Από τους σπουδαιότερους Έλληνες ηθοποιούς που διαθέτουμε. Ο Νίκος Ψαρράς , αδελφός του συμπολίτη και συνδικαλιστή δασκαλου Σεραφείμ Ψαρά , απασχολεί τα φώτα της δημοσιότητας, μοναχά με τη δουλειά του. Και με αφορμή αυτή, συνομιλήσαμε στο Outnow. Με ένα λαμπερό πλάσμα, που ξεχειλίζει ταλέντο και αδιάκοπα μοχθεί για το καλύτερο. Ένας κύριος, σε μια συζήτηση από καρδιάς…
συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου (e-mail: xxxpapanikolaou@gmail.com)
Οι «Τρωάδες» του Ευριπίδη, όπου πρωταγωνιστείς φέτος το καλοκαίρι στο ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ, έγιναν ανατριχιαστικά επίκαιρο έργο. Σαφώς, και τα αρχαία κείμενα είναι διαχρονικά. Μα εδώ, υπάρχει μια ταύτιση με το σήμερα, που εκπλήσσει απίστευτα!
Η αλήθεια είναι πως όταν το κοινό στη παράσταση άκουγε στην Επίδαυρο-δυο μέρες πριν το Δημοψήφισμα- τη φράση «η χώρα μας καίγεται» και ότι περάσαμε τόσα χρόνια στη λιτότητα, «με τις θυσίες μας να μην πιάνουν τόπο» μοιραία ταυτιζόταν με ότι συνέβαινε. Αυτό είναι το μεγαλείο τούτων των κειμένων. Κακά τα ψέμματα, όταν πρωτοπιάνομαι-κάθε φορά- με αυτά τα κείμενα, σκέφτομαι τί λίγος είμαι και πως όλο αυτό τον όγκο του ρόλου, θα τον κάνω να υπάρξει σκηνικά.
Ήταν ένα δύσκολο καλοκαίρι για το ελληνικό θέατρο….
Το καλοκαίρι ήταν δύσκολο και αβέβαιο για όλους μας. Πολλές παραστάσεις εντελώς ακυρώθηκαν. Εμείς, ως ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ, είχαμε ακύρωση μόνο σε δύο πόλεις, για πρακτικούς λόγους. Δεν είχαμε χρήματα, για να ταξιδέψουμε, καθότι το ΕΘΝΙΚΟ δεν μπορούσε να εκταμιεύσει τα εκτός έδρας και να μας τα δώσει, έτσι ώστε εμείς με τη σειρά μας να πληρώσουμε τα ξενοδοχεία μας, τα εισιτήρια μας και τη διαμονή μας. Παρόλα αυτά, ο κόσμος βρίσκει αποκούμπι στο θέατρο. Είτε γιατί ταυτίζεται, είτε γιατί θέλει να ξεφύγει από αυτό με το οποίο πυροβολούμαστε από παντού.
Το Παρασκευοσάββατο που παίξατε Επίδαυρο, λίγο πριν το Δημοψήφισμα της Κυριακής, με τα capital controls, πρέπει να ήταν ξεχωριστή για σένα εμπειρία. Έχεις παίξει αρκετές φορές στα Επιδαύρεια, μα τούτη τη φορά θα πρέπει να ήταν σα να δίνεις ένα «δώρο» στο κοινό.
Εμείς ως θίασος χειροκροτήσαμε εκείνα τα δύο βράδια το κοινό, που ήρθε με 2 ώρες ταξίδι από την Αθήνα, για να μας δει. Και το κοινό κατάλαβε πολύ καλά γιατί το χειροκροτάγαμε. Η παράσταση θα ήταν sold out. Είχε τέτοιο καλπασμό η παράσταση που για εκεί πήγαινε. Όμως, και το γεγονός πως 10.000 άνθρωποι μας είδαν μέσα σε δύο βράδια, είναι μεγάλη ιστορία!
