« Πάμε και βλέπουμε ή Αντικαπιταλιστική πολιτική» έγραφαν την Κυριακή στην «ΑΥΓΗ» ο Χρήστος Λάσκος και ο Δημοσθένης Παπαδάτος και διαπίστωναν : « στις συνθήκες μιας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που φαίνεται ότι θα ενταθεί, η Αριστερά είτε θα είναι αντικαπιταλιστική είτε απλώς θα συντριβεί» και συνέχιζαν « η Γαλλική περίπτωση δείχνει ότι τα κοινωνικά στηρίγματα της Αριστεράς διεκδικεί σήμερα επιτυχώς μια Ακροδεξιά που ανεβαίνει παντού στην Ευρώπη μιλώντας αντισυστημικά και πείθοντας εκατομμύρια εργαζόμενους ότι το αντισυστημικό τους μέλλον είναι η προτεραιότητα των δικαιωμάτων τους έναντι των ξένων και η υποστήριξη των εθνικών τους κεφαλαίων έναντι των άλλων ευρωπαϊκών…».
Η πρώτη Κυβέρνηση της Αριστεράς στη Δυτική Ευρώπη, που αντίθετα με τον σωβινισμό και τον ψεύτικο αντισυστημισμό της Ακροδεξιάς ( τον διαπιστώσαμε και στις ρητορείες της Χρυσής Αυγής στη Βουλή ) υποστηρίζει ότι το μεταναστευτικό είναι ένα σοβαρό ευρωπαϊκό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί με τις επιλογές του ευρωπαϊκού πολιτισμού, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, του ουμανισμού, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ στους καιρούς των πολιτικών εκβιασμών, της οικονομικής ασφυξίας που προκαλούν οι δανειστές της χώρας και στις συνθήκες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που κάνει αφάνταστα πιο δύσκολη την αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων μιας υπερχρεωμένης χώρας όπως η Ελλάδα, η οποία οδηγήθηκε σε εσωτερική υποτίμηση – μείωση του ¼ του ΑΕΠ και σε ανθρωπιστική τραγωδία. Για να μην συντριβεί, απαιτείται αντικαπιταλιστική πολιτική υποστηρίζουν οι αρθρογράφοι και κάνουν σκληρή κριτική στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν την άποψη ότι το ζητούμενο της παρούσας δυσμενούς συγκυρίας είναι μια πολιτική πρακτική Κευνσιανικού τύπου που περιορίζει τα καθήκοντά της μόνον στην ανάσχεση της ανθρωπιστικής κρίσης, στην αναθέρμανση της οικονομίας μέσω τόνωσης της ζήτησης και στη προοδευτική φορολογία, με την επιχειρηματολογία ότι η νέα Κυβέρνηση δεν εκλέχτηκε για να οργανώσει την μετάβαση στον Σοσιαλισμό αλλά ως Κυβέρνηση ειδικού σκοπού, «κοινωνικής σωτηρίας».
Να λοιπόν το νέο δίλημμα για την Αριστερά της σύγχρονης εποχής, για τον ΣΥΡΙΖΑ, για τη νέα Κυβέρνηση, που προβάλλουν οι αρθρογράφοι και μου θυμίζει το ιστορικό δίλημμα που συζητούσαμε στα αμφιθέατρα, στα φοιτητικά στέκια, λίγο μετά την δικτατορία : Επανάσταση ή Μεταρρύθμιση, Ρήξη ή Ενσωμάτωση. Όσοι είχαμε ενταχθεί στην ΚΝΕ – στο ΚΚΕ θεωρούσαμε ότι η σωστή απάντηση στο ερώτημα ποιός είναι ο δρόμος υπέρβασης της κεφαλαιοκρατικής βαρβαρότητας, ποιος είναι ο δρόμος προς τον Σοσιαλισμό, απαντούσαμε : ο δρόμος της Επανάστασης. Τους οπαδούς της Μεταρρύθμισης, τους ρεβιζιονιστές ή ρεφορμιστές, τους θεωρούσαμε συμβιβασμένους με το καπιταλιστικό σύστημα, ή και ξεπουλημένους. Το μόνο δίλημμα που γοήτευε τα φοιτητικά πηγαδάκια ήταν αν η Επανάσταση θα ήταν ένοπλη ή ειρηνική, αν παράλληλα με τα σοβιέτ θα υπήρχε και Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Η κατάρρευση των καθεστώτων «υπαρκτού σοσιαλισμού» στην Ανατολική Ευρώπη αλλά και στην Αλβανία, η σταδιακή μετάβαση της Κίνας του Μάο σε δομές οικονομίας, σε παραγωγικές σχέσεις, που παραπέμπουν στον καπιταλισμό, η εξέλιξη της Βόρειας Κορέας σε φαύλο προσωπολατρικό στρατοκρατικό καθεστώς, ο εκφυλισμός της Ισλαμικής Επανάστασης, των ένοπλων λαϊκών εξεγέρσεων στο Ιράν – την Τυνησία – την Λιβύη – την Συρία – την Αίγυπτο ( ας θυμηθούμε την προτροπή του Αλέκου Αλαβάνου να κάνουμε το Σύνταγμα πλατεία Ταχρίρ ), η ενσωμάτωση της σοσιαλδημοκρατίας και των μεταρρυθμίσεών τους στο καπιταλιστικό σύστημα, η ανάδειξη νέου τύπου κοινωνικών – πολιτικών Κινημάτων που επιμένουν ότι «ένας άλλος κόσμος κατοχύρωσης των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των δημόσιων αγαθών είναι εφικτός» και δεν παγιδεύουν τη σκέψη και τη δράση τους σε μια δογματική ανάγνωση της σχέσης Επανάσταση – Μεταρρύθμιση, μας επιτρέπει να απαντήσουμε και στα νέα διλήμματα με πιο εποικοδομητικό τρόπο. Γιατί άρραγε ο δρόμος, τα καθήκοντα
