Γράφει ο Ειδικός Συνεργάτης
Αριστερός Ψάλτης
Από την επομένη των εκλογών του Μαΐου του 2012 ενεργοποιήθηκαν και πάλι τα εκλογικά αντανακλαστικά του Σάκη Παπαδόπουλου.
Συμμετείχε πλέον πολύ πιο ενεργά στην κομματική ζωή του ΣΥΡΙΖΑ, εκλέχθηκε ξανά στη νομαρχιακή του επιτροπή, άρχισε και πάλι να δραστηριοποιείται στο δημόσιο πολιτικό βίο από τον οποίο είχε αποχωρήσει «έκων-άκων» μετά την αποτυχημένη εκλογική του κάθοδο στις νομαρχιακές εκλογές του 2006.
Άφησε πίσω του τον εκλογικό του «παροπλισμό» και επιχείρησε να αλώσει τα χειμερινά ανάκτορα της κυβερνητικής πλέον εξουσίας της «πρώτη φορά» «αριστερής» διακυβέρνησης, όχι φυσικά με συμμάχους τα εξωκοινοβουλευ τικά γκρουπούσκουλα και τη σκληρή γραμμή περί εθνικού νομίσματος Λαφαζάνη, αλλά τις ισχυρές γνωριμίες που ανανέωσε αρχικά στην Κουμουνδούρου και μετέπειτα στο υπουργείο οικονομικών και στο Μέγαρο Μαξίμου.
Αφού κρύφθηκε για λίγο με την εξαγγελία του δημοψηφίσματος, ήταν αυτός που στις παραμονές του, επιτέθηκε στον τότε υπουργό οικονομίας Βαρουφάκη κατηγορώντας τον για τυχοδιωκτισμό, λίγες μέρες πριν αναλάβει να τον καρατομήσει ο Τσίπρας και στη συνέχεια ξεπερνώντας γρήγορα το σοκ του 61,3% του ΟΧΙ, άρχισε να πλασάρει το 3ο μνημόνιο ως μια νέα συμφωνία αντίστοιχης με εκείνης της «Μπρέστ-Λιτόφσκ» που υποχρεώθηκε να υπογράψει ο Λένιν, όλη δηλαδή την επιχειρηματολογία όπως αποτυπώνονταν στα no paper των «53» και του αναβαπτισμένου σε υπουργό οικονομικών, προσωπικού του φίλου Ευκλείδη Τσακαλώτου.
Παράλληλα άρχισε τον πόλεμο κατά της τότε προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου και εναντίον οιουδήποτε συντρόφου του δεν έσκυβε το κεφάλι στην τρόικα, ώστε να υποστηρίξει το 3ο μνημόνιο.
Αυτή τη φορά δεν θα σήκωνε αντάρτικο κατά της ηγεσίας του κόμματός του, όπως το 1990 όταν αποχώρησε από το ΚΚΕ, αλλά θα παρέμενε να στηρίξει τις επιλογές της , «κάνοντας κομφετί» όλες τις αποφάσεις των μέχρι τότε συνεδρίων του κόμματός του.
Ο κ. Σάκης Παπαδόπουλος είχε πάρει το μάθημά του, δεν θα ξαναβρισκόταν εύκολα και πάλι με τους «ηττημένους», αυτή τη φορά τον περίμεναν τα «μεγαλεία» της κυβερνησιμότητας, έστω και αν αυτή συνεπάγονταν σκληρή διαχείριση ενός συστήματος που για ολόκληρη τη ζωή του προσποιούνταν ότι πολεμούσε.
Πολλοί δεν έπεσαν από τα σύννεφα για την μετέπειτα στάση του, σε αυτό όμως που πραγματικά αποδείχθηκε «βασιλικότερος του βασιλέως» και μερικοί του έχουν προσάψει το παρατσούκλι «προτεστάντης» είναι ότι μεταλλάχθηκε σε ένα υπερασπιστή της σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, της τήρησης των μνημονιακών συμφωνιών για πλεονάσματα –μαμούθ της τάξης του 3,5% μέχρι το 2022, φθάνοντας σε σημείο να κατηγορεί τον Μητσοτάκη για λαϊκισμό(!!!), όταν ο τελευταίος κατηγόρησε την κυβέρνηση Τσίπρα για υπερβολικές δημοσιονομικές υποχωρήσεις απέναντι στους δανειστές.
Και αυτό το έκανε τονίζοντας π.χ. ότι είναι αδιανόητο να μειωθεί ο ΕΝΦΙΑ έστω κατά 30%, διερωτώμενος πως θα επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι σε μια τέτοια περίπτωση, χωρίς φυσικά να διερωτάται για πόσα ακόμα χρόνια θα μπορεί ένας φτωχοποιημένος λαός να αντέχει τα δυσβάσταχτα βάρη των πολιτικών επιλογών των υποτελών στους δανειστές και στην άρχουσα τάξη κυβερνήσεων, που και ο ίδιος αταλάντευτα και με αυταπάρνηση υπηρέτησε.
Το 1789 ανάλογα ερωτήματα είχε θέσει μόνο η Μαρία Αντουανέττα. Ο κ. Σάκης Παπαδόπουλος, τηρουμένων των αναλογιών, μάλλον την ξεπέρασε.
