Είδα και έζησα αυτή την παρακάτω εικόνα στην “Αλεπού” πριν από πολλά πολλά χρόνια- τα πρόσωπα μόνο διαφέρουν/ εκείνα δεν ήταν celebrities/αλλά το ντύσιμο, το κλίμα, ακόμα και τα φτερά ήταν σχεδόν ίδια.
Η “Αλεπού” ήταν ένα ιστορικό μαγαζί της νύχτας στα Τρίκαλα, το πρώτο και πρώιμο σκυλάδικο, τοποθετημένο έξω από τη γεωγραφική ζώνη της κανονικότητας, όπως οι Αρένες των ρωμαικών πόλεων.
Δεν μου άρεσαν αυτά τα μαγαζιά: έβρισκα την ατμόσφαιρα πολύ στομωμένη, τα βλέμματα ναρκωμένα από το ποτό και μια δηλωμένη παθητικότητα- καμμία σχέση με τη μυσταγωγία του ρεμπέτικου ή τα παλλόμενα vibes των μαγαζιών που οι θαμώνες χορεύανε τσιφτετέλια στα τραπέζια…Προσωπικά γούστα/ σεβόμενος πάντα τα γούστα των άλλων: π.χ. ο Δημήτρης Μητροπάνος λάτρευε να πάει στα σκυλάδικα όταν τελείωνε τη δουλειά του.
Παρ’ όλη την αντιπάθεια, τα μαγαζιά εκείνα έτσι όπως ήταν απομονωμένα και παράμερα, είχαν την ιδιοπροσωπία τους, ακόμα και τις cult εξάρσεις τους- όπως εκείνο το βράδυ παλιά στην “”Αλεπού”, παραβρέθηκα καλεσμένος σε μια έκτακτη γιορτή με διασκεδαστές με φανταχτερά ρούχα και φτερά/ ίδια με αυτά της σύγχρονης εικόνας…
Deja vu λοιπόν; Ναι, αλλά σε διαφορετικά σύμπαντα…Η παθητικότητα των θεατών είναι τώρα πολλαπλασιασμένη, το ίδιο και η λάμψη, η παλιά γεωγραφική οριοθέτηση δεν ισχύει, τώρα η εικόνα μπαίνει σε όλα τα σπίτια- χωρίς τον καπνό που γέμιζε τα σκυλάδικα…
Γιώργος Χατζηστεργίου
