Σίγουρα η δήλωση του κ. Λοβέρδου στην Βουλή, στην συζήτηση για την συνεπιμέλεια τέκνου, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις από το σύνολο της κοινωνίας και ήγειρε συναισθήματα οργής.
Επίσης αναβίωσε μνήμες σε παιδιά που έχουν ζήσει σ’ένα κακοποιητικό οικογενειακό περιβάλλον, ιδιαίτερα όταν αυτό το περιβάλλον το συντηρεί ο πατέρας της οικογένειας.
Και μένα προσωπικά με θύμωσε.
Με θύμωσε ως μητέρα πρωτίστως, δευτερευόντως ως γυναίκα και τέλος ως άνθρωπο και ως νομικό.
Η αλήθεια όμως του κ. Λοβέρδου είναι όντως αυτή.
Τόσο κυνική, τόσο διαστροφική αλλά τόσο πραγματική.
Πραγματική για τον νομικό κόσμο, όμως και μόνο.
«Κάποιος που έδερνε ή κακοποιούσε την σύζυγό του μπορεί να είναι καλός πατέρας», μια φράση που εγώ προσωπικά την έχω ακούσει σε αίθουσες δικαστηρίων, την έχω ακούσει να βγαίνει τόσο απλά από δικαστές, εισαγγελείς, κοινωνικούς λειτουργούς, αστυνομικούς και όσουν καλούνται να εφαρμόσουν τους νόμους που αφορούν την επιμέλεια και επικοινωνία γονέα και τέκνου.
Και κάθε φορά που το άκουγα είχα την ίδια απορία: «να παραδοθώ εγώ ή αυτοί;»
Μια γυναίκα που έχει υποστεί βία από τον σύζυγό της (ή και το αντίστροφο) είναι στα πλαίσια των προσωπικών τους διαφορών , δεν λαμβάνεται καθόλου υπόψιν στις αποφάσεις περί επικοινωνίας γονέα και τέκνου εκτός και αν κινδυνεύει και η δική του ζωή αποδεδειγμένα, από τον «καλό πατέρα».
Ναι εκείνου που χτυπούσε την μάνα των παιδιών του παρουσία τους, εκείνου που έπινε και προκαλούσε τον φόβο σε όλη του την οικογένεια , εκείνου που έφευγε από το σπίτι και γυρνούσε μετά από μέρες χωρίς να νοιάζεται αν τα παιδιά του είναι καλά, εκείνου που μόλις άνοιγε την πόρτα του σπιτιού του γινόταν κάποιος άλλος και σταματούσε να είναι αυτό το τόσο «καλό παιδί» που όλοι πέφτουν από τα σύννεφα όταν μαθαίνουν τα όσα κάνει.
Εκείνου που έχει κάνει κόλαση την ζωή της γυναίκας του και των παιδιών του.
Κύριε Λοβέρδο , μου θυμίσατε-ως νομικό κυρίως-πολλά.
Και κυρίως μου θυμίσατε υποθέσεις αυτού του είδους με μωρά, με παιδιά να φωνάζουν την μάνα τους και να τα παίρνουν δια της βίας οι «καλοί πατεράδες», παρουσία αστυνομίας.
Μου θυμίσατε τη ιστορία μιας μάνας που την απειλούσε ο αξιωματικός υπηρεσίας με εντολή εισαγγελέα ότι θα περικυκλώσει το σπίτι της με αστυνομία ώστε να μπορέσει ο πατέρας ήρεμα (?) να πάρει ένα μωρό που ούρλιαζε.
Γιατί πολύ απλά «όπως κάνουν όλες έτσι κάνεις και εσύ ως μάνα» (μια φράση που ως δικηγόρος την άκουσα να βγαίνει από το στόμα εισαγγελέα).
Μου θυμίσατε μανάδες να τις σέρνουν στα κρατητήρια μπροστά τα μάτια των παιδιών τους, όχι από εκδίκηση προς τον «καλό πατέρα» αλλά γιατί δεν άντεχαν τα ουρλιαχτά του παιδιού τους που ήταν υποχρεωμένο ν’ακολουθήσει έναν άνθρωπο που τον φοβόταν, που δεν τον ήξερε, που δεν τον ήθελε γιατί πολύ απλά υπήρξε ένας κακός σύζυγος.
