ΕΓΚΛΗΜΑ ΑΠΟ ΑΜΕΛΕΙΑ Ή ΑΠΟ ΠΡΟΘΕΣΗ ;
Δημήτρης Πετσέτας : Ήταν ένα ανοιξιάτικο πρωινό της Μεγάλης Δευτέρας, τον Απρίλη του μακρινού 1964, όταν ένα παιδάκι – που δεν είχε συμπληρώσει ακόμα 8 χρόνια ζωής – πήρε το δρόμο και πήγε να βγάλει το πρώτο του μεροκάματο, σαν βοηθός στο κουρείο του οποίου ήταν πελάτης. Ήταν η μέρα της εβδομαδιαίας αγοράς και, καθώς πλησίαζε το Πάσχα, έπεσε πολλή δουλειά μέχρι το μεσημέρι…
Ο πιτσιρικάς έδωσε τον καλύτερο εαυτό του, για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κουρέα και για να περιποιηθεί τους πελάτες. Όταν ήρθε η ώρα για το μεσημεριανό κλείσιμο, είχε εισπράξει πεντέμισι δραχμές από τα φιλοδωρήματα… Αυτές έφταναν και περίσσευαν για να αγοράσει ένα καρβέλι του κιλού που κόστιζε 4,40 και για να πληρώσει το μαθητικό εισιτήριο των 60 λεπτών στο αστικό λεωφορείο που θα τον μετέφερε στο σπίτι του.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας, τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά στη δουλειά και βρήκε την ευκαιρία να πιάσει για πρώτη φορά μία εφημερίδα στα χέρια του, την τοπική εφημερίδα “Η ΕΡΕΥΝΑ” που δεν εκδίδονταν τη Δευτέρα, αλλά υπήρχε το φύλλο της Κυριακής στο κουρείο. Καθώς ξεφύλλιζε την εφημερίδα, είδε σε κάποια εσωτερική σελίδα ένα μονόστηλο πλαίσιο που περιείχε τρεις άγνωστες λέξεις και δύο αριθμούς… Έγραφε: “ΙΣΟΤΙΜΙΕΣ Δολάριο 30, Μάρκο 7”.
Ο πιτσιρικάς ρώτησε τον κουρέα για να μάθει τι σημαίνουν αυτά και εκείνος του εξήγησε, όσο πιο απλά μπορούσε… Φαντάζομαι ότι θα έχετε καταλάβει ποιος ήταν ο πιτσιρικάς της ιστορίας (φωτογραφία δεν υπάρχει για να σας βοηθήσει, αφού η μοναδική φωτογραφία, που είχα μέχρι αυτή την ηλικία, ήταν αυτή του βιβλιαρίου υγείας). Φαντάζομαι επίσης ότι δυσκολεύεστε να καταλάβετε πώς κολλάει όλο αυτό με τον τίτλο που έβαλα στην αρχή αυτού του κειμένου. Συνιστώ να κάνετε λίγη υπομονή και όλα θα γίνουν…
Πέρασαν 37,5 χρόνια από εκείνη τη μέρα μέχρι να φτάσουμε στο τέλος του 2001, όταν μπήκαμε πλέον στην εποχή του ευρωπαϊκού νομίσματος. Αν δεν κάνω κάποιο λάθος, όταν κλείδωσαν οι ισοτιμίες των εθνικών νομισμάτων, το μάρκο είχε 174,22 δραχμές… δηλαδή, είχε αυξήσει την αξία του σχεδόν κατά 25 φορές σε σχέση με το εθνικό μας νόμισμα, πράγμα που σημαίνει 2 φορές πάνω ανά τριετία και ένας Θεός ξέρει πόσο μεγαλύτερη θα ήταν αυτή η αναλογία, αν δεν είχε μεσολαβήσει η επανένωση της Γερμανίας.
Όσοι ποντάρατε τα λεφτά σας, στοιχηματίζοντας ότι τι κείμενο αυτό θα έχει οικονομικό περιεχόμενο, λυπάμαι… αλλά χάσατε. Δεν είμαι οικονομολόγος, αν και κάτι λίγα από Μακροοικονομική Ανάλυση τυχαίνει να ξέρω. Είμαι εκπαιδευτικός, έχω φάει στη… μάπα την αίθουσα και από αυτή τη σκοπιά θα μιλήσω.
