Παραφράζοντας την φράση του λαϊκού άσματος “στη Δραπετσώνα πιά δεν έχουμε ζωή”, προσωπικά εγώ, μετά από 7μιση χρόνια φαγούρας, το εμπέδωσα πλέον ότι στην «Ελλάδα πια δεν έχουμε ζωή”.
Αφού αναλώθηκα σε ατέρμονες συζητήσεις με γνωστούς και φίλους -ας πρόσεχα-, εμπέδωσα πια ότι η ελπίδα πέθανε, και όλα τα άλλα περί του ότι πεθαίνει τελευταία, είναι παρηγοριά στον άρρωστο.
Δυστυχώς, μετρηθήκαμε και χάσαμε· ειδικά το 2010, στην αρχή.
Ο αγΈλληνας το έχει αποδεχθεί και περιμένει πλέον το μοιραίο, όσοι μπόρεσαν την έκαναν για άλλες πολιτείες και μείναμε εμείς και εμείς, περιμένοντας πότε θα κάνει ξαστεριά.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά θα πει κάποιος.
Τα γράφω διότι μέχρι σήμερα με όποιον έχω κάνει συζήτηση για τη κατάσταση που επικρατεί οι απαντήσεις είναι “τι να κάνουμε” – “έχεις κάποιον να μας προτείνεις”- “όλοι ίδιοι είναι” – “έξω είναι χειρότερα”.
Όταν τους λες ότι όλα είναι μια ψυχολογική επιχείρηση και ότι όλο το κλίμα αλλάζει από μια δήλωση ή μια αλλαγή στα “πρέπει” πετάνε τη μπάλα στην εξέδρα.
Ειδικά όταν τους λες για τους Ισλανδούς οι περισσότεροι δεν ξέρουν πού πέφτει το νησί.
Λοιπόν βράστ’ τα και άσ’ τα, έχουμε μείνει μόνο μια μερίδα εγκλωβισμένοι, και πλειοψηφία είναι οι γνωστοί κρατικοδίαιτοι που είναι και τα βαρίδια του τόπου.
Δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι όλων των κατηγοριών που βλέπουν γύρω τους τον ορυμαγδό, και, επειδή μπορούν και παίρνουν το κάτι τι τους κάθε μήνα, γ@μάΝΕ το όποιο μέλλον θα είχαμε ζητιανεύοντας το αθέατο ευρώ.
Ήθελα να ήξερα, αυτός ο “υπερήφανος” μάγκας του πεζοδρομίου δεν έχει αισθανθεί την υποτίμηση σε αυτή την Ευρωπαϊκή Ένωση που τον παρουσιάζουν όποτε τους γουστάρει για όλα τα δεινά της Ευρώπης όπως έφταιγαν κάποτε οι Εβραίοι!!! Μα τόσο δούλος είναι πια;
Τελικά δούλος γίνεσαι, δεν γεννιέσαι· και γίνεσαι όταν αφήνεις 110.000 μ@λάκες να βάζουν τον Λεβέντη στο κυνοβούλιο για να τους τιμωρήσεις όπως οι “άλλοι” βάζουν τα Χρυσά Αυγά να ρίξουν το ξύλο σε αυτούς που υποτίθεται ότι φταίνε για τη κατάντια, και δεν κοιτάζονται στο καθρέφτη να δούνε ποιος τους γλείφει όλα αυτά τα χρόνια.
Τέλος η πρώτη και τελευταία φορά στα χαρτιά αριστερά -που για να βρει ο κώλος τους καρέκλα ξεπουλούν ότι δεν μπορούσε αναίμακτα να κάνει ο τρελαντώνης με τον ΓΑΠ- είναι η ταφόπλακα στην Ελλάδα για όλα αυτά τα χρόνια αναλγησίας και ανάθεσης των κοινών στις ληστοσυμμορίες των ολιγαρχών με τους πολιτικούς τους φίλους.
Τελικά, ο κάθε λαός είναι άξιος της μοίρας του και επί τη ευκαιρία της επετείου της 3ης Σεπτεμβρίου του 1848 έχω να προσθέσω ότι λαός που δεν μαθαίνει την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει.
Στράτος ετών 51
(Αγαπητέ Στράτο, όλα ζωή είναι. Κι αυτό που ζούμε εμείς, κι αυτό που ζουν οι Σύροι, κι αυτό που ζουν οι γέροι στα γηροκομεία, κι αυτό που ζουν οι μοναχοί στο μοναστήρι, όλα ζωή είναι. Δεν φεύγουν εύκολα από τους Έλληνες τα κουσούρια που άφησαν αυτά τα τριάντα χρόνια μπουζούκια και εθνικά μεγαλεία. Θέλει χρόνο. Αν και δεν υπάρχει χρόνος. Θα την κάνουν την έκπληξη οι Έλληνες. Δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι η μόνη χώρα του κόσμου που η ξεφτίλα δεν έχει όριο. Θα αντιδράσουν κάποια στιγμή και οι Έλληνες. Να είσαι καλά.)
