"Δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύεις αυτά που κάποιος άλλος δεν θέλει να δημοσιευθούν." - Τζορτζ Όργουελ

19.8 C
Trikala

«Σαν πάτε πάνω στα βουνά… κατά τη Σαμαρίνα!»

lafarm

Σχετικά άρθρα

Έλενα Νάμινι

Χάνεσαι μέσα σε καταπράσινα βουνά, σε έναν στριφογυριστό δρόμο κι όλο ανεβαίνεις και νιώθεις τον αέρα να αλλάζει θερμοκρασία και να γίνεται δροσερός, κρύος σχεδόν κι ανεβάζεις το τζάμι του αμαξιού και άλλες στροφές και μικρά, αλπικά ξέφωτα και φτάνεις σχεδόν στις βουνοκορφές κι αναρωτιέσαι που πήγαν και το έφτιαξαν αυτό το χωριό, εδώ πάνω στις αετοφωλιές και ξαφνικά μετά από μια στροφή, προβάλει μπροστά σου, καρφωμένο στην πλάγια του Σμόλικα, σαν ζωγραφιά.

Σαμαρίνα, επιτέλους έφτασα! Πόσα χρόνια ήθελα να το κάνω αυτό το ταξίδι! Στο πιο ορεινό χωριό της Ελλάδας, αλλά και των Βαλκανίων, στα 1450μ, υψόμετρο.

Σταμάτησα στην πλατεία. Το πρώτο που αντίκρισα ήταν το πέτρινο σκαλιστό μνημείο, εις μνήμην των “παιδιών της Σαμαρίνας”, που το 1826 κατά την Έξοδο του Μεσολογγίου, μαζί με την Μακεδονική Φρουρά αποτέλεσαν την εμπροσθοφυλακή των πολιορκημένων.

Από τα 120 παιδιά της Σαμαρίνας, επέζησαν μόνο τα 33. Δεν ξεχάστηκε κανείς. Το γνωστό δημοτικό τραγούδι κρατά την ανάμνησή τους ζωντανή. Στέκομαι και διαβάζω τις λίγες λέξεις, χαραγμένες πάνω στην πέτρα:

“Κάνω την πέτρα πεθερά, τη μαύρη γης γυναίκα

κι αυτά τα λιανολίθαρα, αδέρφια και ξαδέρφια”

Με κέρδισε η Σαμαρίνα. Τόσο ζωντανό χωριό! Μικρά παιδιά, νέοι και γέροντες, μια μεγάλη παρέα. Όλοι πρόθυμοι να καλωσορίσουν τους ξένους επισκέπτες στο αγαπημένο τους χωριό. Γεμάτο ταβερνάκια, με εξαιρετικό φαγητό, τυροπωλεία με παραδοσιακά τυριά της περιοχής, γωνιές με είδη λαϊκής τέχνης(αγόρασα μια κρανίσια γκλίτσα!).

Μπήκα σε ένα μαγαζάκι που πουλούσε βότανα, τραχανάδες και άλλα τοπικά. Πήρα στα χέρια μου ένα σακούλι φασκόμηλο και ρώτησα τον μεσήλικα ιδιοκτήτη “άγριο είναι ή από καλλιέργεια;”. Τι το ‘θελα και ρώταγα!! “Τι γράφει η ταμπέλα τ’;” μου λέει. “Ναι γράφει μεν άγριο, αλλά να μου φαίνεται λίγο μεγάλο το φύλλο του για να είναι άγριο”, του είπα εγώ η ειδική!! Η απάντηση με αποστόμωσε “Εδώ μέσα κουμάντο κάνω εγώ. Ότι λέω κι ότι γράφω, αυτό ισχύει”…

Φυσικά δεν είπα λέξη και μάλιστα αγόρασα το φασκόμηλο και κάποια άλλα βοτάνια, όλα …άγρια! Φαίνεται όμως πως ο κ. Μιχάλης, ένιωσε την ανάγκη να μου εξηγήσει την ακριβή προέλευση των βοτάνων του κι έτσι μου είπε πως έχει κάνει συμφωνία με έναν ηλικιωμένο κτηνοτρόφο να του μαζεύει ότι βρει.

Μου είπε ακόμη και τα ονόματα απ’ τα λιμέρια συλλογής. Τελικά συστηθήκαμε, μιλήσαμε για την καταγωγή του ο καθ’ ένας και χαιρετηθήκαμε με χαμόγελο.

Ήμουν τυχερή με πολλούς τρόπους. Το μπαλκόνι του καταπληκτικού ξενώνα που επέλεξα (La Noi), ήταν πάνω από το ρέμα της Βάλια Κίρνα, με καταπληκτική θέα. Την απόλυτη γαλήνη έσπαζαν μόνο τα κουδουνάκια των κοπαδιών και το νερό που άνοιγε δρόμο ανάμεσα στις πέτρες.

Η κυρία Ζωή και η οικογένειά της, ιδιοκτήτες του ξενώνα, σε έκαναν να νιώσεις αμέσως δικός τους άνθρωπος, της οικογένειας. Η ίδια, βλάχα και άριστη μαγείρισσα, με άποψη και σεβασμό στην αυθεντική τοπική γαστρονομία. Εξαιρετικά προσεγμένα όλα. Ένα μίγμα κοσμοπολίτικης άνεσης και ζεστής θαλπωρής. Τους ευχαριστώ.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για την Σαμαρίνα. Για τις αμέτρητες πέτρινες βρύσες της, τα μοναστήρια και τις εκκλησίες της, για την οργιώδη φύση, για τα μαντάνια της που λειτουργούν ακόμη… Θέλω να κλείσω με μία σκέψη μου: Όλοι θα πρέπει κάποια στιγμή να επισκεφθούν την Σαμαρίνα, έστω για μία φόρα. Αυτό το εκπληκτικό βλαχοχώρι, την “κυρά του Σμόλικα”.

1 ΣΧΟΛΙΟ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Δείτε επίσης