Ο τεράστιος πρόλογός μου, εκτός από κούραση, φαντάζομαι ότι θα σας δημιούργησε και μία τουλάχιστον απορία… Πώς μπορεί να δικαιολογηθεί μία τόσο μεγάλη διαφορά στις νομισματικές ισοτιμίες ;
Τα πολιτικά και τα κομματικά φερέφωνα βρίσκουν πάντα “εύκολες” απαντήσεις στα δύσκολα ερωτήματα, γι’ αυτό και μένουν αναπάντητα. Ο πολύς κόσμος δεν κάνει καθόλου τον κόπο να ασχοληθεί, ακούει μόνον αυτά που θέλει να ακούσει και περιμένει να έρθουν οι λύσεις από τον ουρανό !
Όμως, ο ουρανός δεν προσφέρει λύσεις, αυτές πρέπει να τις βρούμε εμείς… Όλοι και όχι κάποιοι πεφωτισμένοι ή σοφοί, που δεν υπάρχουν. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, που κάθε μέρα γίνονται δυσκολότερα και – ψεύτης να βγω – κάποια στιγμή θα μας πνίξουν εντελώς. Ο μακαρίτης ο πατέρας μου, ένας αγράμματος οικοδόμος, έλεγε ότι “δεν είμαστε φτωχοί από παράδες, είμαστε φτωχοί από μυαλά” !
Εγώ, που έμαθα και πέντε γράμματα παραπάνω, θα το γράψω λιγάκι πιο κομψά… Έχουμε τεράστιο πρόβλημα νοοτροπίας και τραγικό έλλειμμα παιδείας, που μέρα με τη μέρα και χρόνο με το χρόνο γιγαντώνονται… Εδώ είναι που κολλάει και ο τίτλος του αρχικού κειμένου “ΕΓΚΛΗΜΑ ΑΠΟ ΑΜΕΛΕΙΑ Ή ΑΠΟ ΠΡΟΘΕΣΗ ;”
Θα ξεκινήσω από την ετυμολογία της λέξης “νοοτροπία”, που σημαίνει τον τρόπο που χρησιμοποιούμε το μυαλό μας, τον τρόπο που σκεφτόμαστε… Ακολουθεί η πρώτη λογική απορία: πότε πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε, ποιοι μπορούν και πρέπει να μας βοηθήσουν σ’ αυτό ;
Θεωρώ αυτονόητη την απάντηση… Όσο το δυνατόν νωρίτερα και πρέπει να μας βοηθήσουν πρώτα οι γονείς και μετά οι δάσκαλοι (διευκρινίζω από τώρα ότι χρησιμοποιώ τον όρο “δάσκαλος” για οποιονδήποτε διδάσκει, από τα νήπια μέχρι και τους μεταπτυχιακούς φοιτητές).
Το ερώτημα που ακολουθεί είναι αμείλικτο: το κάνουν, μπορούν να το κάνουν, προσπαθούν να το κάνουν ή απλώς νομίζουν ότι το κάνουν ;
Κοντεύω να κλείσω 59 χρόνια ζωής και, από αυτά, μόνον στα πρώτα έξι χρόνια (τότε, δεν υπήρχε νηπιαγωγείο) και στους 18 μήνες της στρατιωτικής μου θητείας, βρέθηκα έξω από τον εκπαιδευτικό χώρο… αν και, προσωπικά, θεωρώ πολύτιμο σχολείο το σπίτι που γεννήθηκα και μεγάλωσα, εξαιρετική δασκάλα τη μάνα μου και πολύ χρήσιμο σχολείο τον Στρατό.
