Η πρώτη από τις δύο ταινίες των σύγχρονων τρικαλινών σκηνοθετών παρουσιάζεται σήμερα Τετάρτη 10 Ιουνίου από τη Κινηματογραφική Λέσχη Τρικάλων, στο πλαίσιο της Εβδομάδας τρικαλινού Κινηματογράφου.
Πρόκειται για την ταινία «Ο μανάβης» του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου, η οποία αποτελεί σημείο αναφοράς για τις ταινίες που αναδεικνύουν την ελληνική επαρχία και τους ανθρώπους της. Αποτελεί, δηλαδή, μια ιδανική ταινία για συμμετοχή στην Εβδομάδα, καθώς και οι εικόνες, η ιστορία, οι πρωταγωνιστές, αφορούν στον νομό Τρικάλων, αλλά και ο σκηνοθέτης και μεγάλος αριθμός συντελεστών είναι τρικαλινοί.
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης θα αναπτύξει σκέψεις του για τα φυσικά τοπία της ταινίας, στην Πίνδο, το πρωί του Σαββάτου 13 Ιουνίου 2015, στη διάρκεια του 28ου Συνεδρίου της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας, που θα διεξαχθεί στα Τρίκαλα, στον μύλο Ματσόπουλου.
ΥΠΟΘΕΣΗ
Ένα ντοκιμαντέρ-οδοιπορικό στα απομακρυσμένα χωριά της νοτιοδυτικής Πίνδου και τους ανθρώπους της, με οδηγό τον πλανόδιο μανάβη Νίκο Αναστασίου που εδώ και τριάντα χρόνια γυρίζει με το φορτηγό του τα χωριά της περιοχής ξεκινώντας από τα Τρίκαλα, καλύπτοντας μια διαδρομή 75 χιλιομέτρων. Μαζί με την γυναίκα του Σοφία κάνουν το ίδιο δρομολόγιο μια φορά την εβδομάδα σε όλη την διάρκεια του χρόνου. Στην καρότσα του φορτηγού και οι δύο τους γιοι. Κι όλοι περιμένουν τον μανάβη γιατί φέρνει μαζί του προϊόντα που δεν ευδοκιμούν στην περιοχή. Και όχι μόνον. Φέρνει και φάρμακα, είδη χρωματοπωλείου, υδραυλικά κάνει και τον κουρέα ακόμα και τον κούριερ.
ΚΡΙΤΙΚΗ
Κάθε στάση του μανάβικου είναι και μια μικρή αποκάλυψη, ένα κομμάτι ατόφιας ανθρωπολογικής παρατήρησης, ένα συγκινητικό πάρε δώσε με την ιστορία αυτού του τόπου, καθώς άνθρωποι αποκομμένοι από τον όποιο πολιτισμό καθρεφτίζουν στο ερχομό του μανάβη μια σειρά από μικρές ή μεγαλύτερες ανάγκες τους: τα πράγματα που θέλουν να τους φέρει ο μανάβης την επόμενη φορά που θα έρθει, τα παράπονά τους για τις χαλασμένες τηλεφωνικές γραμμές, τις χαρές και τις λύπες που θέλουν να μοιραστούν με κάποιον, τις απώλειες που κάνουν τη μοναξιά τους να μεγαλώνει, την ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν μια καθημερινότητα στα όρια της απόλυτης άγριας επαφής με τη φύση χωρίς την διακοσμητική πολυτέλεια που προσφέρουν οι τεχνητές ή επίπλαστες ανάγκες της ζωής στα αστικά κέντρα, ένα μισό ζουμερό καρπούζι που μια σπαρακτική γιαγιά ζητάει συγνώμη που δεν θα το πάρει ολόκληρο…
Μέσα στον ένα χρόνο που διαδραματίζεται ο «Μανάβης», ο Κουτσιαμπασάκος παρακολουθεί χωρίς να σχολιάζει, αγκαλιάζοντας τους ήρωες του με πραγματική αγάπη, ειρωνικά μετόχους σε μια – όπως και να την κάνουμε – οικονομική συναλλαγή επιβίωσης, χωρίς να αναφέρει παρά μόνο αμυδρά την κρίση.
