Το θέατρο, ως αποτέλεσμα του χορού, της μίμησης και του διαλόγου κατά τις θρησκευτικές γιορτές που γίνονταν για να τιμήσουν τον Διόνυσο, συνδέθηκε αρχικά με τη λατρεία του θεού, την καρποφορία της γης, τη χαρά της ζωής.
Στη συνέχεια μέγιστη υπήρξε η συμβολή των πολιτών της Αθήνας στην ανάπτυξη του θεάτρου, ως μορφή τέχνης και ως αρχιτεκτονικό δημιούργημα. Το θέατρο συνδέθηκε με την Αθήνα, το πολίτευμα της δημοκρατίας και τη διαμόρφωση των δημοκρατικών θεσμών.
Το αρχαίο ελληνικό θέατρο, όπως το γνωρίζουμε, αναφέρει, ο Λεωνίδας Π. Χατζηαγγελάκης, Αρχαιολόγος, Επίτιμος Διευθυντής Αρχαιοτήτων (Δυτικής Θεσσαλίας), αποτελεί τον θεμελιακό θεσμό της αρχαίας ελληνικής πόλης – κράτους, που γεννήθηκε στα τέλη της αρχαϊκής περιόδου και διαμορφώθηκε πλήρως κατά την κλασική περίοδο.
Στο μεταίχμιο του 6ου προς τον 5ο αι. π.Χ. οι νέες μορφές κοινωνικής οργάνωσης δημιουργούν καινοτομίες και στην τέχνη, όπως την εισαγωγή του δράματος ως καλλιτεχνική έκφραση που συνδυάζει την κίνηση, τον λόγο, τη μουσική και αποτελεί τη μέθεξη πολλών ανθρώπων που βιώνουν το πολίτευμα της δημοκρατίας. Θεωρείται παραδεκτό ότι σε κάθε πόλη και σε κάθε Ιερό υπήρχε κάποιο θέατρο.Στη Θεσσαλία, σύμφωνα με τον ίδιο, θέατρα γνωστά είναι αυτά της Λάρισας (το α΄ και το β΄), της Δημητριάδας, των Φθιωτίδων Θηβών, όλα στην ανατολική πλευρά του διαμερίσματος.
Είναι πολύ πιθανό και στο χώρο της δυτικής Θεσσαλίας να υπάρχουν αρχαία θέατρα που δεν έχουν ακόμη εντοπιστεί, αποκαλυφθεί και καταγραφεί, δεν παραλείπει να διευκρινίσει.
Πέλιννα ή Πελινναίον
Ο Επίτιμος Διευθυντής Αρχαιοτήτων επισημαίνει ότι αρχαία πόλη με πιθανές θέσεις θεατρικού οικοδομήματος, είναι η αρχαία Πέλιννα ή Πελινναίον, στην τετράδα Εστιαιώτιδα, που απλωνόταν ανάμεσα στην Τρίκκη και τη Φαρκαδόνα στην αριστερή όχθη του Πηνειού ποταμού.
Η αρχαία Πέλιννα, προσθέτει, έχει ταυτιστεί με τα ερείπια στο βραχώδες ύψωμα που βρίσκεται στον ορεινό όγκο του Πελινναίου όρους, στη θέση «Παλαιογαρδίκι» 3ο χλμ βορειανατολικά του χωριού Πετρόπορος. Η Πέλιννα τον 6ο και τον 5ο αι. π. Χ. ήταν περιορισμένη στην κορυφή και τις μεσημβρινές κλιτύες του λόφου.
Τα αρχαία λείψανα φανερώνουν μια μεγάλη πόλη με ισχυρή οικονομική ανάπτυξη, κυρίως κατά τη διάρκεια της μακεδονικής παρουσίας στην Θεσσαλία (354 – 197 π. Χ.), αφού η Πέλιννα ακολούθησε φιλομακεδονική πολιτική. Στο δυτικό τμήμα του πολεοδομικού ιστού της Πέλιννας ανασκάπτεται μεγάλο δημόσιο κτίριο, ίσως ιερό του Ασκληπιού και του Διόνυσου. Η αρχαία Πέλιννα αρχίζει να παρακμάζει από το τέλος του 2ου αι. π.Χ.Στον αρχαιολογικό χώρο της Πέλιννας εξετάστηκαν, διευκρινίζει ο κ. Χατζηαγγελάκης, δύο θέσεις όπου ενδεχομένως θα μπορούσε να δημιουργηθεί και να λειτουργήσει θεατρική κατασκευή. Αρχικά προτάθηκε αμφιθεατροειδής χώρος, όπου παρατηρούνται στοιχεία λατόμευσης στο φυσικό βράχο στη νότια, ΝΑ πλευρά του αρχαιολογικού χώρου, κοντά στο ανατολικό σκέλος του τείχους.Η δεύτερη πιθανή θέση προτείνεται στις νότιες υπώρειες του λόφου «Παλαιογαρδίκι», όπου ο Stahlin παρατήρησε βύθισμα ίσως του κοίλου του θεάτρου, καθώς και ίχνη της σκηνής.
Την ίδια θέση προτείνει και ο Αθαν. Τζιαφάλιας που συμπληρώνει ότι το αρχαίο θέατρο της Πέλιννας είχε προσανατολισμό προς το νότο, όπου σύμφωνα με τις ενδείξεις τοποθετείται η αρχαία αγορά της πόλης. Η πρόταση ενισχύεται και από το γεγονός, τονίζει ο αρχαιολόγος, ότι τα κοίλα των θεάτρων χρησιμοποιούνταν όχι μόνο για τα θρησκευτικού χαρακτήρα δρώμενα, αλλά και για τις συναθροίσεις των πολιτικών αρχών των αρχαίων πόλεων και αποτελούσαν και κέντρο της κοινωνικής ζωής των πολιτών.
Και στην περίπτωση της Πέλιννας ίσως να ισχύουν όσα είναι σχετικά με τα Ασκληπιεία και τη Διονυσιακή λατρεία. Μελλοντικές επισταμένες έρευνες στον αρχαιολογικό χώρο πιθανά θα προσφέρουν νέα δεδομένα στην έρευνα.Ενδιαφέρον πάντως παρουσιάζει το στοιχείο, καταλήγει ο κ. Χατζηαγγελάκης, ότι και στις αρχαίες πόλεις της δυτικής Θεσσαλίας, στις τετράδες της Εστιαιώτιδας και της Θεσσαλιώτιδας, διοργανώνονταν δραστηριότητες με τη συμμετοχή σε δρώμενα και σε θεατρικές παραστάσεις και είναι θέμα χρόνου και έρευνας επί του πεδίου ο εντοπισμός και η αποκάλυψη αρχαίων θεάτρων στη δυτική Θεσσαλία.
Αποστόλης Ζώης
Η ΕΡΕΥΝΑ