– της αντιμετώπισης της ακραίας φτώχειας, της κοινωνικής εξαθλίωσης, των ανεξόφλητων οφειλών στις Εφορίες – στα Ασφαλιστικά Ταμεία – στους Δήμους – στις Τράπεζες, των «κόκκινων γραμμών» απέναντι σε υφεσιακά και αντιλαϊκά μέτρα που περιλάμβανε το μέιλ Χαρδούβελη και τα 19 προαπαιτούμενα των δανειστών,
– της ακύρωσης των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας – των ομαδικών απολύσεων – του λόκ άουτ,
– της ακύρωσης των περικοπών στις συντάξεις και στις αυξήσεις του ΦΠΑ στα φάρμακα – στα τρόφιμα – στα Νησιά,
– της κατάργησης των κολαστηρίων τύπου Φυλακών Γ και της ουσιαστικής βελτίωσης των υγειονομικών συνθηκών για τους κρατούμενους,
– της κατάργησης των απαράδεκτων ρυθμίσεων για τις οροθετικές
– της ίδρυσης νέας ΕΡΤ,
– της ελεύθερης πρόσβασης των ανασφάλιστων και των μεταναστών σε αναβαθμισμένες δημόσιες δομές υγείας χωρίς κλειστές κλίνες ΜΕΘ – διαλυμένες Κλινικές και Τμήματα,
– της αντικατάστασης του ΕΝΦΙΑ με τον φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας,
– της φορολογικής δικαιοσύνης,
– των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων
– των νέων ρυθμίσεων για τις αναπηρικές συντάξεις,
– της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής και των συνεργασιών- συμπράξεων με τη Κίνα – τη Ρωσία – τη Βραζιλία …,
– της οργάνωσης Τράπεζας Αξιοποίησης της Δημόσιας Περιουσίας – Αναπτυξιακής Δημόσιας Τράπεζας, Τραπεζών Ειδικού Σκοπού για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και την αγροτική οικονομία…
είναι σε σύγκρουση με τον δρόμο της δημιουργίας προϋποθέσεων για τη μετάβαση στη σοσιαλιστική κοινωνία της ανθρώπινης χειραφέτησης ;
Η ΡΗΞΗ που προτείνουν ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και οργανώσεις – ρεύματα της Αριστεράς για να την αντιπαραθέσουν με τον προωθητικό Συμβιβασμό στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές και το ιερατείο της Ευρωζώνης, τι περιεχόμενο παίρνει; Όπως εύστοχα επισημαίνουν ο Χρήστος Λάσκος και ο Δημοσθένης Παπαδάτος, είναι μια « ελληνική ΝΕΠ, στηριγμένη στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, των οποίων η κερδοφορία ποντάρει σε μειώσεις μισθών και περικοπές εργατικών δικαιωμάτων…» ή θα είναι μια συνολική ΡΗΞΗ
– και με τη νεοφιλελεύθερη μνημονιακή βαρβαρότητα
– και με την υποταγή – ταπείνωση της χώρας στους δανειστές και στο ιερατείο της Ε.Ε.
– και με τη διαπλεκόμενη διαφθορά
– και με το πελατειακό κράτος
– και με την κυριαρχία-ασυδοσία του κεφαλαίου
– και με τις κοινωνικές ανισότητες της στρεβλής καπιταλιστικής ανάπτυξης ;
Η συνολική ΡΗΞΗ με τα συνολικά αίτια που προκάλεσαν την υπερχρέωση της Ελλάδας, την έκρηξη της ανεργίας και της φτώχειας, την αναγκαστική μετανάστευση των νέων επιστημόνων, τις αυτοκτονίες, την απόγνωση… και δεν επέτρεψαν την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών δυνατοτήτων και του ανθρώπινου δυναμικού είναι ο δρόμος αντιμετώπισης των εκβιασμών και της οικονομικής ασφυξίας με ταξική μεροληψία υπέρ των σύγχρονων προλετάριων και με αντικαπιταλιστικές επιλογές σε βάρος των πλουσίων, των φοροφυγάδων, των μιζαδόρων, των πιράνχας του κεφαλαίου… Είναι ο δρόμος που ενώνει τα καθήκοντα του σήμερα με τα καθήκοντα της επόμενης φάσης… του Σοσιαλισμού με ελευθερία, δημοκρατία, οικολογική ισορροπία, κατοχύρωση των δημόσιων αγαθών, διεύρυνση των ανθρώπινων και κοινωνικών δικαιωμάτων…
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΣΑΚΗΣ
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
( από την ομιλία στην Εκδήλωση του ROSSONERO την 4/4/15 στο Δημαρχείο )
