Εμβρόντητη και αποσβολωμένη η κοινή γνώμη, παρακολούθησε τις τελευταίες ημέρες, την εκ διαμέτρου αντίθετη πορεία προς τις προγραμματικές δηλώσεις και τις εξαγγελίες του κυβερνητικού μορφώματος ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αναφορικά με τις διαπραγματεύσεις για τη διαχείριση του δημοσίου χρέους της χώρας μας.
Ενώ προεκλογικά, ο κυβερνητικός σχηματισμός διατείνονταν πως με ένα άρθρο και ένα νόμο θα καταργούσε τα μνημόνια και θα διέγραφε μονομερώς το επαχθές και επονείδιστο δημόσιο χρέος, μετεκλογικά ακολούθησε έναν ολισθηρό δρόμο «διαπραγμάτευσης» με τους θεσμούς-εταίρους-τρόικα, καταγγέλλοντάς τους ταυτόχρονα στα διεθνή φόρα ως εγκληματική οργάνωση, ως παγκόσμιους τοκογλύφους και τρομοκράτες.
Αποκορύφωση αυτής της κυβερνητικής ιλαροτραγωδίας και στάσης, αποκαλούμενης απ’ τα κυβερνητικά στελέχη ως σκληρής διαπραγματευτικής κόκκινης γραμμής, ήταν το πρόσφατο δημοψήφισμα, όπου επικράτησε με περισσή άνεση απ’ το εκλογικό σώμα, το ποσοστό του ΟΧΙ στην αποδοχή ενός νέου πακέτου μέτρων. Ενός νέου μνημονίου το οποίο θα απέβλεπε στην παροχή ρευστότητας για την αναχρηματοδότηση του δημοσίου χρέους και της Ελληνικής οικονομίας εν γένει, με όρους και προϋποθέσεις επαχθέστερους απ’ τους προηγούμενους.
Με κλειστές τις τράπεζες, την καρδιά του χρηματοπιστωτικού συστήματος και τον όποιο παραγωγικό ιστό σε χειμερία νάρκη εν μέσω θέρους, οι υπέρμαχοι ψηφοφόροι του ΟΧΙ, παρακολούθησαν ενεοί και κεχηνότες, τον πρωθυπουργό και το κυβερνητικό συνονθύλευμα της λαϊκίστικης αριστεράς και εθνικο-λαϊκής δεξιάς, να παρακαλά γονυπετής για άμεση παροχή ρευστότητας, ταυτόχρονη παραμονή στην ευρωζώνη και στους κόλπους της Ε.Ε. με οποιοδήποτε τίμημα.
Με τη συνεπικουρία των πρώην μνημονιακών δυνάμεων ή την τρόικα του εσωτερικού όπως λοιδορούσαν μέχρι προσφάτως τα κόμματα της αντιπολίτευσης που πρόσκεινται αδιαμφισβητήτως στο Ευρωπαϊκό τόξο, το κυβερνητικό αμάλγαμα, υπερψήφισε ως ένδειξη καλής θέλησης ένα πακέτο μέτρων που πριν το δημοψήφισμα απέρριπτε ως αντιλαϊκό, ως μια δέσμη μέτρων που προωθεί και διευρύνει την λιτότητα και την ύφεση. Έδωσε δε την εξουσιοδότηση στον υπουργό των οικονομικών και τον πρωθυπουργό, να διαπραγματευθεί και να βελτιώσει ει δυνατόν τους όρους και της προϋποθέσεις της καινούριας δανειακής σύμβασης.
Αποτέλεσμα αυτής της κυβερνητικής αβελτηρίας και των σκόπιμων ή μη παλινωδιών ήταν ο πρωθυπουργός, ξημερώματα Δευτέρας, να αποδεχθεί και να φέρει προς έγκριση απ’ την Ελληνική Βουλή, ένα τρίτο μνημόνιο, απείρως δυσβάσταχτο και ανάλγητο σε σχέση με τα προγενέστερα. Τα οποία δυστυχώς ωχριούν μπροστά στη νέα φορομπηχτική λαίλαπα και την άνευ προηγουμένου μείωση των κρατικών δαπανών που επέρχεται.
