Είναι ωραίο πράγμα η έντιμη διεκδίκηση. Ακόμα πιο ωραία είναι η επιβράβευση, ο καρπός της διεκδίκησης. Τόσο απλά, αλλά καθόλου απλοϊκά, νιώσαμε τη χαρά της πρωτιάς με τη συμμετοχή της Τρικαλινής σχολής χορού Dancespace της κυρίας Γαδετσάκη, στον παγκόσμιο διαγωνισμό χορού «Livorno in danza».
Η σχολή συμμετείχε με τη σολίστ Θωμαίδη Ελπίδα – Μαρία στην κατηγορία under -10-13 χρονών, κερδίζοντας το πρώτο βραβείο.
Μέσα από τις ατραπούς της τέχνης και συγκεκριμένα εδώ του έντεχνου χορού, η Διαγωνιστική παγκόσμια διοργάνωση με τη σύναξη νέων ανθρώπων από διάφορα σημεία του πλανήτη, που χορεύουν και διεκδικούν την αναγνώριση και την επιβράβευση της σκληρής και επίπονης δουλειάς, που απαιτεί ο κλασικός και ο σύγχρονος χορός, δε μπορεί παρά να είναι, μία εμπειρία γεμάτη από δυνατά κι αντικρουόμενα συναισθήματα, ατελείωτη κίνηση του σώματος, απολύτως σύμφυτη με τη διαύγεια και την καθαρότητα του νου, της γνώσης, της δράσης, της αυτοπειθαρχίας και της αυτογνωσίας.
Δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει ότι, ακόμα και μέσα από τα αρνητικά σημεία μιας παγκόσμιας διοργάνωσης, οργανωτικού κυρίως χαρακτήρα, όπως πολύωρη αναμονή και οικονομική επιβάρυνση, αναδύεται αυτή η συναρπαστική περιπέτεια της ατέρμονης ανθρώπινης δημιουργίας που εξισορροπεί και ξορκίζει το κακό, ακόμα κι όταν πρέπει να το διαχειριστεί κάποιος στη σκηνή. Οι χορευτές συμμετέχουν με ομαδικές χορογραφίες, ντουέτα, κουαρτέτα ή ως σολίστες.
Η ομάδα χορεύει ενωμένη σε μια επικοινωνιακή λειτουργία – τελετουργία, όπου τα πάντα συντελούνται με συσχετισμούς και αποκωδικοποιούν τη γλώσσα της τέχνης και της ομορφιάς που επινοείται κάθε φορά.
Οι σολίστες χορεύουν μόνοι, μπροστά σε ένα μεταφυσικό άγνωστο, όμως με τον διακαή πόθο της εξεγερμένης συνείδησης, που θέλει να ερμηνεύσει τη ζωή . Αυτές είναι και οι στοιχειώδεις μορφές της ορχηστρικής τέχνης, όπου το σώμα ακολουθεί το μυαλό και το αντίστροφο.
Οφείλουμε, δυστυχώς, να πούμε ότι όλα αυτά τα ωραία, συγκερασμένα, στέκονται απέναντι στη ζοφερή παγκόσμια συγκυρία, αλλά κυρίως την ευρωπαϊκή και βροντοφωνάζουν μέσα από το θέατρο, ότι δε θέλουν η Ευρώπη να είναι η «Σκοτεινή ήπειρος», όπως, δυστυχώς, μυστικά ή απροκάλυπτα ομολογούμε όλοι μας.
Η παιδεία του σώματος με το σφρίγος και τη δύναμη, η παιδεία του πνεύματος με την πολυποίκιλη σημασία {ψυχή, διαίσθηση, υπερβατική γνώση, διαύγεια}, είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του χορού κι αυτά ακριβώς υπηρέτησαν στην προκειμένη περίπτωση η χορογράφος Μαρία Γαδετσάκη και η μαθήτρια της Θωμαϊδη Ελπίδα – Μαρία.
Η χορογραφία, η ερμηνεία της χορεύτριας, η μαγευτική και λυρική φωνή του Αηδονίδη στο «Βλέφαρο μου», το κλασικό πια νανούρισμα {lullaby} με τη μουσική του Νίκου Κυπουργού, αποτέλεσαν έναν εκκωφαντικά ήρεμο και πεντακάθαρο συνδυασμό με το μεγαλείο της απλότητας και τη μεγαλοσύνη της αλήθειας. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Συγκερασμένα όλα σε μια επαμφοτερίζουσα έννοια, δύναμη, σφρίγος, τεχνική από τη μια, λυρισμός, συναίσθημα, απλότητα, συγκίνηση, ελληνικότητα από την άλλη.
Μια παγκοσμιοποιημένη χορευτική γλώσσα, εύκολα αποκωδικοποιήσιμη, που μας απογείωσε.
Τρανή κι ελπιδοφόρα απόδειξη και με την αφανή δουλειά πολλών παιδιών, ότι ο έντεχνος χορός στην Ελλάδα επιτέλους, θα αποκαταστήσει τις σχέσεις του με το ευρύ κοινό.
Η σημερινή σύγχυση και παραπληροφόρηση σε σχέση με τον κλασικό και σύγχρονο χορό, αποτέλεσμα των, παντός είδους, υπηρεσιών που προσφέρουν σχολές μη ειδικές με το αντικείμενο, πρέπει να σταματήσει.
Το κοινό πρέπει να μάθει να απολαμβάνει τον έντεχνο χορό, όπως απολαμβάνει κανείς μια θεατρική παράσταση ρεπερτορίου ή μια μουσική παράσταση, όπου οι μουσικοί έχουν τη μουσική παιδεία που απαιτείται.
«Βρίσκουμε τη φλέβα που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης», όπως λέει ο ποιητής κι έχουμε κάθε λόγο να Χαμογελάμε, μ’ αυτή την παγκόσμια διάκριση .
Κι επειδή είναι «μακρύς ο δρόμος», της τέχνης, με τα συγχαρητήρια και τις ευχαριστίες, να ευχηθώ προσωπικά, δύναμη σωματική και ψυχική, έμπνευση για το μέλλον, «για να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση», πεισματικά απέναντι στα σημεία των καιρών….
Γούλα Βασιλική
