Aρετή Καλεσάκη : Αρκετές φορές αναρωτιέμαι γιατί κάποιοι θα πρέπει στο διάβα τους ν’ ακολουθούν τη μοίρα του Σίσυφου…Ζωή γεμάτες δοκιμασίες. Ζωή γεμάτες μικρές χαρές και τεράστιες οδύνες. Κι όταν κάποιες στιγμές οι ώμοι γέρνουν, τα μπράτσα και τα γόνατα λυγούν από το βάρος και την προσπάθεια, τότε σηκώνουν το βλέμμα προς το πάνω και απευθύνουν σ’ εκείνη την αόρατη δύναμη που ο καθείς την αποκαλεί διαφορετικά, ένα “γιατί” τεράστιο σαν την οδύνη που κουβαλούν.
Μα ύστερα, βλέπεις τον βράχο, την ίδια την πραγματικότητα που βιώνεις, να έρχεται κατά πάνω σου κι αρχίζεις πάλι τις …ασκήσεις θάρρους και επιβίωσης. Πού να καταχώνιασα άραγε εκείνη την “Πολυάννα” των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων; Πού είναι να κοντράρει τον Σίσυφο και τη μοίρα του με το “παιχνίδι της χαράς” και το “μυστικό της ευτυχίας”; Δύσκολα πράγματα. Μα πρέπει. Πρέπει να φανταστώ τον Σίσυφο ευτυχισμένο…λέω στον εαυτό μου.
Πρέπει να φανταστώ τον Σίσυφο ευτυχισμένο λέω και σ’ εκείνον που κάθεται απέναντί μου λυπημένος.
Τότε σηκώνω το κεφάλι ψηλά. Κλείνω τα μάτια κι αφήνω τον ήλιο να μου λούζει το πρόσωπο. Με κλειστά τα μάτια, τα βλέπω όλα κόκκινα. Και τότε το αίμα κυλάει πιο γρήγορα στις φλέβες μου και οι παλμοί της καρδιάς ανεβαίνουν….
-Μην κλαις…Σκέψου! Σκέψου πως σηκωθήκαμε και σήμερα. Προσπαθήσαμε και σήμερα. Εστω και λιγότερο επιτυχημένα. Αντικρίσαμε τον ήλιο και σήμερα.
Κάπου διάβασα σήμερα μια φράση που μου άρεσε…Θέλεις να στην πω;
” Δεν υπάρχει ήλιος χωρίς σκιά και πρέπει να γνωρίσουμε τη νύχτα”.
Κι άμα τη γνωρίσουμε…δεν μπορεί…κάποια στιγμή θα ξημερώσει…
