Ποιος δεν θυμάται το περασμένο καλοκαίρι, την αυτοψία του Περιφερειάρχη Θεσσαλίας κου Αγοραστού και του Αντιπεριφερειάρχη Χρήστου Μιχαλάκη στην κατάξερη κοίτη του Πηνειού ποταμού, όπου και περιφερειάρχης κατέληξε στην ακόλουθη διαπίστωση. «Το νερό δεν έχει ιδιοκτησία. Ανήκει σε όσους το έχουν ανάγκη. Η Θεσσαλία ερημοποιείται, αργοπεθαίνει. Είναι η ώρα για ορθολογική διαχείριση του νερού. Είναι η ώρα για να μπει μπροστά το μεγαλύτερο περιβαλλοντικό έργο στην Ελλάδα ο Αχελλώος»
Με τη δήλωση αυτή, καθώς και με τις επί μέρους της σκέψεις, είμαι απόλυτα σύμφωνος. Πράγματι η κλιματική μεταβολή έχει επηρεάσει εκτενώς το φυσικό περιβάλλον και το άκρως ευαίσθητο τμήμα αυτού, που είναι ο κύκλος του νερού.
Έτσι στη χώρα μας και κυρίως στη ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλίας την περίοδο των βροχών, Οκτώβριος -Απρίλιος, θα πέφτει περισσότερο νερό. Αυτό όμως μέχρι στιγμής ακολουθεί τη μακραίωνη πορεία του, γεμίζοντας τις ξερές κοίτες των παραπόταμων του Πηνειού καταλήγει στη θάλασσα.
Πόσο καιρό ή καλύτερα πόσες δεκαετίες ακόμα θα περιμένουν τα έργα συγκράτησης των νερών της περιόδου των βροχών, ώστε να χρησιμοποιηθούν την περίοδο της ανομβρίας.
Πόσο καιρό και πόσα λόγια θα ακουστούν ακόμα, για το φράγμα της Πύλης, του Μουζακίου κλπ.
Το ανάγλυφο και η διάρθρωση του ορεινού της Θεσσαλίας και κυρίως της δυτικής, έχει πολλές δυνατότητες για τη δημιουργία μικρότερων φραγμάτων και ταμιευτήρων γα τη συγκράτηση των επιφανειακών νερών. Τι έχει γίνει προς αυτή την κατεύθυνση; Υπάρχει κάποια σκέψη;
Σε ότι αφορά την εκτροπή τμήματος των νερών του άνω ρου Αχελλώου, αυτή μετά την πλήρως ορθολογική χρήση των νερών της Θεσσαλίας, διαφαίνεται ότι θα είναι μόνο επικουρική περιστασιακώς.
Για αυτό λοιπόν, όχι λόγια υποκρισίες και ευκαιρίες για προβολές στα ΜΜΕ, από αυτά χορτάσαμε, μόνο τα έργα και όταν αυτά ολοκληρωθούν, τότε μιλήστε.
Θα ήταν παράληψη να μην αναφερθώ στο πιο σημαντικό, αλλά και το πιο ευαίσθητο θέμα σχετικά με το νερό και είναι αυτό που αφορά την προστασία των υδροφόρων οριζόντων, η καταστροφή των οποίων μπορεί να γίνει από την αλόγιστη και χωρίς ειδικές μελέτες τεχνικών παρεμβάσεων, κυρίως στις πλαγίες και στις κορυφές των βουνών, όπως η διάνοιξη δρόμων, η εγκατάσταση ανεμογεννητριών, τοιχίων προστασίας του εδάφους κλπ, γιατί είναι ορατός πλέον ο κίνδυνος περαιτέρω βύθισης των νερών και θα στερέψουν πολλές πηγές.
Από τη σύντομη αυτή συσχέτιση των αναγκών του φυσικού περιβάλλοντος και της ασκούμενης επ’ αυτού πολιτικής, προκύπτει έως σήμερα το συμπέρασμα, ότι νερό έχουμε –μυαλό δεν έχουμε, ελπίζω να βάλουμε.
Παναγιώτης Βλάχος
Οικονομολόγος Περιβαλλοντολόγος
