Τώρα ο Αϊλάν δεν είναι παρά ένας ακόμα αριθμός
Ξάφνου μια μέρα ξυπνάς και αρχίζεις να αναμεταδίδεις «ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ» και «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΟΚ!!!» ειδήσεις μέσα από το προφίλ σου στο facebook, ή στην παρέα με τον καφέ.
«Άχου,το είδατε το παιδάκι;;;Έκλαιγα, δε μπορώ…»
Τζούρα από το τσιγάρο, φτιάξιμο του κραγιόν, κανέλα στον καφέ.
«Πώς τα κάνουν αυτά τα πράγματα και τα αφήνουν τα παιδάκια να πνίγονται;;;»
Δεύτερη τζούρα -κλικ- το νεκρό παιδί πλέον στολισμένο στο προφίλ σου με δυο φατσάκια λυπημένα για συντροφιά, τσιγάρα, κλειδιά, κινητό, έξω για μπύρα, παίζει ο Παναθηναϊκός.
Το ήξερες ότι πνίγονται, έπρεπε όμως να σου δείξει η τηλεόραση ένα νεκρό μωρό, στημένο σαν σε πόζα φωτογραφίας για να νιώσεις κάτι, για να καταδικάσεις κάποιον αόρατο «άλλον» γρήγορα-γρήγορα, μη τυχόν και προλάβει το υποσυνείδητό σου να σε κατηγορήσει για την ίδια σου την αδιαφορία.
Αϊλάν λεγόταν το παιδάκι που γέμισε όλα τα μέσα δικτύωσης, θυμάσαι;
Θυμάσαι τώρα.
Το θάβαμε ένα μήνα, κάθε μέρα και σε άλλη σελίδα, σε άλλο κανάλι, σε κάθε προφίλ του facebook και τώρα πια χάθηκε από τη συλλογική μνήμη ως δια μαγείας.
Χωρίς κανένα τάφο, κανένα μνήμα, χωρίς κηδεία με ρουφηχτό ελληνικό, καφέ και παξιμάδι.
Ένα πυροτέχνημα συγκίνησης.
Έτσι άγαρμπα όπως είχε το θράσος να πεθάνει, σαν να κοιμάται κουρασμένο μετά από παιχνίδι, με τα πολύχρωμα ρούχα του και τα χαριτωμένα παπουτσάκια του, πινελιές ειρωνίας σε έναν καμβά που βράχηκε επιτηδευμένα με άνοστα δάκρυα από καναλάρχες, εφημερίδες και κατίνες.
Οι ίδιες πινελιές που τον διαχώρισαν από τα χιλιάδες άλλα νεκρά παιδιά που για σένα ήταν απλά αριθμοί στις ειδήσεις, του έδωσαν ταυτότητα,
σε συγκίνησε η πόζα και τα ρουχαλάκια.
Αρχικά υπήρχε κάποιο σοκ.
Σε πείραξε για το νεκρό παιδί που είχε ονοματεπώνυμο και πρόσωπο.
Όταν οι νεκροί γίνανε στοίβες έπαψε και η συγκίνηση, όταν τα πνιγμένα παιδιά γίνανε αριθμοί σε τίτλους ειδήσεων βαρέθηκες κι η ανθρωπιά σου αναισθητοποιήθηκε.
Όχι η έμπρακτη, έστω το συναίσθημα ρε, έστω η θλίψη που ένιωθες στο άκουσμα των πνιγμένων.
Πλέον τα εκατό και διακόσια και πεντακόσια νεκρά ή φυλακισμένα παιδιά γίνανε νούμερα δίπλα στις διαφημίσεις για τα γιαούρτια και αναίσθητοι ακούμε:
«Νίκη του ΠΑΟΚ στη Τούμπα, 12 παιδιά πνιγμένα χθες, αίθριος αύριο ο καιρός στα ανατολικά..»
Εναποθέτεις ιντερνετικές ανθοδέσμες στο μνήμα του Αϊλάν κι ας μη θυμάσαι πια τί σκότωσε το παιδί αυτό.
Κι είχες πει να κάνεις κάτι γι’αυτό, θυμάσαι;
Έμεινες όμως στο κλικ.
Τώρα ο Αϊλάν δεν είναι παρά ένας ακόμα αριθμός.
Γιατί δεν έχει σημασία πια.
Το σόου πούλησε.
Τα άλλα παιδάκια που πνίγηκαν δε φορούσαν πολύχρωμα ρούχα.
«Η συλλογική μνήμη είναι πάντα βραχυπρόθεσμη»
Μιχάλης Καλούπης
