"Δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύεις αυτά που κάποιος άλλος δεν θέλει να δημοσιευθούν." - Τζορτζ Όργουελ

20.4 C
Trikala

Ο ΕΝΦΙΑ, η “ΑΙΔΩΣ” και η “ΔΙΚΗ”.

lafarm

Σχετικά άρθρα

Στην Ελλάδα διαδραματίζεται η τελευταία πράξη του μνημονιακού δράματος. Ο ΕΝΦΙΑ είναι το “κύκνειο άσμα” της μνημονιακής κυβέρνησης. Όχι μόνο διότι φορολογεί τους αδύναμους οικονομικά πολίτες, όχι μόνο διότι αφαιρει την ελάχιστη απομένουσα ρευστότητα, άρα και τις τελευταίες ανάσες της οικονομίας, αλλά και κυρίως γιατί -λειτουργώντας μάλιστα προσθετικά στα προχωρημένα συμπτώματα της κοινωνικής και πνευματικής διάλυσης που επέφερε ο χειρισμός της κρίσης- – κονιορτοποιεί τον πυρήνα της κοινωνίας και κατά συνέπεια του κράτους, την αιδώ και το δίκαιο.

Ο μύθος του Προμηθέα.

Κατά τον μύθο, ο Επιμηθέας μαζί με τον αδελφό του Προμηθέα έπαιξαν σημαντικό ρόλο για την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Όταν τους ανατέθηκε να δώσουν στο κάθε ον τα χαρακτηριστικά που έπρεπε να έχει, ο Επιμηθέας έπεισε τον αδελφό του να του επιτρέψει να αναλάβει μόνος αυτή τη “δουλειά”. Έτσι ο Επιμηθέας ονομάτισε και απέδωσε στο κάθε ον τα χαρακτηριστικά που ήθελε ο ίδιος, με τρόπο ώστε να μην μπορούν να αλληλοκαταστραφούν. Όταν έφτασε, στο τέλος, η ώρα του ανθρώπου, δεν είχε να του δώσει παρά λίγες τρίχες και νύχια ευπαθή και ανίσχυρα. Από αυτό το λάθος ο Προμηθέας ανέλαβε την προστασία του ανθρώπου. Όντας λοιπόν σε αμηχανία ο Προμηθέας, ποια σωτηρία να βρει για τον άνθρωπο, κλέβει από τον Ήφαιστο και την Αθηνά την έντεχνη σοφία μαζί με τη φωτιά. Ο Προμηθέας έμαθε τους ανθρώπους να χειρίζονται τη φωτιά, να δημιουργούν εργαλεία και τους έμαθε τις Επιστήμες (που έκλεψε από την Αθηνά) και τα Γράμματα. Παρά την πρόοδο και την οργάνωση σε κοινωνίες, οι άνθρωποι αλληλοσπαράσσονταν μεταξύ τους, με συνέπεια την διάλυση των κοινωνιών, που αυτή καθιστούσε τους ανθρώπους μόνους και βορά των θηρίων. Ο Δίας, από φόβο για την ολοκληρωτική απώλεια του ανθρώπινου γένους, στέλνει τον Ερμή να μοιράσει σε όλους τους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο την αιδώ, (σεβασμός στους άγραφους νόμους, ηθική συστολή, ντροπή, σεβασμός, ηθική συνείδηση) και τη δίκη, (δικαιοσύνη, αρμονία, νόμος, σεβασμός στους γραπτούς νόμους). Έτσι η αιδώς και η δικαιοσύνη αποτελούν τον βασικό πυλώνα της κοινωνικής συνοχής.

Η προσβολή του “δικαίου” και ο ΕΝΦΙΑ.

Περί του πλούτου. (Αριστοτέλης Ρητορική 1361α).«……Και γενικά ο πλούτος πιο πολύ συνίσταται στην χρησιμοποίηση παρά στην ιδιοκτησία των αγαθών, γιατί πλούτο αποτελεί όχι το να κατέχεις, αλλά και να χρησιμοποιείς τα αγαθά που κατέχεις.»