Το ερώτημα που ανακύπτει μετά τις τρέχουσες εξελίξεις είναι διττό: Γιατί οι ψηφοφόροι, προσέτρεξαν με τέτοια ζέση, ως μάννα εξ ουρανού ή ως από μηχανής Θεό στην συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και στους ψευδοπροφήτες της; Και για ποιους λόγους αυτή η κυβέρνηση ή κατ’ άλλους αυτό το πολιτικό έκτρωμα, διέψευσε τα οράματα και τις προσδοκίες τόσο νωρίς και τόσο πολλών;
Η σημαντικότερη αιτία οφείλεται στον αχαλίνωτο λαϊκισμό. Είναι γεγονός πως η παρούσα κυβέρνηση, καρπώθηκε την απογοήτευση προφανώς των πολιτών απ’ τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης και απ’ την πολύχρονη και αδιέξοδη παρελκυστική και αντι-μεταρρυθμιστική οικονομική πολιτική των μνημονιακών κυβερνήσεων. Αν και ο κύριος κορμός της κυβέρνησης, προσδιορίζεται ως ριζοσπαστική αριστερά, παρόλα αυτά, ακολούθησε τον σίγουρο δρόμο της υφαρπαγής των ψήφων δια της δημαγωγίας και του φθηνού λαϊκισμού. Προκειμένου να χαλιναγωγήσει και να ποδηγετήσει τις μάζες των ψηφοφόρων επένδυσε στη λαϊκή δυσφορία και δυσαρέσκεια απ’ την αέναη επιβολή φορολογικών μέτρων, χωρίς την παραμικρή ανταποδοτικότητα και χωρίς να διαφαίνεται καμιά ελπίδα οικονομικής ανάκαμψης και σωτηρίας. Ο λαϊκισμός βρήκε γόνιμο έδαφος απ’ την ανηλεή πλημμυρίδα εισπρακτικών μέτρων, τη βίαιη απορρύθμιση της αγοράς και τη διάβρωση του κοινωνικού ιστού. Δημοκόποι πολιτευτές μοιράσανε αφειδώς ανεδαφικές υποσχέσεις και τόνωσαν το ηθικό και τις προσδοκίες του χειμαζόμενου αλλά και του επιρρεπή προς τον λαϊκισμό ψηφοφόρου, με φρούδες ελπίδες. Ταυτοχρόνως «αξιοποιήθηκε» με μαεστρία το θυμικό του. Βαλλόμενος πανταχόθεν μέσα σε ένα ζοφερό οικονομικό περιβάλλον κατέστη εύκολο εκλογικό θήραμα. Η συναισθηματική φόρτιση, ο θυμός και η εν θερμώ αντίδραση, καθιστά το άτομο χειραγωγήσιμο, μη έχοντας το κουράγιο και τη δύναμη να λειτουργήσει ορθολογιστικά. Το εκρηκτικό μείγμα της οικονομικής ανέχειας, της ανεργίας, της πτώσης του βιοτικού επιπέδου της πρώην ευημερούσας μεσαίας τάξης, συμπλήρωσε και εκμεταλλεύθηκε μετερχόμενη τη σίγουρη οδό του λαϊκισμού και της πατριδοκαπηλίας, η εθνικο-λαϊκή δεξιά, αναβιώνοντας εθνικιστικές κορώνες και θρησκευτικές εξάρσεις. Μιλώντας για εξωτερικούς εχθρούς που ευθύνονται για τη δεινή οικονομική θέση της χώρας και των εσωτερικών συνεργατών τους που ως πέμπτη φάλαγγα υποβοηθούν, υποσκάπτουν και επιβουλεύονται, την εθνική υπόσταση και την κυριαρχία της χώρας μας, συνετέλεσε στον αποπροσανατολισμό απ’ τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος, στον φανατισμό και τη διχόνοια, διαχωρίζοντας τους πολίτες σε Έλληνες και προδότες.
