Μπορείς να ερωτευθείς περισσότερο ένα αγαπημένο σου πρόσωπο ή έναν τόπο; Την αγαπάμε αυτή την πόλη και παρά τις κατά καιρούς…γενναίες διακηρύξεις φευγιού μας, μένουμε: γιατί εδώ είναι η βάση μας, οι φίλοι και οι αγαπημένοι, τα παιδικά μας σκιρτήματα και σκανδαλιές. Εδώ είναι και τα όνειρα που κάνουμε ακόμα. Τα σχέδια, οι καημοί μας, το δάκρυ μας και το λυτρωτικό ”εδώ είμαι, μη φοβάσαι, θα τα καταφέρουμε μαζί!” του δικού μας ανθρώπου. Μένουμε εδώ και περιμένουμε: τη μέρα που θα δούμε να εξαφανίζεται το καταραμένο σύννεφο της κρίσης που έχει σκεπάσει την ψυχή όλων μας και θα ακούγονται μουσικές, που θα δίνουν στην ψυχή ρυθμό και πάθος! Παραμένουμε και ελπίζουμε σε νέες ιστορίες αγάπης, έρωτα και ταξίδια ανθρωπιάς γύρω μας. Μένουμε και περιμένουμε….τα ερωτοπούλια, όπως παιδιά περιμέναμε τα χελιδόνια την άνοιξη…Γιατί θα φανεί η άνοιξη και στη δική μας πόλη. Μπορεί να αργήσει, μπορεί να έχει κόστος, αλλά θα έρθει και όλες οι μέρες μας θα είναι γιορτή γύρω από το ποτάμι και τα βλέμματά μας θα έχουν φως!
Μένουμε και κρυφά το βράδυ προσευχόμαστε με φόβο και αγωνία… για το παιδί μας, για τα παιδιά όλων, που είναι και δικά μας παιδιά, για όλους μας…Και δίνουμε υπόσχεση ότι δεν θα εγκαταλείψουμε ούτε τον αγώνα για να γυρίσουν τα ερωτοπούλια στην πόλη, ούτε και την ίδια την πόλη! Γιατί είναι αυτή που μας αγκάλιασε από τα πρώτα μας βήματα. Είναι αυτή που στο χώμα της ματώσαμε τα γόνατά μας παιδιά και μάθαμε να νιώθουμε στα στενά της….Είναι εύκολο να φεύγεις, αλλά σου ανοίγει πληγές, απωθημένα και ερωτηματικά που δεν σε αφήνουν να κοιμάσαι ήρεμα τις νύχτες! Κοιτάξτε στον ουρανό! Ακούστηκε κάτι σαν φτερούγισμα…λέτε;
Ζωή Χατζηθωμά