Τι σε δυσκόλεψε στον «Ταλθίβιο» που ερμηνεύεις φέτος;
Είναι η πρώτη φορά που ήρθα αντιμέτωπος με έναν «επώνυμο» «Αγγελιοφόρο». Ο «Ταλθίβιος» είναι διαφορετικός αγγελιοφόρος σε σχέση με αυτούς που γνωρίζουμε από άλλα έργα και λένε ένα συμβάν. Αυτός μπαινοβγαίνει στη σκηνή, ψάχνοντας νέα με το τι θα γίνει με τη μοίρα αυτών των γυναικών. Μία φράση του ρόλου, με έκανε να θέλω να ασχοληθώ μαζί του. Όταν λέει «για τέτοιες ειδήσεις, θα έπρεπε να στέλνουν κάποιον που δεν έχει τόσο ευαίσθητη καρδιά. Εγώ δεν είμαι πλασμένος για τέτοιες ντροπές.» Αυτή η φράση μου κίνησε το ενδιαφέρον, να ψάξω τι άνθρωπος είναι αυτός. Καθότι ο ίδιος, θα μπει εκτελώντας το καθήκον του, λέγοντας «κάψτε το παν. Να μη μείνει τίποτα όρθιο από αυτή τη πόλη.» Η δυσκολία του είναι-σε κάθε παράσταση- να βρω τις «διαδρομές» αυτού του ανθρώπου και να μπορέσουν να με ακολουθήσουν οι θεατές, στη δική μου πορεία. Στο παρελθόν, έχω παίξει «Πενθέα», «Ορέστη», ρόλους που είναι πιο συγκεκριμένοι, από συγγραφής έργου. Με τη Καρυοφυλλιά Καραμπέτη ξαναβρεθήκαμε έπειτα από 20 χρόνια ακριβώς! Εγώ, τότε, ήμουν «Αίμονας» και η Καρυοφυλλιά έκανε τον πρώτο πρωταγωνιστικό της ρόλο, ως «Αντιγόνη» στην ομώνυμη τραγωδία που είχε σκηνοθετήσει ο αείμνηστος Μίνως Βολανάκης. Χάρηκα πολύ που ξαναβρεθήκαμε με τη Καρυοφυλλιά και είδα αυτή την ηθοποιό να «μάχεται» και να «πάλλεται», κάθε βράδυ, με τη ψυχή της και όλες τις δυνάμεις της, σα να είναι τελειόφοιτη δραματικής σχολής.
Πού υστερεί στις μέρες μας, το ελληνικό θέατρο;
Δεν έχουμε ένα στίγμα ως Ελλάδα, στα θεατρικά γίγνεσθαι του παγκοσμίου χάρτη. Έχουμε επιρροές απέξω και-κυρίως-τις αναμασάμε. Ιδιαίτερα από το γερμανικό θέατρο, που θαυμάζω πολύ, αλλά το γερμανικό θέατρο έχει άλλες υποδομές και ανάγκες. Παράγεται και απευθύνεται σε ανθρώπους με άλλη ιδιοσυγκρασία. Πολλές φορές, αυτό το μεταμοντέρνο και «στεγνό» θέατρο παρεξηγείται. Διότι, από τους Γερμανούς μπορεί να βλέπουμε λιτές και μοντέρνες παραστάσεις, αλλά υπάρχει μία φοβερή γνώση από κάτω, και μια επίπονη δουλειά. Εμείς βλέπουμε το αποτέλεσμα και προσπαθούμε μόνο, να μιμηθούμε το αποτέλεσμα. Χάνουμε την ουσία του πράγματος. Επιπροσθέτως, οι ηθοποιοί έχουμε ανάγκη από σκηνοθέτες-δασκάλους. Όταν αυτό λείπει, ο καθένας βγάζει τις δικές του «ευκολίες» και φτιάχνει το ρόλο του. Γι αυτό βλέπουμε πολλές φορές, παραστάσεις, όπου καθένας παίζει διαφορετικά και ψάχνει άλλα πράγματα στη σκηνή. Αυτό φαίνεται στο αποτέλεσμα. Έχουμε ανάγκη από δασκάλους. Παρατηρώ και τον εαυτό μου, όπως και όλους τους συναδέλφους μου. Για μεγάλο χρονικό διάστημα των προβών, περιμένουμε να δούμε από το σκηνοθέτη ποιο είναι το «όραμα» του και κάτω από ποια συνθήκη θέλει να λειτουργήσουμε. Όταν δεν το βρίσκουμε, καθένας επιστρατεύει τα δικά του εφόδια. Όταν όμως, υπάρχει και το βλέπεις και το βρίσκεις, είσαι πολύ ευτυχής που συνυπάρχεις. Διότι, υπάρχει ένας κοινός κώδικας. Υπάρχει ένα πολύ μεγάλο «μυστικό» του θιάσου όταν παίζει. Ο θεατής, αυτό, καλείται να το ανακαλύψει. Το κοινό είναι πολύ έξυπνο. Πολλές φορές, το υποτιμούμε και λέμε «πρέπει να το εξηγήσω, ότι κάνω». Το κοινό, όμως, όταν βλέπει πράγματα να εξηγούνται και να παρα-εξηγούνται, αισθάνεται ότι το υποτιμάς και λέει «ο.κ, ρε φίλε, το καταλάβαμε…πάμε παρακάτω»!
