας του πολίτη σε τοπικό και εθνικό επίπεδο.
Η χώρα είναι άρρωστη, χρόνια τώρα.
Λιγοστό πολιτικό κεφάλαιο, ρουσφετοκρατία και νεποτισμός, πολίτες κατώτεροι των περιστάσεων που προτιμούν να θεωρούνται πελάτες αντί για ζωντανά κύτταρα της κοινωνίας.
Βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο στην παρακμή και την ανυποληψία. Χωρίς κανόνες, χωρίς λογοδοσία, με διαβρωμένους θεσμούς της κακιάς ώρας.
Φτάσαμε στον πάτο της ΕΕ, σε λίγα χρόνια θα πάμε στον πάτο των Βαλκανίων και μετά ποιος ξέρει ποια άλλα βάθη θα βαλθούμε να κατακτήσουμε. Δεν μας αξίζει κάτι καλύτερο. Μετρηθήκαμε και βρεθήκαμε λειψοί.
ΑΧ.Π.
