Πάντα στην Ελλάδα υπήρχαν ισχυρές μειοψηφίες στην πολιτική ή ακόμα και στην επιστήμη, με άποψη, ιδεολογία και δυναμισμό που κατάφεραν με τον τρόπο τους να συμβάλουν στο δημόσιο διάλογο.
Τους τελευταίους όμως μήνες της πανδημίας αναπτύχθηκαν μειοψηφίες “δραστήριων αυτοσχέδιων υγειονομικών” με πλούσιες γνώσεις στην “ιατρική του καφενείου” αλλά και μεγάλη ποικιλία ύβρεων, με στόχο ακόμα και τους γιατρούς της πρώτης γραμμής όταν τολμούν να μιλούν για την ανάγκη των εμβολιασμών ή να παραθέτουν στοιχεία από αφορούν την αναλογία ανεμβολίαστων προς εμβολιασμένους που νοσηλεύονται.
Αυτός λοιπόν ο γιατρός που για δυο περίπου χρόνια αγωνίζεται μέρες και νύκτες για να βοηθήσει με όλες του τις δυνάμεις τους ασθενείς του , δέχεται βέλη απαξίωσης όταν χαρακτηρίζεται σαν “γιατρουδάκος” , ή όταν μετονομάζεται σε “βλήμα”.
Αυτούς τους μήνες συνεργάσθηκα με γιατρούς ήρωες που εκτός από το καθημερινό τους ωράριο κάνουν περισσότερες από δέκα εικοσιτετράωρες εφημερίες, μελετώντας στις λίγες ελεύθερες ώρες τους την πρόσφατη ιατρική βιβλιογραφία με στόχο την άριστη φροντίδα των ασθενών τους.
Το επιπόλαιο αλλά κυρίως άσκοπο υβρεολόγιο, δεν προσφέρει στον αναγκαίο δημόσιο διάλογο, απομονώνει ακόμα περισσότερο τις μειοψηφίες και πρέπει να αντικατασταθεί με αυστηρή αυτοκριτική.