Το Σύνταγμα της Ελλάδος ορίζει ρητά ότι οι Έλληνες συνεισφέρουν ανάλογα με την φοροδοτική τους δυνατότητα. Την δυνατότητα βεβαίως την καθορίζει το εισόδημα και συνεπώς, το εισόδημα που αποφέρει η χρήση των ακινήτων μπορεί να φορολογηθεί. Ο επιβαλλόμενος νέος φόρος είναι χαράτσι, γιατί δεν φορολογεί την πρόσοδο, ούτε ανταποδοτικές υπηρεσίες (π.χ τέλος καθαριότητας & ηλεκτροφωτισμού ή αποχέτευσης, που ήδη επιβάλλονται από τους Δήμους με βάση το υπό χρήση ακίνητο), αλλά την κατοχή του ακινήτου, πετώντας στον κάλαθο της απαξίας τον Αριστοτέλη, το Σύνταγμα, την χάρτα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη λογική , το δίκαιο και την αιδώ.

Αφού ο φόρος αυτός δεν αναφέρεται στην φοροδοτική δυνατότητα των Ελλήνων και, επιπρόσθετα, επιβάλλεται σε περίοδο ακραίας και πρωτόγνωρης για δυτικά κράτη οικονομικής κρίσης, έχει ως λογικό συνεπακόλουθο να μην καταβληθεί από μεγάλο τμήμα των φορολογούμενων πολιτών. Αυτό επιφέρει ανισότητα μεταξύ των πολιτών, δημιουργώντας άδικο για τους πολίτες που μπορούν και πληρώνουν έναντι αυτών που δεν πληρώνουν. Η άρση αυτής της αδικίας θα επιφέρει κατασχέσεις για αίτιο αντίθετο του δικαίου που ορίζουν οι θετοί νόμοι, έχοντας αποτέλεσμα αντίθετο με το Σύνταγμα και την χάρτα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που προστατεύουν την ιδιοκτησία. Ο ορισμός του φαύλου κύκλου. Έτσι αίρεται ο ένας πυλώνας της κοινωνικής συνοχής. Η δίκη (το δίκαιο).

Η προσβολή της αιδούς.

Μπορεί ο Έλληνας, καθ’ υπερβολή βεβαίως και ποιητική αδεία, να έχει “χίλια μύρια όσα”, αλλά έχει εγωισμό, έχει φιλότιμο, θέλει να έχει υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια. Αυτά τα επιβεβαιώνει με την στάση και τον τρόπο που φαίνεται να υπομένει την δραματική κρίση. Η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων θέλει να σέβεται τους άγραφους νόμους, έχει ηθική συστολή, ντροπή, σεβασμό και ηθική συνείδηση. Γι’ αυτό υπάρχει ισχυρός ο θεσμός της οικογένειας και το βάρος του ονόματος. Όταν όμως με αναγκαστικούς νόμους οδηγείται στο χρέος, στην κατάσχεση, τις χειροπέδες και τον εξευτελισμό, τότε θίγεται και, δυστυχώς, αίρεται και ο έτερος πυλώνας της κοινωνικής συνοχής: η αιδώς.

Το θετό (γραπτό και άγραφο) και το φυσικό δίκαιο.

Αριστοτέλης «Ρητορική 1373 β».«Ας κάνουμε τώρα τις διακρίσεις που πρέπει ανάμεσα σε άδικες και δίκαιες πράξεις. Θα ξεκινήσουμε από τον ορισμό. Ότι δηλ υπάρχουν δύο ειδών νόμοι και σχετικά προς αυτούς είναι δυνατό να κριθεί η κάθε πράξη σαν δίκαιη ή άδικη κατά δύο τρόπους.

Με αυτό εννοώ το θετό και τον φυσικό νόμο. Θετός νόμος είναι εκείνος που κάθε πολιτεία έχει τάξει στα μέλη της. Οι νόμοι αυτοί είναι άλλοτε άγραφοι και άλλοτε γραπτοί. Φυσικός νόμος πάλι είναι εκείνος που διέπεται από τους νόμους της φύσης. Κι αλήθεια, υπάρχουν ορισμένες πράξεις που, κοινά για όλο τον κόσμο, είναι δίκαιες είτε άδικες και όλοι τις αναγνωρίζουν, θα έλεγε κανείς τις μαντεύουν, έστω κι αν δεν υπάρχει καμιά επικοινωνία ή συμφωνία μεταξύ τους. Έτσι, ο Σοφοκλής μας παρουσιάζει την Αντιγόνη να λέει ότι, μόλο που απαγορεύεται, είναι δίκαιο να θάψει τον Πολυνείκη, επειδή αυτό το επιβάλλει ο φυσικός νόμος.

