Μπορεί η άμυνα να θεωρείται τέχνη στο ιταλικό ποδόσφαιρο, αλλά είναι πάντα κάτι μοναδικό να θυμάσαι τους μπαλαδόρους που έβγαλε η γειτονική χώρα.
Εξτρέμ, χαφ, επιθετικοί, 10άρια… Σε οποιονδήποτε από αυτούς τους ρόλους, αν κάνεις μια αναδρομή στο ιταλικό ποδόσφαιρο, θα βρεις παικταράδες. Θα βρεις αυτούς που έκαναν την Κυριακή πιο όμορφη, αυτούς που έκαναν το παιχνίδι πιο όμορφο. Από τον Βαλεντίνο Ματσόλα ως τον γιο του και από τον Τζάνι Ριβέρα ως τον Ρομπέρτο Μπάτζιο, από τον οποίο «γεννήθηκαν» οι Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο και Φραντσέσκο Τότι.
Χωρίς αυτό να σημαίνει, φυσικά, ότι αυτοί ήταν και οι μοναδικοί αρτίστες που έβγαλε το ιταλικό ποδόσφαιρο…
Τζουζέπε Τζανίνι
Η ικανότητα του να ελίσσεται και να κινείται αδιανόητα άνετα σε βρεγμένο αγωνιστικό χώρο, είχε ως αποτέλεσμα να τον παρομοιάζουν με… πάπια. Πάντα, όμως, θα είναι ο Principe των οπαδών της Ρόμα. Ο παίκτης που αγάπησαν περισσότερο από όλους, μέχρι να εμφανιστεί ο Τότι. Ο παίκτης που ξεχώριζε με την τεχνική του, τη απλότητα στις κινήσεις του, το πώς έβλεπε γήπεδο. Και για όλα αυτά επιβραβεύθηκε με ένα πρωτάθλημα και τρία κύπελλα με τους τζαλορόσι.
Τζανκάρλο Αντονιόνι
Παγκόσμιος πρωταθλητής το 1982, πέρασε όλη την καριέρα του στη Φιορεντίνα και δεν το μετάνιωσε ποτέ. Αν και η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε να παίξει οπουδήποτε. Η τεχνική, η εξυπνάδα, η άνεση με την οποία κοντρόλαρε τη μπάλα, το αρχοντικό στυλ παιχνιδιού του παίζοντας πάντα με το κεφάλι ψηλά… Ο Αντονιόνι είναι ένας από τους κορυφαίους επιθετικούς μέσους που έχει βγάλει το ιταλικό ποδόσφαιρο, αν και μπορούσε να παίξει άνετα και μπροστά από την άμυνα.
Ρομπέρτο Μαντσίνι
Είναι ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Σαμπντόρια χωρίς να είναι καθαρός επιθετικός. Αυτό τα λέει όλα για την εκτελεστική δεινότητά του. Το γεγονός ότι πολλά από αυτά τα γκολ τα έφτιαξε μόνος του, λέει πολλά για την τεχνική του. Κάτι που δεν έχασε ποτέ φυσικά, ακόμη κι όταν πήγε στη Λάτσιο προς το τέλος της καριέρας του. Θυμόμαστε όλοι, άλλωστε, το γκολ με τακουνάκι μετά το κόρνερ, σε ένα ματς με την Πάρμα… Ο «Μάντσιο», παράλληλα, μπορούσε να μοιράσει ασίστ με ικανότητα που είχαν λίγοι. Τι άλλο να έκανε δηλαδή;
Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο
Είναι ο παίκτης που πήρε το Νο10 από τον Μπάτζιο στη Γιουβέντους και δεν επέτρεψε να φανεί η απουσία του. Αυτό, από μόνο του, αρκεί ως «επιχείρημα». Ο Pinturicchio μπορούσε άνα πάσα στιγμή να ζωγραφίσει στο γήπεδο και αυτό τον κατέταξε στην κατηγορία των μεγάλων artisti. Το γεγονός ότι η τεχνική συνδυαζόταν και με τα γκολ, αφού είναι ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Γιουβέντους, είναι απλά συν. Και αυτά τα γκολ έδειχναν πάντα και την τεχνική, το μυαλό, την αντίληψη του Ντελ Πιέρο. Οπως εκείνο κόντρα στη Φιορεντίνα τον Δεκέμβριο του 1994…
Ρομπέρτο Μπάτζιο
Ο μικρός Βούδας. Ο θεϊκός κοτσιδάκιας. Ο Ραφαέλο, κατά τον Τζάνι Ανιέλι. Ο κορυφαίος Ιταλός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, σύμφωνα με τους περισσότερους. Αυτός που τα σλάλομ του ανάμεσα στους αντιπάλους του, όσοι κι αν ήταν αυτοί, θύμιζαν τον Μαραντόνα. «Από όταν σταμάτησε ο Μπάτζιο, δεν είναι πια Κυριακή», λένε οι Ιταλοί για να περιγράψουν το ποιος ήταν. Για να πουν ότι αυτός ήταν το ποδόσφαιρο. Ηταν η τέχνη. Ηταν μια απόλαυση, πραγματική απόλαυση, να τον βλέπεις στο γήπεδο. Με τη Βιτσέντζα, τη Φιορεντίνα, τη Γιουβέντους, τη Μίλαν, τη Μπολόνια, την Ιντερ, την Μπρέσια, την εθνική Ιταλίας. Τι να πεις και πώς να περιγράψεις τον Ρομπέρτο Μπάτζιο;
