Τι πνευματική, αισθητική και αξιακή φόλα έχουμε φάει για να συντηρούμε με την τηλεθέαση κανάλια που μας σερβίρουν σκουπιδοεκπομπές όπως οι «οικογενειακές ιστορίες» και τα «power, game και δε συμμαζεύεται of love»;
Ποια διαδρομή προΐούσας πολιτισμικής εξαθλίωσης μας έβγαλε σε αυτη την τηλεοπτική βαρβαρότητα; και τι δείχνει αυτή για την ανθρωπολογική συγκρότηση της κοινωνίας μας;
πού και πότε χάθηκαν το γούστο, η καλαισθησία, το μέτρο; άραγε τα είχαμε ποτέ όλα αυτά και μας τα στέρησαν όσοι μας «ξεβλάχεψαν» ή οι τελευταίοι είδαν ακριβώς το πολιτισμικό μας έλλειμμα και επένδυσαν σε αυτό;
Ψάχνω κι εγώ τις απαντήσεις σε όλα αυτά, αλλά θεωρώ ότι πρέπει πρώτα να θέσουμε τις ερωτήσεις, να διαγνώσουμε τον εκφυλισμό μας, την αξιακή διάβρωση, την ηθική κατρακύλα γιατί είμαι σίγουρος ότι δεν έχουμε επίγνωση της κατάστασής μας.
Ακούω από γνωστούς αξιολογήσεις που κρίνουν όλους αυτούς τους τηλεοπτικούς οχετούς ως λάιτ θεάματα κατάλληλα για να μας χαλαρώσουν και να μας βγάλουν από την τύρβη της καθημερινότητας.
Γι’ αυτό θεωρώ ότι πρέπει να ξεκινήσουμε πάλι από τα στοιχειώδη, να ξεμάθουμε όσα μας έγιναν δεύτερη φύση και να αρχίσουμε να μαθαίνουμε από την αρχή την αλφάβητο των αξιών και της φιλοκαλίας.
Δύσκολο όλο αυτό, αλλά εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Το ΕΣΡ και να ήθελε δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ ο Ηρακλής που θα καθαρίσει την τηλεοπτική κόπρο.
Κάθε λαός έχει τα πολιτιστικά αγαθά που του αξίζουν.
Το τηλεοπτικό πεδίο είναι κι αυτό συλλογική δημιουργία και απαιτεί τη δική μας συναίνεση.
Το τηλεκοντόλ στο χέρι το κρατάμε εμείς, άρα η ευθύνη των επιλογών μας είναι κραυγαλέα.
Τα αφεντικά των καναλιών τρέφονται σαν ύαινες από το δικό μας πολιτισμικό μας κουφάρι.
Αν το θάψουμε, αυτοί οι αγύρτες θα πεθάνουν της πείνας.
Κώστας Τσόγιας