«Γιατί όχι σήμερα και χτες. Αυτά θα ζούνε πάντα

Και πότε πρωτογίνηκαν κανένας δεν το ξέρει». Σοφοκλέους Αντιγόνη, στιχ. 456-457.

Ο πανίσχυρος φυσικός νόμος.

Ο νόμος αποφασίζεται, συντάσσεται και ψηφίζεται, είτε υπάρχει ως άγραφος, για να ορίζει το δίκαιο, διακρίνοντας τις πράξεις σε άδικες και δίκαιες. Συνεπώς “άδικο δίκαιο” δεν υπάρχει. Υπάρχουν άδικες πράξεις και άδικοι νόμοι. Ο λανθασμένος νόμος που επιτρέπει ή επιβάλει άδικες πράξεις, ανατρέπεται κατ’ ευχή και κατ’ αρχήν με την αναγνώριση του λανθασμένου από τους συντάκτες του, ή από αυτούς που είναι αρμόδιοι και αποφάσισαν γι΄ αυτόν. Οι “δυστυχείς” βουλευτές που χωρίς αιδώ τον ψήφισαν, εμμέσως πλην σαφώς νίπτουν τας χείρας ως Πόντιοι Πιλάτοι, απαξιώνοντας την θέση τους. Ο υπουργός οικονομικών δηλώνει ότι δεν είναι δικό του δημιούργημα και ρίχνει τα βάρη στον προηγούμενο. Αν όμως δεν ακυρωθεί ο νόμος, το δίκαιο θα αποκατασταθεί και θα ανατραπεί από τον υπέρτερο φυσικό νόμο, που όπως λένε και οι στίχοι του φιλόσοφου Εμπεδοκλή και τους αναφέρει ο Αριστοτέλης στην ρητορική, «απλώνεται πανίσχυρος και ολόλαμπρος στον πλατύ ουρανό».

«Αλλά ο γενικός αυτός νόμος απλώνεται

πανίσχυρος και ολόλαμπρος στον πλατύ ουρανό»

( όπου εννοεί το αιώνιο και μη θετό φυσικό δίκαιο)

Ο εθισμός στην “μη αιδώ” και στην “μη δίκη”.

«Ο δε νόμος, τύραννος ων των ανθρώπων, πολλά παρά την φύσιν βιάζεται». Διάλογος του Πρωταγόρα με τον Σωκράτη. « Ο νόμος, που είναι τυραννικός για τους ανθρώπους, πολλές φορές παραβιάζει τη φύση».

Ο ΕΝΦΙΑ δεν θα πληρωθεί από μεγάλο τμήμα των πολιτών. Αυτό είναι συνέπεια του υπέρτερου φυσικού νόμου. Αποτελεί την τελευταία πράξη, το κύκνειο άσμα του μνημονιακού δράματος. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Τα ληξιπρόθεσμα (1,2δις κάθε μήνα) δυστυχώς θα συνεχίσουν να αυξάνονται με την βούλα πλέον της νομιμότητας του υπέρτατου φυσικού νόμου. Η προσβολή της αιδούς και του δικαίου και ο καταναγκασμός της κοινωνίας, εθίζει αυτή και την οδηγεί με ακρίβεια στην “μη αιδώ” και στην “μη δίκη” , επιτείνοντας τα φαινόμενα της κοινωνικής και πνευματικής διάλυσης. Οι κρατούντες θα μάθουν καλά το μύθο του Προμηθέα και το δώρο που κόμισε ο Ερμής. ΑΙΔΩΣ και ΔΙΚΗ.

Θανάσης Ευαγγελόπουλος

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Δείτε επίσης