Αν θα μπορούσα να περιγράψω μ’ένα τραγούδι την ψυχολογία όλων (ή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής κοινωνίας) θα ήταν ακριβώς αυτό. Δεν ξέρουμε τι και ποιος μας φταίει..αν μας φταίνε όλοι και όλα..
Συναισθήματα που κινούνται στα όρια του διπολισμού ο οποίος και κλιμακώνεται διαρκώς από την έλλειψης σταθερής πολιτικής γραμμής η ύπαρξη της οποίας επανειλημμένα αμφισβητείται και από τους ίδιους που την οριοθετούν.
Το αν η ευθύνη για την όλη χαοτική και μη ελεγχόμενη κατάσταση (και μιλώ πρωτίστως από πολιτικής πλευράς) συνδέεται με το γεγονός ότι δεν ήταν καμία χώρα-είτε εντός είτε εκτός ΕΕ-προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει μία τόσο μεγάλη υγειονομική κρίση (και πώς να είναι άλλωστε όταν προέχει η καταστολή έναντι της πρόληψης) ή αν δεν ήταν καμία χώρα ικανή να την διαχειριστεί, παραμένει αναπάντητο ερώτημα στο οποίο η ιστορία θα δώσει τις κατάλληλες απαντήσεις.
Οφείλω όμως να σημειώσω πως η ικανότητα είναι άμεσα συνδεδεμένη με την προάσπιση των συμφερόντων όλων των πολιτών, το κοινό καλό , το καλό της υγείας μας ,της υγείας των γονιών μας, των παππούδων μας , καμπάνιες τις οποίες έχει χρηματοδοτήσει το κράτος και εν μέσω αυτής της κατάστασης με υπέρογκα ποσά για να πεισθούμε πως το κράτος «νοιάζεται» για μας.
Ένα κράτος το οποίο δεν έχει καταλήξει στο ποια είναι εν τέλει η προτεραιότητα του. Η υγεία ή η οικονομία;
Και για του λόγου το αληθές, πέρυσι την άνοιξη ήταν η υγεία, το καλοκαίρι η οικονομία , το φθινόπωρο η υγεία και τον χειμώνα (εννοώ τα Χριστούγεννα) πάλι η οικονομία και μετά τα Χριστούγεννα πάλι η υγεία και αν συνεχίσω μέχρι το ερχόμενο καλοκαίρι θα καταλήξω σε αυτό που λέει το ομότιτλό τραγούδι «άμα τα πάρω…».
Και επειδή επίκειται και ο ανασχηματισμός, οφείλω να πω ας μην είμαστε αφελείς. Απλά θα γίνουμε στο ίδιο έργο θεατές με πρωταγωνιστές διαφορετικά πρόσωπα.
Δεν μας φταίνε τα πρόσωπα που ηγούνται των πιο κρίσιμων υπουργείων και της όλης κατάστασης αλλά το ότι δεν ξέρουν τι να κάνουν και πώς να το κάνουν, τι να πούνε και πώς να το πούνε , τι να αποφασίσουνε και τι να μην αποφασίσουμε δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο διχογνωμίας και δυσφορίας στην κοινωνία, ακριβώς ελλείψει προτεραιοτήτων.
Οι ακραίες καταστάσεις απαιτούν ακραίες λύσεις και όχι δεν είναι λύση η αστυνομοκρατία ή τουλάχιστον όχι μόνο αυτή, δεν είναι λύση τα «σκωτσέζικα ντουζ» – σήμερα άνοιξε το μαγαζί σου,αύριο κλείστο, σήμερα βγές μέχρι τις 10, αύριο μέχρι τις 9, σήμερα ζήσε, αύριο «πέθανε»- λύση είναι να παίρνεις αποφάσεις χωρίς να εξαρτάσαι από εξυπηρέτηση των οποιονδήποτε συμφερόντων και χωρίς να εξαρτάσαι από αποφάσεις άλλων χωρών με οποιοδήποτε κόστος (συμπεριλαμβανομένου και του πολιτικού που τρέμει η εκάστοτε κυβέρνηση).
Όλοι, ανεξαρτήτως εθνικότητας, επαγγέλματος, κοινωνικοοικονομικής, θρησκευτικής και πολιτικής τάξης «βράζουμε»-όπως λέτε-στο ίδιο καζάνι, απειλούμαστε από τον ίδιο αόρατο εχθρό ο οποίος μπορεί να χτυπήσει με τον ίδιο τρόπο όλους μας και όλοι να βρεθούμε σε κάποιο κρεβάτι ΜΕΘ ή μήπως όχι;
Κλείνοντας να τονίσω ότι η κοινωνία φωνάζει: «θέλω να ζήσω!»
Και καλό θα ήταν να την ακούσετε κύριοι και να σταματήσετε τις ολιγωρίες.