Μου θυμίσατε μια δικαιοσύνη που ελαφρά τη καρδία, αποφασίζει ότι εσύ που φοβάσαι τον πρώην σύζυγο σου είσαι μία «τρελή» και δεν έχεις λόγους να μην εμπιστεύεσαι το παιδί σου σε εκείνον που δεν είχε κανέναν ενδοιασμό μπροστά του να σε σπάσει στο ξύλο, να σε πιάσει απ’τον λαιμό, να βγει εκτός εαυτού και να κινδυνέψει η δική σου ζωή και η ζωή του ίδιου σου του παιδιού.
Μια δικαιοσύνη που αυτόν τον άνθρωπο, τον θεωρεί «κακό σύζυγο» και «καλό πατέρα» και εσένα μια «κακή μητέρα» που το μόνο που σε νοιάζει είναι να αποκόψεις το παιδί από εκείνον.
Αλλά αυτό που μου θυμίσατε περισσότερο απ’όλα είναι την μάνα που ακούει το παιδί της να την φωνάζει και να μην είναι εκεί να το αγκαλιάσει, να το ηρεμήσει, να την ζητάει και να απαξιώνει αυτό το συναίσθημα ο «καλός του πατέρας».
Ν’ απαξιώνει το πόσο μπορεί να τραυματίσει την ψυχή του η απαξίωση της ανάγκης να δει την μάνα του.
Όλα αυτά που αναφέρω είναι η αλήθεια των ελληνικών δικαστηρίων που εμπεριέχεται στην φράση του προλαλήσαντα.
Ξεχνάτε όμως κ. Λοβέρδο πως αν σ’ένα παιδί έχει χαραχτεί στην μνήμη του ότι είσαι κακός γονιός, θα παραμείνεις ένας κακός γονιός όσες αποφάσεις και αν κρίνουν το αντίθετο.
Και αν αυτό το παιδί σε ακολουθήσει, σου χαμογελάσει, φωτογραφηθεί μαζί σου με το πιο γλυκό του χαμόγελο θα είναι μόνο από φόβο, από φόβο μήπως το ξαναπάρεις από την «κακή μητέρα» του, από φόβο μήπως το πρόσωπο σου πάρει την μορφή του βίαιου πατέρα που του προκάλεσε όλα όσα προανέφερα. Γιατί ως «καλός πατέρας» αυτό είναι το μοναδικό συναίσθημα που του προκάλεσες.
Ο φόβος.
Εγώ προσωπικά δεν θέλω την συγγνώμη αυτού του κυρίου που τόλμησε να πει την αλήθεια, θέλω να τον ευχαριστήσω γιατί μετέφερε την πραγματική διάσταση της δικαιοσύνης σε θέματα επικοινωνίας γονέα και τέκνου.
Ίσως πρώτη φορά ν’ακούγεται η αλήθεια μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Το νόμιμο όμως δεν είναι και ηθικό, όπως και το ηθικό δεν είναι νόμιμο.
Και μεταξύ νόμιμου και ηθικού, προτιμώ το ηθικό με οποιοδήποτε τίμημα.
Αυτό το ηθικό που παρατηρώ εδώ και καιρό ότι έχει απωλέσει η κυβέρνηση.
Ή καλύτερα έχει απωλέσει την ικανότητα να κρύβει καλά το διαστροφικά βλακώδες πρόσωπο της.
Μια κυβέρνηση που πολύ φοβάμαι ότι επιθυμεί και εκμεταλλεύεται την διατήρηση της υγειονομικής κρίσης , ώστε να διαλύσει οποιοδήποτε είδος ισορροπίας, κώδικα αξιών, σταθερότητας και ασφάλειας.
Θα δανειστώ την φράση ενός τρίχρονου κοριτσιού που τα μάτια του φώναζαν αυτό που φώναξε και το στόμα του μπροστά στην υπόθεση ενός «καλού πατέρα»:
«Μαμά μου, μη μ’αφήσεις».
Κύριε Λοβέρδο υποκλίνομαι στον σεβασμό που επιδείξατε σε όλες αυτές τις παιδικές ψυχές, που βίωσαν το σκληρό πρόσωπο του «καλού πατέρα».
Σε όλες αυτές τις μανάδες που έζησαν όσα δεν θα εύχονταν και στον χειρότερο εχθρό τους.