Φραντσέσκο Τότι
Οταν αποχαιρετούσαν τον Τζανίνι, οι οπαδοί της Ρόμα πίστευαν ότι δεν θα έβλεπαν καλύτερο. Το ίδιο, πιθανώς, πίστευε και ο ίδιος ο Τότι. Ο Principe, άλλωστε, ήταν το είδωλό του. Και τελικά το ξεπέρασε… Ο Capitano δεν είναι απλά ο καλύτερος στην ιστορία των τζαλορόσι. Είναι ένας από τους καλύτερους στην ιστορία του Calcio. Ενα 10άρι που έγινε ο πρώτος σκόρερ της ομάδας του και ο δεύτερος της Serie A. Ενας τεχνίτης που μπορούσε να βγάλει την ομάδα του στην επίθεση ακόμη κι αν ήταν γυρισμένος πλάτη. Ενας artista σαν κι αυτούς που δεν βγάζει πλέον το ποδόσφαιρο…
Τζανφράνκο Τζόλα
Κάποτε, στο ξεκίνημά του, οι οπαδοί της Νάπολι τον αποκαλούσαν «Μαρατζόλα». Μάθαινε δίπλα στον Ντιέγκο άλλωστε… Και έμαθε πολλά. Το κακό είναι ότι τα έδειξε κυρίως στα αγγλικά γήπεδα, αφού τα καλύτερά του χρόνια τα πέρασε στην Τσέλσι. Το καλό είναι ότι τα έδειξε σε τέτοιο βαθμό, ώστε στο Λονδίνο να τον λατρεύουν ακόμη. Και θα τον λατρεύουν πάντα. Για την ασύλληπτη ικανότητα στο ντριμπλάρισμα. Για τον τρόπο που διάβαζε το παιχνίδι. Για τις ασίστ που μοίραζε. Για την επιτάχυνση. Για τις στημένες φάσεις. Και όλα αυτά τα είχε δείξει και στην Πάρμα, όπως και στην Κάλιαρι στη δύση της καριέρας του.
Σάντρο Ματσόλα
Ξεκίνησε την καριέρα του σαν χαφ και κατέληξε επιθετικός. Ενδιάμεσα, έπαιζε και 10άρι. Ή ακόμη και σαν εξτρέμ. Κι όλα αυτά μπορούσε να τα κάνει μια χαρά, έχοντας για όπλα τη διάθεση για δουλειά, την τακτική αντίληψη και την τεχνική. Ειδικά αν έπαιρνε φόρα, αν είχε τον χώρο για να επιταχύνει, ο Ματσόλα… δεν έβλεπε τον αμυντικό που επιχειρούσε να τον σταματήσει. Εγραψε ιστορία με την Ιντερ, της οποίας είναι θρύλος, καταφέρνοντας κάτι εκπληκτικό: Να θεωρείται από πολλούς καλύτερος ακόμη κι από τον πατέρα του, τον θρυλικό Βαλεντίνο.
Τζάνι Ριβέρα
Σε ένα γκάλοπ ανάμεσα στους δημοσιογράφους της Gazzetta dello Sport πριν λίγα χρόνια, αναδείχθηκε καλύτερος Ιταλός όλων των εποχών. Αφήνοντας στη 2η θέση τον Ρομπέρτο Μπάτζιο. Αυτό, υποθέτουμε, τα λέει όλα. Αν δεν αρκεί, ας προσθέσουμε και τα λόγια του Νερέο Ρόκο: «Ναι, δεν τρέχει πολύ. Αν θέλω όμως καλό ποδόσφαιρο, δημιουργικότητα και την τέχνη του να ανατρέπεις μια κατάσταση, τα βρίσκω μόνο στον Ριβέρα. Δεν θέλω να είμαι υπερβολικός, αλλά είναι ιδιοφυία». Αυτός ήταν ο Τζάνι Ριβέρα, το «χρυσό παιδί» του Calcio. Με τεχνική, ταχύτητα, τέλεια κοντρόλ, ικανότητα να αλλάζει κατεύθυνση οποιαδήποτε στιγμή.
Βαλεντίνο Ματσόλα
Θεωρείται ο πρώτος all around παίκτης, αφού μπορούσε να παίξει σε πολλές θέσεις. Μπορούσε επίσης, αν και δεν ήταν πολύ ψηλός, να βγει νικητής στις εναέριες μονομαχίες. Πόσω μάλλον όταν είχε τη μπάλα στα πόδια του… Ο Βαλεντίνο Ματσόλα υπήρξε ένας πραγματικός παικταράς. Υπήρξε ο ηγέτης της Grande Torino που κατέκτησε πέντε σερί πρωταθλήματα. Και που χάθηκε στο δυστύχημα της Superga, σε μια τραγωδία που στιγμάτισε το ιταλικό ποδόσφαιρο…
Μπρούνο Κόντι
Ηταν εξτρέμ, αλλά τι εξτρέμ ήταν αυτό… Κατά πολλούς, ο καλύτερος που έχει βγάλει η Ιταλία και από τους καλύτερους συνολικά. Επαιζε δεξιά, αλλά μπορούσε και αριστερά. Οπως μπορούσε να παίξει και σαν χαφ, αν χρειαζόταν. Πάνω στη γραμμή, όμως, έδειχνε την μεγάλη αξία του. Με εκπληκτική ικανότητα στη ντρίμπλα, αφού ήλεγχε με κάθε τρόπο τη μπάλα, ο Κόντι μπορούσε να… χαζέψει τον αντίπαλό του. Οπως απολάμβαναν όλοι να χαζεύουν τις κινήσεις του μέσα στο γήπεδο. Με τη Ρόμα και την εθνική Ιταλίας. Ως παγκόσμιος πρωταθλητής το 1982 και Ιταλίας ένα χρόνο αργότερα. Και παραλίγο και Ευρώπης αμέσως μετά…
Διαβάστε στο italians.gr