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος σε ότι ζούμε;
Ο φόβος μου είναι το αύριο. Ότι μπορεί όλα αυτά που έχουμε χτίσει, να γκρεμιστούν σε μια βραδιά. Ότι μπορεί να αναγκαστώ μαζί με την οικογένεια μου, να αλλάξω επάγγελμα στα επόμενα χρόνια. Να αλλάξω τόπο διαμονής. Και δεν είμαι ο πιτσιρικάς των 28 χρονών, που έφυγε και πήγε στην Αμερική και είπε «μια χαρά, δεν με νοιάζει, προχωράω, ξεκινάω όχι από το μηδέν, αλλά από το μείον δέκα». Ως ξένος. Αυτή τη στιγμή, άλλοι αποφασίζουν για εμάς. Εμείς ακολουθούμε, σα «βουβά πρόβατα». Το αύριο του παιδιού μου, το δικό μου και της γυναίκας μου, μπορεί να μην είναι όπως το έχω ονειρευτεί και όπως έχω μοχθήσει να είναι, με φοβίζει. Και ταυτόχρονα, με θυμώνει πολύ!
Ο Έλληνας αναλαμβάνει να πληρώσει το «κόστος» σε ότι πράττει, από εδώ και πέρα; Σε όποια επιλογή του;
Πιστεύω, ότι οι Έλληνες συμβιβαστήκαμε με την ιδέα πως, η χώρα μας για τα επόμενα χρόνια, θα είναι σε μια μετέωρη και ομιχλώδη κατάσταση. Απλώς, θεωρώ ότι είμαστε πια, λαός κουρασμένος. Δίχως αντοχές. Και δεν υπάρχει φως στο τούνελ. Γιώργο, είμαι ένας άνθρωπος που δεν έχω κανένα χρέος. Έχω πληρώσει τα πάντα, που μου έχουν ζητήσει, πολύ συνειδητά. Δεν έχω καμία εκκρεμότητα. Απλώς, αισθάνομαι ότι όλα τα λεφτά που δίνω, πέφτουν σε ένα πηγάδι δίχως πάτο. Κι αυτό με λυπεί. Αν έβλεπα πως, όλα αυτά που κάνω, αποσκοπούν σε κάτι, θα με χαροποιούσε. Συνεχίζω να το κάνω. Να σου πω ότι, τη φορολογική μου δήλωση τη πλήρωσα ολόκληρη, πριν τελειώσει ο Αύγουστος. Την εξόφλησα. Και μακάρι να πιάσουν τόπο, τα χρήματα που έδωσα. Δεν το ξέρω, όμως! Θυμώνω, όταν ξέρω συναδέλφους μου, που δεν έχουν πληρώσει καμία φορολογική τους εκκρεμότητα από το 2011, ευελπιστώντας ότι κάποια στιγμή, θα τους χαριστούν. Νιώθω ο «ανόητος της παρέας» , που εγώ πληρώνω. Αλλά είμαι ένας άνθρωπος που θέλω να είμαι εντάξει.
Ποια είναι τα χειμερινά θεατρικά σου σχέδια;
Το χειμώνα θα είμαι σε δύο παραστάσεις. Για τη πρώτη, έχω ξεκινήσει πρόβες, στο «Ριχάρδο το Γ΄» σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά. Όπου παίζω τον «Μπάκινγχαμ»-έναν μεγάλο και σπουδαίο ρόλο. Είναι το «κακό τσιράκι» του «Ριχάρδου» που τον στέφει βασιλιά. Ένας δόλιος και περίεργος άνθρωπος. Έχουμε ξεκινήσει εδώ και μία εβδομάδα πρόβες. Πολύ χαίρομαι που ξαναβρίσκομαι με το Γιάννη Χουβαρδά, εκ νέου, μετά από χρόνια ως σκηνοθέτη μου, στο θέατρο ΑΜΟΡΕ. Ως σκηνοθέτη μου εννοώ, γιατί τον είχα ως διευθυντή στο ΕΘΝΙΚΟ. Ο Δημήτρης Λιγνάδης παίζει το «Ριχάρδο», η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, η Θέμις Μπαζάκα θα είναι μαζί μας. Ένας θίασος 19 εξαιρετικών συναδέλφων, με προγραμματισμένη πρεμιέρα στις 10 Δεκέμβρη. Οι παραστάσεις θα διαρκέσουν έως τις 14 Φεβρουαρίου, στη Κεντρική Σκηνή του Εθνικού. Έπειτα, θα είμαι στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου, όπου θα κάνουμε τη «Προδοσία» του Πίντερ, μαζί με τη Μαρία Σκουλά και το Γιώργο Γλάστρα. Αυτά είναι τα φετινά θεατρικά «στοιχήματα» μου!