Συμπληρώνοντας 52 χρόνια μέσα στις αίθουσες, τα 16-17 από αυτά ως εκπαιδευόμενος και τα υπόλοιπα ως καθηγητής, με μέσο όρο διψήφιο αριθμό ωρών σε 6ήμερη εβδομαδιαία βάση και τουλάχιστον 10μηνη κατά έτος, βλέπω καθημερινά την πορεία που έχουμε πάρει και ουρλιάζω μπας και μ’ ακούσει κανένας: πού πάμε, ρε γαμώτο ;
Πριν δύο χρόνια είχα γράψει ένα άρθρο, που δημοσιεύτηκε στα τοπικά έντυπα και ηλεκτρονικά Μ.Μ.Ε., όπως επίσης και στο site της εφημερίδας “ΤΟ ΒΗΜΑ” (παραθέτω αυτόν το σύνδεσμο, για να μην κάνω διακρίσεις ανάμεσα στους ντόπιους φίλους μου). Όσοι έχετε χρόνο και διάθεση, κάντε τον κόπο να το διαβάσετε…
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=515314
Ξέρω ότι οι καλοθελητές θα πούνε ότι προσπαθώ “να κάνω το κομμάτι μου”… Δεν με θίγουν όσα δεν με αφορούν, γι’ αυτό, το πρσπερνάω και συνεχίζω για να αιτιολογήσω από πού προκύπτει η τόσο μεγάλη μου αγωνία.
Υπάρχει μία απλή αλήθεια, που λέει: τα μαθήματα και τα αντικείμενα που δεν εξετάζονται, είναι σαν να μην διδάσκονται. Όσοι ζούμε στο χώρο της εκπαίδευσης, το ξέρουμε πολύ καλά και οι υπόλοιποι το κρίνουν από τη δικιά τους μαθητική εμπειρία. Αυτό το απλό και αυτονόητο, αυτοί που αποτελούν την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας δεν το ξέρουν ή κάνουν τάχα δεν το ξέρουν, επειδή έχουν πρόθεση και δεν θέλουν να την αποκαλύψουν.
Με το πρόσχημα ότι δήθεν είναι αριστεροί και προοδευτικοί, υπηρετούν τον σκοταδισμό και την αγραμματοσύνη… ακουσίως ή εκουσίως, αυτοί ξέρουν. Μικρός είναι ο κόσμος μας και τους προκαλώ να απαντήσουν σε κάποια ερωτήματα, όπως είναι:
α) Χαρίζοντας διά νόμου τουλάχιστον το 1/3 της διδακτέας ύλης σε κάθε εξέταση, ποιο ακριβώς κέρδος νομίζετε ότι θα έχουν τα παιδιά ;
β) Προάγοντας με το… ζόρι τους μαθητές, νομίζετε ότι προσφέρετε σ’ αυτούς ή στην εύρυθμη λειτουργία των σχολικών μονάδων ;
γ) Γνωρίζετε ότι τα κενά γνώσης στα βασικά αντικείμενα λειτουργούν ως τροχοπέδη στην εκπαιδευτική διαδικασία και δεν βοηθάνε ούτε τους μαθητές, ούτε τους εκπαιδευτικούς ;
δ) Ξέρετε ότι βρισκόμαστε στο 2015 και οι πληροφορίες μπορούν να φτάνουν στον καθένα μας, χωρίς να πάει στο σχολείο… οπότε, ο ρόλος του σχολείου πρέπει να είναι η επεξεργασία και η αξιοποίηση των πληροφοριών και όχι η απλή αναπαραγωγή τους ;
ε) Γιατί υποβαθμίζετε συνεχώς τα μαθήματα (Πρακτική Αριθμητική, Θεωρητική Γεωμετρία, Φυσική κλπ) που μπορούν να βοηθήσουν στη βελτίωση της σκέψης των παιδιών, αφού απαιτούν συχνά μία σειρά συλλογισμών ;
στ) Ξέρετε ότι το δύσκολο για κάθε δάσκαλο είναι πώς θα μάθει στα παιδιά να σκέφτονται και όχι πώς θα αναμασούν τα ίδια και τα ίδια ;
ζ) Έχετε επίγνωση των συνεπειών που θα έχουν οι αλλαγές τις οποίες προωθείτε στη λειτουργία των σχολείων και στο επίπεδο των μαθητών ;
Ο κατάλογος είναι ατελείωτος και μακάρι να υπήρχαν κάποιοι πρόθυμοι να συζητήσουμε σοβαρά για όλα αυτά… Δεν περιμένω να το κάνουν οι επικεφαλής του Υπουργείου, αλλά περιμένω να δω την ευαισθησία των τοπικών παραγόντων. Προσφέρω το πόδι μου, για να πατήσουμε το φρένο πριν τσακιστούμε… Όμως, το αυτοκίνητο δεν το οδηγώ εγώ και φοβάμαι ότι, αυτούς που το οδηγούν, τους έχει πάρει ο ύπνος !
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΤΣΕΤΑΣ
