"Δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύεις αυτά που κάποιος άλλος δεν θέλει να δημοσιευθούν." - Τζορτζ Όργουελ

23.3 C
Trikala

Τα Βλάχικα χωριά της περιοχής Ασπροποτάμου

lafarm

Σχετικά άρθρα

ΚΡΑΝΙΑ
Δημήτρη Λιθοξόου:
1. Pertuli [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Περτούλι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Pertuli: βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Pertuli: βλάχικο χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Pertouli: βλάχικο χωριό [Lejean 1861, 21]. Pretuli: ρουμάνικο χωριό [Picot 1875, 36]. Pertuli: Στην περιοχή του Ασπροποτάμου. Κάτοικοι 500 Αρομούνοι [Weigand 1895, 317]. Περτούλι, δήμου Αιθίκων, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 2.046 κατοίκους, [Χουλιαράκης 1974, 241]. Πορτούλι: τμήμα Πόρτας (Πόρτα Κολ), κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Pertouli: βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Περτούλι: Περτουλίου Τρικκάλων, 97 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 92]. Περτούλι: Τ.Δ. Αιθήκων, επαρχία Τρικκάλων, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912) [Αρχεία Δρακάκη – Κούνδουρου 1940, 682]. Περτούλιον: Περτουλίου Τρικάλων, 109 κάτοικοι, υψόμετρο 1.150 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 296]. Περτούλι: Κυρίως κτηνοτροφικό χωριό. Το χειμώνα έχει πληθυσμό 75 κατοίκους και το καλοκαίρι 400 [Ζούκας – Φώλιας 1996, 124]. Περτούλι: Βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Σύμφωνα με κώδικα της μονής Βαρλαάμ των Μετεώρων, υπήρχε ήδη τον 10ο αιώνα. Το 1823 το χωριό ισοπεδώθηκε από τουρκαλβανικό στράτευμα [Κουκούδης 2000, 78, 91, 135]. Περτούλι: (έως το 1940 Πετρούλι), δήμου Αιθήκων, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 132 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 613].

Neraidoxori

2. Veterniko [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Βετερνίκον [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Veternico: βλάχικη κωμόπολη με 300 εστίες [Pouqueville 1826 II, 378]. Vetourniko: βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Wetürniko: βλάχικο χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Veternico: βλάχικο χωριό με 500 σπίτια [Heuzey 1858, 105]. Vetourniko: βλάχικο χωριό [Lejean 1861, 21]. Veterniko: Στην περιοχή του Ασπροποτάμου. Μία ώρα νοτιοδυτικά από το Pertuli. Κάτοικοι 350 Αρομούνοι [Weigand 1895, 317]. Βετερνίκον: δήμου Αιθίκων, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 713 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 240]. Βετερνίκο: τμήμα Πόρτας (Πόρτα Κολ), κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Vitrinico: βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Βετερνίκον: Βετερνίκου Τρικκάλων, 298 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 20]. Νεραϊδοχώρι (τ. Βετερνίκον): Τ.Δ. Αιθήκων, επαρχία Τρικκάλων, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912). Ο συνοικισμός και η κοινότης Βετερνίκου μετονομάσθησαν εις κοινότητα Νεραϊδοχωρίου, διάταγμα 17/7/1930 (Φ.Ε.Κ. 251/1930) [Αρχεία Δρακάκη – Κούνδουρου 1940, 682]. Χατζηπέτριον: Περτουλίου Τρικάλων, 214 κάτοικοι, υψόμετρο 1.140 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 335]. Νεραϊδοχώρι (Βετερνίκ): Έχει 300 κατοίκους τους χειμερινούς μήνες, οι οποίοι ασχολούνται κυρίως με την υλοτομία και την κτηνοτροφία. Το καλοκαίρι πολλαπλασιάζει τον πληθυσμό του. Το 1943 καταστράφηκε από τους Γερμανούς [Ζούκας – Φώλιας 1996, 126-127]. Βετερνίκο: Μετονομάστηκε σε Νεραϊδοχώρι και Χατζηπέτριο. Βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Η οικογένεια των Χατζηπετραίων κηδεμόνευε το χωριό. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του 1820, υπήρχαν στο χωριό 40 οικογένειες. Το 1823 το Βετερνίκο ισοπεδώθηκε από τουρκαλβανικό στράτευμα [Κουκούδης 2000, 78, 119, 131, 135]. Νεραϊδοχώρι: (έως το 1928 Βερτενίκον, έως 1961 Νεραϊδοχώρι, έως το 1981 Χατζηπέτριον), δήμου Αιθήκων, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 279 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 544].

aspropotamos

3. Pira [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Πύρα [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Pyrrha: βλάχικο χωριό με 200 οικογένειες [Pouqueville 1826 II, 377]. Pyrra: βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Pyrra: βλάχικο χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Pira: βλάχικο χωριό με 200 σπίτια [Heuzey 1858, 106]. Pyrra: βλάχικο χωριό [Lejean 1861, 21]. Πίρα: περιοχή Βλαχοχώρια, 185 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 206]. Pira: Στην περιοχή του Ασπροποτάμου. Μία ώρα βορειοδυτικά από το Veterniko, στη βόρεια όχθη του ποταμού. Κάτοικοι 250 Αρομούνοι [Weigand 1895, 317]. Πύρρα: δήμου Αιθίκων, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 468 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Πύρα: τμήμα Πόρτας (Πόρτα Κολ), κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Pira: βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Πύρρα: Πύρρας Τρικκάλων, 125 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 96]. Πύρρα: Τ.Δ. Αιθήκων, επαρχία Τρικκάλων, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912) [Αρχεία Δρακάκη – Κούνδουρου 1940, 683]. Πύρρα: Πύρρας Τρικάλων, 131 κάτοικοι, υψόμετρο 1.000 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 308]. Πύρρα: Είναι ένα χωριό κυρίως κτηνοτροφικό. Ο πληθυσμός του μετακινείται με αποτέλεσμα από τα 400 άτομα που έχει το καλοκαίρι, το χειμώνα να παραμένουν μόνο 15 [Ζούκας – Φώλιας 1996, 128-129]. Πύρρα ή Μπίρα: Βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Πολλοί κάτοικοί της ήταν περιφερόμενοι κασσιτερωτές, χαλκωματάδες και γανωτές. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του 1820, υπήρχαν στο χωριό 75 οικογένειες. Το 1823 η Πύρρα ισοπεδώθηκε από τουρκαλβανικό στράτευμα [Κουκούδης, 78, 120, 132, 135]. Πύρρα: δήμου Αιθήκων, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 150 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 657].

aspropotamos
4. Desi [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Δέση [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Desi: βλαχικος οικισμός με 80 σπίτια [Pouqueville 1826 II, 377]. Desi: βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Desi: βλάχικο χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Desi: βλάχικο χωριό [Lejean 1861, 21]. Δέσις: περιοχή Βλαχοχώρια, 325 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 202]. Ndesi (Ndešlji): Στην περιοχή του Ασπροποτάμου. Βρίσκεται σε μια παράλληλη ρεματιά, δύο ώρες και μισή από το Gardhiki. Κάτοικοι 250 Αρομούνοι [Weigand 1895, 317]. Δέσι: δήμου Αθαμάνων, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 503 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Dessi: βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Δέσι: Δέσι Τρικκάλων, 93 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 31]. Δέσι: Τ.Δ. Αθαμάνων, επαρχία Τρικκάλων, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912) [Αρχεία Δρακάκη – Κούνδουρου 1940, 672]. Δέση: Δέσης Τρικάλων, 79 κάτοικοι, υψόμετρο 1.040 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 214]. Δέση: Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία και κατά δεύτερο λόγο με την υλοτομία. Το χειμώνα έχει πληθυσμό 40 άτομα και το καλοκαίρι 400 [Ζούκας – Φώλιας 1996, 129]. Δέσση ή Ντέσλι ή Ντέσι: Βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του 1820, υπήρχαν στο χωριό 70 οικογένειες [Κουκούδης, 78, 132]. Δέση: δήμου Αιθήκων, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 45 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 184].

aspropotamos
5. Tifloseli (Orgilji) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Τυφλοσέλι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Tifloseli: βλαχικος οικισμός με 40 οικογένειες [Pouqueville 1826 II, 376]. Typhloseli: βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Tyfloseli: βλάχικο χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Tifloseli: βλάχικο χωριό [Lejean 1861, 21]. Tifloseli (Orgilji): Στην περιοχή του Ασπροποτάμου. Μισή ώρα νότια από την Kamja, στη νότια όχθη του ποταμού. Ο δρόμος κατευθείαν από το Veterniko θέλει τρεις ώρες. Κάτοικοι 50 Αρομούνοι [Weigand 1895, 317]. Τυφλοσέλι: δήμου Αθαμάνων, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 319 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Orguill (Tiflosseli): βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Τυφλοσέλι: Τυφλοσελίου Τρικκάλων, 33 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 114]. Τυφλοσέλι: Τ.Δ. Αθαμάνων, επαρχία Τρικκάλων, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912) [Αρχεία Δρακάκη – Κούνδουρου 1940, 685]. Δροσοχώριον (τ. Τυφλοσέλλιον): Δροσοχωρίου (Τυφλοσελλίου) Τρικάλων, 8 κάτοικοι, υψόμετρο 940 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 218]. Δροσοχώρι (Τυφλοσέλι): Έχει πληθυσμό 400 κατοίκους, οι οποίοι ασχολούνται με την κτηνοτροφία και την υλοτομία. Το χειμώνα ερημώνει. Το 1943 καταστράφηκε από τους Γερμανούς [Ζούκας – Φώλιας 1996, 132]. Οργίλι ή Τυφλοσέλι: Μετονομάστηκε σε Δροσοχώρι, βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του 1820, υπήρχαν στο χωριό 28 οικογένειες [Κουκούδης, 78, 132]. Δροσοχώρι: (έως το 1971 Τυφλοσέλλι), δήμου Αιθήκων, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 22 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 201].

aspopotamos
6. Kamnja [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Κάμναϊ [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Scamnai: βλαχικος οικισμός με 40 σπίτια [Pouqueville 1826 II, 376]. Kjamyje: βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Kjamyje: βλάχικο χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Klamyge: βλάχικο χωριό [Lejean 1861, 21]. Καμάι: περιοχή Βλαχοχώρια, 114 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 204]. Kamja: στην περιοχή του ποταμού Ασπροποτάμου, μία ώρα και μισή δυτικά από την Pira, 200 Αρομούνοι [Weigand 1895, 317]. Καμνάι: δήμου Αθαμάνων, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 346 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Camneani: βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Καμνάι: Καμνάι Τρικκάλων, 111 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 44]. Καμνάι: Τ.Δ. Αθαμάνων, επαρχία Τρικκάλων, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912) [Αρχεία Δρακάκη – Κούνδουρου 1940, 674]. Άγιος Νικόλαος (τ. Ψυχή): Αγίου Νικολάου (Ψυχής) Τρικάλων, 39 κάτοικοι, υψόμετρο 950 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 181]. Άγιος Νικόλαος (Καμνιάι): Το χωριό κατοικείται κυρίως από κτηνοτρόφους που το χειμώνα μετακινούνται αφήνοντας πίσω τους μόνο δέκα ανθρώπους και επιστρέφουν το καλοκαίρι μαζί με τους μόνιμα εγκατεστημένους σε πόλεις Καμνιώτες, έτσι που φτάνουν τους 500. Στην κατοχή το χωριό κάηκε από τους Γερμανούς [Ζούκας – Φώλιας 1996, 130-131]. Κάμνια ή Ψυχή: Μετονομάστηκε σε Άγιος Νικόλαος, βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Σύμφωνα με κώδικα της μονής Βαρλαάμ των Μετεώρων, υπάρχει ήδη τον 10ο αιώνα. Κατά τον κώδικα Τρίκκης του 1820, υπήρχαν στο χωριό 28 οικογένειες [Κουκούδης, 78, 132]. Άγιος Νικόλαος: (έως το 1955 Καμνάι, έως το 1971 Ψυχή), δήμου Αιθήκων, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 32 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 30].
aspropotamos

7. Mučara [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Μουτσάρα [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Motschnora: βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Motschnora: βλάχικο χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Motschinora: βλάχικο χωριό [Lejean 1861, 21]. Μουτσάρα: περιοχή Βλαχοχώρια, 710 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 207]. Mutšara: στην περιοχή του ποταμού Ασπροποτάμου, μία ώρα και μισή νότια από το Gardiki, το χωριό είναι σχεδόν εξελληνισμένο, 250 Αρομούνοι [Weigand 1895, 317]. Μουτσάρα: δήμου Αθαμάνων, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 685 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Moutcchara: βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Μουτσάρα: Μουτσάρας Τρικκάλων, 68 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 78]. Μουτσάρα: Τ.Δ. Αθαμάνων, επαρχία Τρικκάλων, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912) [Αρχεία Δρακάκη – Κούνδουρου 1940, 680]. Αθαμανία: Αθαμανίας Τρικάλων, 15 κάτοικοι, υψόμετρο 940 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 184]. Αθαμανία (Μουτσιάρα): Κτηνοτροφικό κατά βάση χωριό και παραθεριστικός οικισμός, το καλοκαίρι συγκεντρώνει περί τους 800 κατοίκους ενώ το χειμώνα κλείνει [Ζούκας – Φώλιας 1996, 135]. Μουτσιάρα: Μετονομάστηκε σε Αθαμανία, βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του 1820, υπήρχαν στο χωριό 28 οικογένειες [Κουκούδης, 78, 131]. Αθαμανία: (έως το 1961 Μουτσιάρα και Μουτσάρα), δήμου Αιθήκων, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 100 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 46].

Gardiki
8. Garziki (Gardista) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Γαρδίκι (Gardiki): βλάχικο χωριό [Χάρτης Χρυσοχόου 1909]. Γαρδίκι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Gardiki: βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Sardiki: βλάχικο χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Gardiki: βλάχικο χωριό με 150 σπίτια [Heuzey 1858, 107-108]. Gardiki: βλάχικο χωριό [Lejean 1861, 21]. Gardiki: ρουμάνικο χωριό [Picot 1875, 36]. Γαρδίκι: περιοχή Βλαχοχώρια, 1.160 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 201]. Gardhiki (Gardista): στην περιοχή του ποταμού Ασπροποτάμου, μία ώρα και μισή νότια από τη Džurdža, 1.500 Αρομούνοι [Weigand 1895, 317]. Γαρδίκι: δήμου Αθαμάνων, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 2.396 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 271]. Γαρδίκι: τμήμα Πόρτας (Πόρτα Κολ), κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Gardiki: βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Gardista ή Gardiki: βλάχικο χωριό της περιοχής Ασπροποτάμου [Wace – Thompson 1914, 206]. Γαρδίκι: Γαρδικίου Τρικκάλων, 33 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 24]. Γαρδίκι: Τ.Δ. Αθαμάνων, επαρχία Τρικκάλων, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912) [Αρχεία Δρακάκη – Κούνδουρου 1940, 671]. Γαρδίκι: Γαρδικίου Τρικάλων, 187 κάτοικοι, υψόμετρο 1.050 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 207]. Γαρδίκι: Στην κοινότητα Γαρδικίου ανήκει και ο συνοικισμός Παλαιοχώρι ή Κεράσοβο. Ο πληθυσμός του χωριού δεν ξεπερνά το χειμώνα τα 200 άτομα, κυρίως κτηνοτρόφους και υλοτόμους. Τους μήνες του καλοκαιριού όμως ο πληθυσμός υπερβαίνει τις 5.000 [Ζούκας – Φώλιας 1996, 133]. Γαρδίκι ή Γκαρντίστα: Βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του 1820, υπήρχαν στο χωριό 70 οικογένειες [Κουκούδης, 78, 131]. Γαρδίκι: δήμου Αιθήκων, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 207 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 155].

9. Džurdza [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Τούρια [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Τσιούρτσα: περιοχή Βλαχοχώρια, 1.800 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 211]. Džurdža: στην περιοχή του ποταμού Ασπροποτάμου, τρεις ώρες νότια από το Koturi, 500 Αρομούνοι [Weigand 1895, 317]. Τσιούρτσα: δήμου Αθαμάνων, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 872 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Τσούρτσια: τμήμα Πόρτας (Πόρτα Κολ), κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Djurdja: βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Τσούρτζα: Τσούρτζας Τρικκάλων, 33 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 114]. Τζούρτζια: Τ.Δ. Αθαμάνων, επαρχία Τρικκάλων, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912) [Αρχεία Δρακάκη – Κούνδουρου 1940, 684]. Αγία Παρασκευή: Αγίας Παρασκευής Τρικάλων, έρημο, υψόμετρο 900 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 175]. Αγία Παρασκευή (Τζιούρτζια): Κτηνοτροφικό χωριό με 6.000 περίπου γιδοπρόβατα, το χειμώνα ερημώνει ενώ το καλοκαίρι συγκεντρώνει περίπου 2.500 κατοίκους [Ζούκας – Φώλιας 1996, 200]. Τζιούρτζα ή Τζούρτσια: Μετονομάστηκε σε Αγία Παρασκευή, βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του 1820, υπήρχαν στο χωριό 40 οικογένειες [Κουκούδης, 78, 131]. Αγία Παρασκευή: (έως το 1940 Τσούρτζα, έως το 1955 Τζούρτζια), κοινότητα Ασπροποτάμου, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 228 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 8].

10. Dragovisti (Dravista) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Δραγοβίζι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Dragovitza: βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Dragowitza: βλάχικο χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Dragovitza: βλάχικο χωριό [Lejean 1861, 21]. Δραγοβίσδι: περιοχή Βλαχοχώρια, 1.280 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 201]. Dragovista (Drausta): στην περιοχή του ποταμού Ασπροποτάμου, μία ώρα νότια από τη Milja, 300 Αρομούνοι [Weigand 1895, 317]. Δραγοβίστα: δήμου Χαλκίδος, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 442 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Δραγοβίτσα: περιοχή Ασπροποτάμου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Dragovisse: βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Δραγοβίστα: Δραγοβίστης Καλαμπάκας, 33 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 33]. Πολυθέα (τ. Δραγοβίστι): Τ.Δ. Χαλκίδος παρ’ Ασπροποτάμω, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912). Ο συνοικισμός και η κοινότης Δραγοβιστίου μετονομάσθησαν εις κοινότητα Πολυθέας, διάταγμα 12/3/1928 (Φ.Ε.Κ. 81/1928) [Αρχεία Δρακάκη – Κούνδουρου 1940, 683]. Πολυθέα: Πολυθέας Καλαμπάκας, 15 κάτοικοι, υψόμετρο 1.100 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 303]. Πολυθέα (Δραγοβίστι, Ντραούστι): Κύρια ασχολία των κατοίκων η κτηνοτροφία (2.500 πρόβατα, 120 βοοειδή) πράγμα που τους εξαναγκάζει να μετακινούνται προς τις πεδιάδες τους χειμερινούς μήνες. Έτσι στο χωριό το χειμώνα ζουν μόνο 10 άτομα ενώ το καλοκαίρι περίπου 900 [Ζούκας – Φώλιας 1996, 199]. Ντράουστα ή Δραγοβίστι: Μετονομάστηκε σε Πολυθέα, βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Το 1532 αναφέρεται ως οικισμός σε οθωμανικό έγγραφο [Κουκούδης, 78, 99]. Πολυθέα: (έως το 1928 Δραγοβίστα), κοινότητα Ασπροποτάμου, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 215 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 636].

11. Milja [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Μηλιά [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Milias: τσιφλίκι των χριστιανών αρχόντων από το Chaliki με 25 οικογένειες [Pouqueville 1826 II, 373]. Παλαιομηλιά: περιοχή Βλαχοχώρια, 22 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 206]. Milja: στην περιοχή του ποταμού Ασπροποτάμου, δύο ώρες και μισή νότια από το Koturi, αν μείνει κανείς στη δυτική όχθη του ποταμού, 250 Αρομούνοι [Weigand 1895, 317]. Μηλιά: δήμου Λάκμονος (θερινή πρωτεύουσα), νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 80 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Amerou (Palio Milia): βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Μηλιά: Κόττορι Καλαμπάκας, 52 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 72]. Μηλέα: Καταφύτου Καλαμπάκας, 90 κάτοικοι, υψόμετρο 940 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 272]. Μηλιά: Ο πληθυσμός της το καλοκαίρι είναι 150 κάτοικοι και το χειμώνα 4 [Ζούκας – Φώλιας 1996, 202]. Μηλιά ή Μιλιάουα ή Παλιομηλιά: Βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Το 1600 είχε περίπου 300 οικογένειες. Στα τέλη του 18ου αιώνα ο περισσότερος πληθυσμός του χωριού πέθανε σε επιδημία [Κουκούδης, 78, 101, 122]. Πολυθέα: κοινότητα Ασπροποτάμου, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 68 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 497].

12. Koturi [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Κότορι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Kotori: βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Kotori: βλάχικο χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Kotori: βλάχικο χωριό [Lejean 1861, 21]. Κοτώρι: περιοχή Βλαχοχώρια, 90 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 206]. Koturi: στην περιοχή του ποταμού Ασπροποτάμου, τρεις ώρες νοτιοανατολικά από τη Lepenitsa, 300 Αρομούνοι [Weigand 1895, 316]. Κότορι: δήμου Λάκμονος, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 513 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Κοτόρι: περιοχή Ασπροποτάμου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Cotouri: βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Κόττορι: Κόττορι Καλαμπάκας, 184 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 56]. Κατάφυτον (τ. Κόττορι): Τ.Δ. Λάκμωνος, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912). Ο συνοικισμός και η κοινότης Δραγοβιστίου μετονομάσθησαν εις κοινότητα Καταφύτου, διάταγμα 12/3/1928 (Φ.Ε.Κ. 81/1928) [Αρχεία Δρακάκη – Κούνδουρου 1940, 675]. Κατάφυτον: Καταφύτου Καλαμπάκας, 115 κάτοικοι, υψόμετρο 1.000 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 239]. Κατάφυτο (Κόττορι): Ο πληθυσμός του το καλοκαίρι είναι 450 κάτοικοι και το χειμώνα 11 [Ζούκας – Φώλιας 1996, 202]. Κότουρι: Μετονομάστηκε σε Κατάφυτο. Βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Στις αρχές του 170ου αιώνα κάτοικοι του χωριού μετοίκισαν στο Βλαχολίβαδο. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του 1820, υπήρχαν στο χωριό 35 οικογένειες [Κουκούδης, 78, 106, 131]. Κατάφυτο: (έως το 1928 Κόττορι), κοινότητα Ασπροποτάμου, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 97 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 322].