Ένας δεύτερος παράγων εξίσου σημαντικός είναι η ανάλυση του ιστορικού αφηγήματος και της σημερινής πραγματικότητας με βάση τις ιδεοληψίες του παρελθόντος. Οι ιδεολογικές εμμονές ως πολιτική στάση στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της ενωμένης Ευρώπης, είναι τουλάχιστον αναχρονιστικές. Να επενδύεις το μέλλον σου και το μέλλον των παιδιών σου σε αποτυχημένα κοινωνικά πειράματα και οικονομικά μοντέλα είναι ο σίγουρος δρόμος προς την καταστροφή. Ιδεολογήματα και δόγματα που θα έπρεπε να ανήκουν οριστικά και αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, έχουν ανασυρθεί και χωρίς την παραμικρή αναθεώρηση και προσαρμογή τους, αντιμετωπίζονται ως θέσφατα από κατά τα άλλα προοδευτικούς ανθρώπους, επιτείνοντας την ιδεολογική σύγχυση, τον αποπροσανατολισμό, ενισχύοντας τις κοινωνικές εντάσεις , τις ταξικές διαφορές, την όξυνση των προβλημάτων και επιφέροντας τον διχασμό.
Η ιστορική συγκυρία είναι μια επιπλέον παράμετρος που οφείλουμε να λάβουμε υπ’ όψιν. Η άποψη που ισχυρίζεται πως η πολιτική δράση, τα υποκείμενα, είτε ως άτομα είτε ως συλλογικότητες, είναι απόρροια και απότοκο αντικειμενικών κοινωνικών και ιστορικών συνθηκών, εξηγεί εν μέρει την εκλογική απογείωση και επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ. Το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα αποτέλεσε την θερμοκοιτίδα για την ανάδειξη νέων πολιτικών φορέων και κομματικών σχηματισμών λόγω έλλειψης πειστικών εναλλακτικών προτάσεων και εξαιτίας του γεγονότος ότι το εκλογικό σώμα είναι δυστυχώς «εκπαιδευμένο» να ακολουθεί την τετριμμένη οδό των υποσχέσεων και της παροχολογίας. Η έλλειψη ετοιμότητας απ’ την πλευρά της κυβέρνησης να διαχειριστεί αυτή την εκλογική επιτυχία σε ρεαλιστική βάση, έχει ως συνέπεια την γρήγορη και απότομη προσγείωση στην αμείλικτη οικονομική πραγματικότητα.
Οι ευθύνες για την σημερινή κατάσταση στην οποία έχει περιπέσει η χώρα μετά από τόσα χρόνια οικονομικής εξαθλίωσης και στασιμότητας, βαρύνουν κυρίως το συντηρητικό και πελατο-κεντρικό πολιτικό σύστημα. Δεν πρέπει να διαλανθάνει την προσοχή μας ότι αντίστοιχες ευθύνες απορρέουν και απ’ το εκλογικό σώμα. Χρέος των πολιτών από τούδε και στο εξής, είναι να αφυπνιστούν το συντομότερο δυνατόν. Να αποκτήσουν πολιτική συνείδηση και δημοκρατική αγωγή για να αντιταχθούν στις σειρήνες του λαϊκισμού, της ιδεοληψίας και πατριδοκαπηλίας που αποτελούν σε τελική ανάλυση τον προπομπό του εκφασισμού της κοινωνίας. Χρέος των πραγματικά δημοκρατικών-μεταρρυθμιστικών δυνάμεων είναι να συμβάλλουν στην πάταξη των ανωτέρω φαινομένων, διαφωτίζοντας τον Ελληνικό λαό, παρουσιάζοντάς του την πραγματικότητα ως έχει, χωρίς στρεβλώσεις και ψεύτικες υποσχέσεις. Δίνοντάς του ένα όραμα και μια προοπτική εντός της Ευρώπης, σε ένα πραγματικά αξιοπρεπές και δημοκρατικό περιβάλλον. Σε ένα περιβάλλον όπου το πρωτείο του ατόμου θα διαφυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού, διασφαλίζοντας την πρόοδο και την ευημερία του.
Άρης Δίπλας
Περιφερειακός συντονιστής του «Ποταμιού», Ν. Τρικάλων
