"Δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύεις αυτά που κάποιος άλλος δεν θέλει να δημοσιευθούν." - Τζορτζ Όργουελ

12.3 C
Trikala

…στου Κλωτσοτήρα μια βραδιά!

lafarm

Σχετικά άρθρα

Ο Περι-ηγητής…

 

Τι παράξενη συνοικία κι αυτή η Τρικκαίογλου!  Με μια νύμφη, την Τρίκκη, την κόρη του Πηνειού, και έναν Τούρκο γιο (oglu). Ποιος ξέρει πώς ξέμεινε ο Τούρκος γιος σε τούτα τα μέρη; Ποιος ξέρει αν τον κράτησε για πάντα κοντά της δεμένο η νύμφη ή αν την κράτησε αυτός δίπλα από το ποτάμι;  Ποιος ξέρει αν ήταν γιος των Τρικάλων, της νύμφης ή ένας συνηθισμένος γιος που θέλησε να φτιάξει τη δική του συνοικία;

Ποιος ξέρει αν αυτός ο γιος είχε κόρες ή γιους κι αν κατάφεραν να κερδίσουν λίγη «αθανασία»…

Παράξενη συνοικία αυτή η Τρικκαίογλου… Μ’ έναν ξεθωριασμένο δρόμο μετά το γεφύρι…κι ένα φάντασμα.

‘Ενα φάντασμα που στέκεται όρθιο στην είσοδό της, πέτρινο, με καγκλόφραχτα παράθυρα. Ένα γκρίζο φάντασμα, μαρμαρωμένο πάνω στο τσιμεντένιο πλάτωμα, αντίπερα απ’ την όχθη.

Ποιος ξέρει πώς ξέμεινε εκεί το φάντασμα; Ποιος ξέρει τι σκέφτεται στο σιωπηλό βουητό του παρελθόντος.  Ποιος ξέρει τι θυμάται;

Ποιος ξέρει αν ακούει ακόμα τις μηχανές των αργαλειών, τα γέλια των κοριτσιών, τη φωνή του Χρήστου… Ποιος ξέρει αν φταρνίζεται από τα ξέφτια, τα αιωρούμενα μπαμπακούδια, αν γαργαλιέται από τ’ αγριόχορτα που φύτρωσαν στους τοίχους της εσωτερικής αυλής.

Ποιος ξέρει αν το φάντασμα θυμάται τα ποδήλατα στη σιδερένια είσοδο, ποιος ξέρει αν θυμάται εσένα ή αν το θυμάσαι μόνο εσύ;

Σηκώνεις το γιακά και χώνεις τη μύτη στο κασκόλ σου. Κάνει κρύο σήμερα στα Τρίκαλα και με μελανιασμένα δάχτυλα αγγίζεις στοργικά τις υγρές πέτρες.

Κάνει πολύ κρύο σήμερα στα Τρίκαλα, αλλά όσο χαϊδεύεις τους τοίχους καλοκαιριάζει… Καλοκαιριάζει κι αρχίζεις να ακούς τζιτζίκια, πουλιά να κελαϊδούν κι ένα μικρό παράφωνο τριζόνι να ερωτεύεται και να το διατυμπανίζει.

‘Ενα μικρό τριζόνι κι ένα  πέτρινο φάντασμα που αρχίζει να χαμογελά και να διαχέει τη θέρμη του θρύλου του στην παγωμένη νύχτα.

  • Ναι, σε θυμάμαι, ψιθύριζει το φάντασμα.
  • Ναι, το ξέρω, ψιθυρίζεις κι εσύ ακουμπώντας το μάγουλο στην καυτή πέτρα του.

Σ’ ένα αιώνιο φιλί, σε μιαν αγάπη μοναδική, ατόφια. Σε μιαν αγάπη που σου φέρνει στο μυαλό μόνο ήλιο και υγρή ζέστη. Σε μιαν αγάπη με τόσα πρόσωπα που χάθηκαν κι είναι εκεί μαζί σου. Σε τόσα γέλια, σε τόσα δάκρυα…σε τόσα κασάκια λεμονάδα Κλιάφα.

‘Ολα είναι εκεί! Στο λαθραίο τσιγάρο σου, στη λαδιά στο μπλουζάκι σου απ’ το χαλβά φαρσάλων που μπουκώθηκες, στα γδαρμένα σου γόνατα, στον πρώτο σου έρωτα, στην αλητεία σου…

Σε μια αγκαλιά που χωράει ένα ολόκληρο κτίριο.

…σε μια βραδιά στου Κλωτσοτήρα!

 

 

Προηγούμενο άρθρο
Επόμενο άρθρο

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Δείτε επίσης