13. Haliki [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Χαλίκι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Χαλίκι (Haliki): βλάχικο χωριό [Χάρτης Χρυσοχόου 1909]. Chaliki: βλάχικο χωριό με 300 φτωχές οικογένειες Βλάχων [Pouqueville 1826 II, 370-373]. Khaliki: βλάχικο χωριό με 200 σπίτια [Leake 1835 I, 287]. Chaliki: βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Chaliki: βλάχικο χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Khaliki: βλάχικο χωριό[Heuzey 1858, 114]. Chaliki: βλάχικο χωριό [Lejean 1861, 21]. Χαλίκι: περιοχή Βλαχοχώρια, 680 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 212]. Chaliki: στην περιοχή του ποταμού Ασπροποτάμου, 1.000 Αρομούνοι [Weigand 1895, 316]. Χαλίκι: δήμου Λάκμονος, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 756 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 242]. Χαλίκι: περιοχή Ασπροποτάμου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Haliki: βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Haliki: βλάχικο χωριό της περιοχής Ασπροποτάμου [Wace – Thompson 1914, 206]. Χαλίκι: Χαλικίου Καλαμπάκας, 35 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 117]. Χαλίκι: Τ.Δ. Λάκμωνος, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912) [Αρχεία Δρακάκη – Κούνδουρου 1940, 685]. Χαλίκιον: Χαλικίου Καλαμπάκας, έρημο, υψόμετρο 1.160 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 334]. Χαλίκι: Χωριό μετακινούμενων κτηνοτρόφων (με 7.000 γιδοπρόβατα), οι οποίοι το χειμώνα κατεβαίνουν στην περιοχή των Φαρσάλων, 700 τον αριθμό [Ζούκας – Φώλιας 1996, 205]. Χαλίκι: Βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Σύμφωνα με κώδικα της μονής Βαρλαάμ των Μετεώρων, υπάρχει ήδη τον 10ο αιώνα. Το χωριά αναφέρεται σε βυζαντινό χρυσόβουλο του 1332. Το 1816 η συμμορία του κλέφτη Καταραχιά κατέστρεψε το Χαλίκι. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του 1820, υπήρχαν στο χωριό 130 οικογένειες [Κουκούδης, 78, 91, 92, 130, 131]. Χαλίκι: κοινότητα Ασπροποτάμου, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 38 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 784].

14. Lepenica [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Λεπενίτσα [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Lepenitze: βλάχικο χωριό με 100 οικογένειες [Pouqueville 1826 II, 372]. Lepenitza: βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Lepenitza: βλάχικο χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Lepenitza: βλάχικο χωριό [Lejean 1861, 21]. Λεπενίτζα: περιοχή Βλαχοχώρια, 600 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 206]. Lepenitsa: Στην περιοχή του ποταμού Ασπροποτάμου, μία ώρα και μισή νότια από το Chaliki, Pouqueville 100 οικογένειες, 300 Αρομούνοι. Δεν κατοικείται το χειμώνα [Weigand 1895, 203, 316]. Λεπενίτσα: δήμου Λάκμονος, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 380 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 242]. Λεπενίτσα: περιοχή Ασπροποτάμου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Libendja: βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Λεπενίτσα: Λεπενίτσης Καλαμπάκας, 14 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 61]. Ανθούσα (τ. Λεπενίτσα): Τ.Δ. Λάκμωνος, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912). Ο συνοικισμός και η κοινότης Λεπενίτσης μετονομάσθησαν εις κοινότητα Ανθούσης, διάταγμα 12/3/1928 (Φ.Ε.Κ. 81/1928) [Αρχεία Δρακάκη – Κούνδουρου 1940, 669]. Ανθούσα: Ανθούσης Καλαμπάκας, 3 κάτοικοι, υψόμετρο 1.100 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 190]. Ανθούσα (Λεπενίτσα): Έχει πληθυσμό 600 κατοίκων που διαμένουν εκεί μόνο τους θερινούς μήνες. Το χειμώνα κατεβαίνουν στη θεσσαλική πεδιάδα. Οι ασχολίες των κατοίκων περιορίζονται στη μελισσοκομία, υλοτομία και κτηνοτροφία (2.000 αιγοπρόβατα και 150 βοοειδή) [Ζούκας – Φώλιας 1996, 203]. Λιπίντζα ή Λεπενίτσα ή Βλαχολεπενίτσα: Μετονομάστηκε σε Ανθούσα. Βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του 1820, υπήρχαν στο χωριό 130 οικογένειες [Κουκούδης, 78, 131]. Ανθούσα: (έως το 1928 Λεπενίτσα), κοινότητα Ασπροποτάμου, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 37 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 76].

