Αραγε σε ποιο θεό πιστεύει ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Αφού οι μεν της «καθαρής» δεξιάς με την καθημερινή εφημερίδα τους πυροβολούν πως «έκανε τη Νέα Δημοκρατία κόμμα του Κώστα Σημίτη». Και αφού οι «δεν» τουτέστιν Φώφη και ιδιαιτέρως Αλέξης τον κατηγορούν για «εγκλήματα» παροχών υπέρ πλουτοκρατίας
Τι από τα δύο είναι; Δεξιός; Κεντροδεξιός; Κεντροαριστερός; Σοσιαλιστής; Και τι ακριβώς είναι ο Τσίπρας; Ποιον εκπροσωπεί η Φώφη; Και επιτέλους τι ακριβώς επιθυμούν οι Ελληνες; Και με ποια κριτήρια ψηφίζουν;
Ένα λοιπόν. Η βασική, η ουσιώδης πολιτική γραμμή είναι μία. Συγκεντρωμένη και πιστά αφοσιωμένη στην ομοούσια τριάδα Ευρωπαική Ενωση-Ατλαντική συμμαχία-Λευκός Οίκος. Απαρεγκλίτως και ομοφώνως. Πάει τελείωσε
Δύο λοιπόν. Οι διαφορές είναι ελάχιστες και δευτερεύουσας σημασίας. Λίγο απ εδώ, λίγο απ εκεί. Λίγο δεξιά, λίγο ταχαριστερά. Όμως η ουσία παραμένει ακλόνητη, ανέγγιχτη και αδιαπραγμάτευτη. Ας πούμε και τηρουμένων των αναλογιών περισσότερο αιρετικός προς τα αριστερά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με την έξοδο από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ παρά ο Τσίπρα που το «Αμερικανοί δολοφόνοι των λαών» το μετέτρεψε «Αμερικανοί αδέρφια των Ελλήνων πολιτών»
Τρία λοιπόν. Όλα σχεδόν τα κόμματα, τα τρία κόμματα, συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον τους, περιφερόμενοι γύρω από το κέντρο. Γι αυτό λέμε «κεντροαριστερά», «κεντροδεξιά». Οι αποχρώσεις ελάχιστες. Ακόμα και ο Αλέξης προσπαθεί. Εφτασε μάλιστα στο σημείο να αναγκάσει τον Πολάκη να εμβολιαστεί. Προσπαθεί αλλά προς το παρόν δεν το καταφέρνει. Προφανώς πάσχει από το σύνδρομο της «μειοψηφίας» και των «καταλήψεων»
Τέσσερα λοιπόν. Το κεντρικό μοτίβο όλων αυτών έχει να κάνει με την πολιτική των παροχών. Των υποσχέσεων, των επιδομάτων και των παροχών. Με τη γνωστή και «πανάρχαια» λογική «όσα περισσότερα υπόσχεσαι και δίνεις, τόσους περισσότερους πελάτες μαντρώνεις». Η συνταγή αποτελεσματική και επιτυχημένη. Με παραλλαγές και αποχρώσεις
Πέντε λοιπόν. Το όνειρο και η επιθυμία του μέσου Νεοέλληνα είναι δισυπόστατη και διπολική. Από τη μια πορεύεται με τον καπιταλισμό και τον καταναλωτισμό. Ακόμα και ο φτωχός την κατανάλωση ονειρεύεται. Και από την άλλη γουστάρει κρατισμό δηλαδή «υπαρκτό σοσιαλισμό». Να καταναλώνω με τον καπιταλισμό. Να λαμβάνω παροχές και προστασία με τον «υπαρκτό σοσιαλισμό». Όπως έλεγε και κάποιος καφενόβιος σοφός, ο Ελληνας έχει κεφάλι σοβιετικό και στομάχι αμερικανικό. Γίνεται; Δεν γίνεται!
Εξι λοιπόν. Με απλά λόγια. Η βασική, η κεντρική και η ομόφωνη πολιτική γραμμή είναι μονόδρομος προς Βρυξέλες, Βερολίνο και Ουάσιγκτον. Επομένως συναίνεση «αόρατη» εκεί. Οποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό δεν ξέρει που πατάει και που πηγαίνει
Εφτά λοιπόν. Με απλά λόγια τα κριτήρια επιλογής κομμάτων και ηγετών είναι τρία: καλύτερη διαχείριση, συγκεκριμένα πρακτικά αποτελέσματα, φερέγγυα πρόσωπα. Μέσα στις συγκεκριμένες και οριοθετημένες συνθήκες να βρούμε και να ψηφίσουμε τον καλύτερο. Γι αυτό με διαφορά κερδίζει ο Κυριάκος. Προς το παρόν στο «γήπεδο» παίζει μόνος του
Και για τελειώνω. Όπως έλεγε και ο αείμνηστος Χαρίλαος Φλωράκης «πολλά κόμματα δύο πολιτικές». Εννοώντας, φυσικά η μία πολιτική με τον καπιταλισμό, η άλλη με τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Τι θέλουμε εμείς; Φυσικά καπιταλισμό. Επομένως όποιος θέλει και τα δύο, να βγάλει το σκασμό!
Δημήτρης Δανίκας
