Διαχρονικά αδιανόητο για ευρωπαϊκό κοινοβουλευτικό καθεστώς το πραξικόπημα που συντελείται αυτές τις μέρες στην Ιταλία, που μόνο με ένα ελληνικό προηγούμενο θα μπορούσε να συγκριθεί. Με την άρνηση του βασιλιά Κωνσταντίνου να επιτρέψει στον τότε πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου, να αναλάβει το υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Μια στάση που οδήγησε στην κρίση των Ιουλιανών του ’65 και τελικά στο στρατιωτικό πραξικόπημα και την επιβολή της επτάχρονης δικτατορίας του 1967-74.
Τον ασκό του Αιόλου άνοιξε ο ιταλός πρόεδρος Σέρτζιο Ματαρέλα, με την άρνησή του να αποδεχτεί ως υπουργό Οικονομικών τον καθηγητή Πάολο Σαβόνα, προκαλώντας την κατάθεση της εντολής σχηματισμού κυβέρνησης από τα κόμματα της πλειοψηφίας, και την ανάθεσή της στον άνθρωπο του ΔΝΤ και των οίκων αξιολόγησης, Κάρλο Κοταρέλι.
Η αντισυνταγματική παρέμβαση του ιταλού προέδρου, με την απροκάλυπτη αιτιολογία πως δεν γίνεται ανεκτός υπουργός που αμφισβητεί τη σχέση της Ιταλίας με το ευρώ, ανοίγει μια σκοτεινή περίοδο για τη δημοκρατία όχι μόνο στη γειτονική χώρα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Με το ευρώ και τα συμφέροντα που αντιπροσωπεύει να τίθεται υπεράνω των δημοκρατικών θεσμών, ακόμη και της ίδιας της εκφρασμένης με τις εκλογές λαϊκής βούλησης.
Όπως εύστοχα παρατήρησε ο ηγέτης του κόμματος των Πέντε Αστέρων, Λουίτζι Ντι Μάιο, “ποιος ο λόγος να ψηφίζει κανείς, αν είναι να αποφασίζουν οι οίκοι αξιολόγησης;”.
Ανεξαρτήτως της όποιας επιμέρους ή συνολικότερης διαφωνίας μας μ’ ετούτη ή την άλλη πολιτική δύναμη στην Ιταλία, αυτό που σήμερα διακυβεύεται είναι η δημοκρατία. Και μπροστά στον κίνδυνο περαιτέρω περιορισμού της, καθήκον της Αριστεράς σε ολόκληρη την Ευρώπη είναι η υπεράσπισή της.
O. Φερεντίνος