15. Σκληνιάσα [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Sklinjassa: βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Sklinjassa: βλάχικο χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Skliniassa: βλάχικο χωριό [Lejean 1861, 21]. Skridžeasti: ρουμάνικο χωριό [Picot 1875, 36]. Σκληνιάσα: περιοχή Βλαχοχώρια, 1.080 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 210]. Sklineasa: στην περιοχή του Σαλαμβριά, δύο ώρες δυτικά από τη Vendista, 500 Αρομούνοι [Weigand 1895, 318]. Σκληνιάση: δήμου Λάκμονος, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 538 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 242]. Σκληνιάσα: περιοχή Ασπροποτάμου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Sclineassa: βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Σκληνιάσια: Σκληνιάσιας Καλαμπάκας, 12 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 103]. Στεφάνι (τ. Σκληνιάσα): Τ.Δ. Λάκμωνος, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912). Ο συνοικισμός και η κοινότης Σκληνιάσης μετονομάσθησαν εις κοινότητα Στεφανίου, διάταγμα 17/7/1930 (Φ.Ε.Κ. 251/1930) [Αρχεία Δρακάκη – Κούνδουρου 1940, 684]. Στεφάνιον: Στεφανίου Καλαμπάκας, έρημο, υψόμετρο 1.350 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 322]. Στεφάνι (Σκλινιάσα): Οι 300 κάτοικοί του, κτηνοτρόφοι στην πλειοψηφία τους, μετακινούνται το χειμώνα στην επαρχία Φαρσάλων [Ζούκας – Φώλιας 1996, 195]. Σκλινιάσα: Μετονομάστηκε σε Στεφάνι. Βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου [Κουκούδης, 78]. Στεφάνι: κοινότητα Ασπροποτάμου, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 65 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 719].
16. Viličani [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Βελίτσαινα [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Βελητσάνα: περιοχή Βλαχοχώρια, 160 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 200]. Vilitšani: στην περιοχή του ποταμού Ασπροποτάμου, δύο ώρες νοτιοανατολικά από το Koturi, 250 Αρομούνοι [Weigand 1895, 316]. Βελίτσαινα: δήμου Χαλκίδος, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 206 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Βελήτσανα: περιοχή Ασπροποτάμου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Vilitchani: βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Βελίτσενα: Βελιτσένης Καλαμπάκας, 187 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 19]. Καλλιρρόη (τ. Βελίτσαινα): Τ.Δ. Χαλκίδος παρ’ Ασπροποτάμω, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912). Ο συνοικισμός και η κοινότης Βελίτσαινα μετονομάσθησαν εις κοινότητα Καλλιρρόης, διάταγμα 12/3/1928 (Φ.Ε.Κ. 81/1928) [Αρχεία Δρακάκη – Κούνδουρου 1940, 669]. Καλλιρόη: Καλλιρόης Καλαμπάκας, 116 κάτοικοι, υψόμετρο 1.040 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 230]. Καλλιρροή (Βελίτσιανη): Οι 200 περίπου κάτοικοί του (κατά τους θερινούς μήνες) ασχολούνται με την υλοτομία και την κτηνοτροφία. Το χειμώνα το χωριό ερημώνει και το κοινοτικό γραφείο μεταφέρεται στα Τρίκαλα. Το καλοκαίρι, μαζί με τους παραθεριστές, ο πληθυσμός φτάνει τα 1.000 ατομα [Ζούκας – Φώλιας 1996, 198]. Βελικάνι ή Βελίτσιανα: Μετονομάστηκε σε Καλλιροή. Βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του 1820, υπήρχαν στο χωριό 15 οικογένειες [Κουκούδης, 78, 131]. Καλλιροή: (έως το 1928 Βελίτσενα), κοινότητα Ασπροποτάμου, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 151 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 287].

Doliana
17. Zoljana (Dolen) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Δολιανά [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Doliana: βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Doljana: βλάχικο χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Δολιανά: περιοχή Βλαχοχώρια, 545 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 201]. Doljani (Dolen): Στην περιοχή του ποταμού Ασπροποτάμου, δύο ώρες ανατολικά από τη Vilitšani, 150 Αρομούνοι. Έχει 30 σπίτια, τα οποία οι κάτοικοί τους εγκαταλείπουν τον Οκτώβριο [Weigand 1895, 205, 317]. Δολιανά: δήμου Χαλκίδος, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 108 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Δολιανά: περιοχή Ασπροποτάμου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Doleani: βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Δολιανά: Δολιανών Καλαμπάκας, 4 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 32]. Δολιανά: Τ.Δ. Χαλκίδος παρ’ Ασπροποτάμω, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα 14/3/1919 (Φ.Ε.Κ. 66/1919) [Αρχεία Δρακάκη – Κούνδουρου 1940, 672]. Δολιανά: Κρανέας Καλαμπάκας, 22 κάτοικοι, υψόμετρο 1.150 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 216]. Δολιανά ή Ντόλιανη ή Ντουλιανά: Βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του 1820, υπήρχαν στο χωριό 15 οικογένειες [Κουκούδης, 78, 131]. Δολιανά: κοινότητα Ασπροποτάμου, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 35 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 194].
krania

