Ο Νίκος Ξυλούρης, νικημένος από την αρρώστια, άφηνε με το στερνό του αντίο ένα δυσαναπλήρωτο κενό στον πολιτισμό αυτού του τόπου.
Απουσίες τέτοιες, σαν του Ξυλούρη, αποδεικνύουν πως το «ουδείς αναντικατάστατος» δεν ισχύει. Ο Ξυλούρης ήταν μοναδικός και αναντικατάστατος.
Ο Ξυλούρης, όχι μόνο λόγω της φωνής του, αλλά και γιατί έζησε όπως ακριβώς τραγούδησε, λεβέντικα και τίμια, δεν έπαψε ποτέ να «ζει».
Ο Ξυλούρης παραμένει «μέτρο» λεβεντιάς και αξιοπρέπειας και όχι μόνο μέσα στον «στενό» κόσμο των συναδέλφων του. Γιατί ο Ξυλούρης, πέραν της αξεπέραστης φωνής του, είχε κι ένα ακόμα «προσόν», που δεν ήταν θέμα ταλέντου. Ηταν ακόμα σημαντικότερο, αφού αποτελούσε προϊόν ενσυνείδητης επιλογής: Το “προσόν” του Ξυλούρη ήταν πως όπως ακριβώς τίμια και λεβέντικα τραγούδησε, έτσι και έζησε!
Γι’ αυτό θα είναι πάντα εδώ. Γι’ αυτό η μορφή του και η φωνή του θα είναι«ξόρκι» απέναντι σε όσα μαγαρίζουν τον τόπο.