Την Δευτέρα 7 Σεπτέμβρη, πρωταγωνιστείς στις «Τρωάδες» στο θέατρο Δάσους Θεσσαλονίκης. Υπάρχει ακόμα περισσότερη αγωνία, όταν παίζεις «εντός έδρας»;
Βέβαια! Έχω πάντα αγωνία όταν παίζω Θεσσαλονίκη. Είναι η πόλη μου! Είναι η πατρίδα μου! Είναι η σχολή μου! Θα έρθουν να με δουν οι δάσκαλοί μου! Είναι η πόλη που ονειρεύτηκα. Η πόλη που-όσο κι αν ακουστεί γραφικό-όταν έχω δυσκολίες, με θυμάμαι 20 χρόνια πριν, να περπατάω στη παραλία βλέποντας τα ηλιοβασιλέματα της πόλης, και αγαλλιάζω. Στη Θεσσαλονίκη μου, ανατρέχω, γιατί εκεί είναι η δύναμη που έχω. Τη Δευτέρα θα έρθουν να με δουν και οι γονείς μου. Είναι διπλό το άγχος. Άγχος, βέβαια, έχω κάθε βράδυ. Πριν βγω, τρέμω σα το ψάρι.
Τι αναζητάς πάνω στο σανίδι;
Ψάχνω τον κόσμο του Νίκου. Μέσα από τα δικά μου βιώματα ψάχνω να βρω το τόπο και το χώρο που ο Νίκος θα παραμυθιαστεί. Και θα ταξιδέψει. Γιατί αν δεν παραμυθιαστώ εγώ, δεν μπορώ να παραμυθιάσω εσάς, που θα με βλέπετε. Ο αγώνας μου και το άγχος μου κάθε βράδυ, εσένα που θα έρθεις Γιώργο και θα είσαι χαλαρός, έχοντας πιει το καφέ σου, πως θα σε ταρακουνήσω. Πώς θα σε αρπάξω από το καφέ και θα σε πάω σε έναν άλλο κόσμο, που είναι ο «κόσμος της Τροίας». Αυτό θέλει, από μεριάς μου, πρώτα ένα προσωπικό μου ταξίδι, για να συμβεί.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
“ΤΡΩΑΔΕΣ”
Ευριπίδη
Μετάφραση Κ.Χ. Μύρης
Σκηνοθεσία Σωτήρης Χατζάκης
Σκηνικά Έρση Δρίνη
Κοστούμια Γιάννης Μετζικώφ
Μουσική Δημήτρης Παπαδημητρίου
Χορογραφία Κική Μπάκα
Φωτισμοί Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική διδασκαλία Mελίνα Παιονίδου
Βοηθός σκηνοθέτη Ανδρομάχη Δαυλού
Β΄ Βοηθός σκηνοθέτη Γιάννης Γούνας
Βοηθός σκηνογράφου Φώτης Μουρτάς
Βοηθός ενδυματολόγου Λίνα Καρανικολάου
Σχεδιασμός Κομμώσεων Χρόνης Τζήμος
Σχεδιασμός Μακιγιάζ Εύη Ζαφειροπούλου
Διανομή:
Ποσειδών Θέμης Πάνου
Aθηνά Κωνσταντίνα Τάκαλου
Εκάβη Καρυοφυλλιά Καραμπέτη
Ταλθύβιος Νίκος Ψαρράς
Κασσάνδρα Κόρα Καρβούνη
Ανδρομάχη Μαρία Κίτσου
Μενέλαος Κρατερός Κατσούλης
Ελένη Ελένη Ρουσσινού
Χορός Ντίνα Αβαγιανού, Κατερίνα Γιαμαλή, Ανδρομάχη Δαυλού, Άννα Ελεφάντη, Βερόνικα Ηλιοπούλου, Δανάη Κατσαμένη, Γιασεμί Κηλαηδόνη, Σταυρούλα Κοντοπούλου, Σταυρούλα – Μελισσάνθη Μάκρα, Βάγια Ματαφτσή,
Γεωργία Μητροπούλου, Γεωργιάννα Νταλάρα, Στέλλα Ράπτη, Αγγέλλα Σιδηροπούλου, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Γεωργία Τσαγκαράκη, Ιώβη Φραγκάτου,
Δαίμονας Γεωργιάννα Νταλάρα
Φρουροί Αλέξανδρος Βαμβούκος, Αντώνης Χαντζής
Αστυάνακτας Βασίλης Δημουλής
πρόγραμμα υπόλοιπης περιοδείας
7 Σεπτεμβρίου Θεσσαλονίκη, Θέατρο Δάσους
13 Σεπτεμβρίου Κηποθέατρο Παπάγου
16 Σεπτεμβρίου Νέα Σμύρνη, Θέατρο Άλσους Ν. Σμύρνη
18 Σεπτεμβρίου Ηλιούπολη, Θέατρο Άλσους “Δημήτρης Κιντής”
22 Σεπτεμβρίου Ωδείο Ηρώδου του Αττικού