18. Kranja (Kornu) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Κρανιά [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Krania: βλάχικο χωριό με πενήντα σπίτια [Leake 1835 I, 304]. Krania: βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Kranja: βλάχικο χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Krania: βλάχικο χωριό [Lejean 1861, 21]. Kornu (Kranie): ρουμάνικο χωριό με 500 οικογένειες [Picot 1875, 36]. Kranja (Kornu): Στην περιοχή του ποταμού Ασπροποτάμου, δύο ώρες ανατολικά από τη Vilitšani, 2.500 Αρομούνοι. Έχει 500 σπίτια, τα οποία οι κάτοικοί τους εγκαταλείπουν τον Οκτώβριο [Weigand 1895, 205, 317]. Κρανιά: πρωτεύουσα θερινή δήμου Χαλκίδος, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 1.185 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Παληο-Κρανιά: περιοχή Ασπροποτάμου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Cornou (Cragnea): βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Kornu ή Krania: βλάχικο χωριό της περιοχής Ασπροποτάμου [Wace – Thompson 1914, 206]. Κρανιά: Κρανιάς Καλαμπάκας, 32 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 58]. Δολιανά: Δολιανών Καλαμπάκας, 4 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 32]. Κρανιά: Τ.Δ. Χαλκίδος παρ’ Ασπροποτάμω, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912) [Αρχεία Δρακάκη – Κούνδουρου 1940, 676]. Κρανέα: Κρανέας Καλαμπάκας, έρημο, υψόμετρο 1.140 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 250]. Κρανιά: Μαζί με τους τρεις οικισμούς της, τα Δολιανά, τα Κονάκια και το Κουκουφλί, ερημώνει το χειμώνα, ενώ το καλοκαίρι ο πληθυσμός ξεπερνά τις 3.000 [Ζούκας – Φώλιας 1996, 196]. Κρανιά ή Κόρνου ή Λα Κόρνου: Βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Στις αρχές του 19ου αιώνα είχε 300 οικογένειες. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του 1820, υπήρχαν στο χωριό 150 οικογένειες [Κουκούδης, 78, 122, 131 228]. Κρανέα: (έως το 1940 Κρανιά), κοινότητα Ασπροποτάμου, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 94 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 386].

http://aspropotamos-org.blogspot.com.au/

1 ΣΧΟΛΙΟ

  1. Αγαπητοί διαχειριστές θεωρώ ότι θα ήταν χρήσιμο, όταν παρουσιάζετε αποσπάσματα από εργασίες ανθρώπων με αιρετικές απόψεις, να δίνετε και ορισμένες επιπλέον πληροφορίες επ’ αυτού. Οι περισσότεροι αναγνώστες δεν είμαστε ειδικοί σε θέματα ιστορίας ώστε να μπορούμε να φιλτράρουμε και να αξιολογήσουμε τις πληροφορίες αυτές. Έτσι, όταν κάποιος επισκεφτεί την ιστοσελίδα του κ. Λιθοξόου, απ όπου προέρχεται το κείμενο που παρουσιάζετε εδώ, θα ήταν χρήσιμο να γνωρίζει ότι ο εν λόγω κύριος υπήρξε μέλος της….λεγόμενης ”μακεδονικής μειονοτικής οργάνωσης ουράνιο τόξο” -όπως αναφέρει ο ίδιος: http://www.lithoksou.net/
    Υποστηρίζει μέσα από τις εργασίες του ότι οι Μακεδόνες – καθώς και οι Βλάχοι- ΔΕΝ είναι Έλληνες, καθώς και πολλά άλλα!
    Παραθέτω ένα δημοσίευμα, άλλης ιστοσελίδας, απάντηση στον κ. Λιθοξόου:
    http://akritas-history-of-makedonia.blogspot.gr/2008/03/blog-post_06.html
    Τέλος, όσον αφορά τους αυστριακούς χάρτες, τους οποίους αναφέρει, θα ήταν ωφέλιμο να διαβάσουμε το παρακάτω άρθρο για να κατανοήσουμε καλύτερα το ζήτημα:
    http://vlahofonoi.blogspot.gr/2014/01/to-to.html
    Ευχαριστώ!!

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Δείτε επίσης