Το μοναστήρι της Παναγίας στο Γαρδίκι απολετεί για τους περισσότερους έναν τόπο παιδικών αναμνήσεων και το κλείσιμο των καλοκαιρινών διακοπών στο χωριό Γαρδίκι.Οι κατασκηνωτές του Σήμερα έφεραν στη μνήμη μου εικόνες από παλιότερα χρόνια όπου στο μοναστήρι της Παναγίας στο Γαρδίκι στις 23 Αυγούστου, ημέρα που πανηγυρίζει διοργανώνονταν γλέντια με χορό, τραγούδια και τις γνωστές καζανιές .Όλοι μια παρέα έψηναν , άναβαν μεγάλες φωτιές και έφταιχναν καλύβες από ξύλα για να κατασκηνώσουν 3ήμερο.Τα παιδιά έπαιζαν στο διπλανό ποτάμι ,κάναμε μπάνιο θυμάμαι και ξεκινούσαμε το παιχνίδι στο δάσος.Σήμερα είναι παρήγορο που νέοι με παρέες έρχονται όπως παλιά να ξαναζωντανέψουν το ερημικό μοναστηρι στα εννιάμερα της Παναγίας ,αφού ο τελυταίος μοναχός το εγκατέλειψε το 1964.Η νεολαία του Γαρδικίου αλλά και πολλοί επισκέπτες αναβιώνουν τα έθιμα και κρατούν ζωντανές τις παραδόσεις μεταφέροντας τες στους νεότερους .
Στο μοναστήρι της Παναγίας στο Γαρδίκι στις 23 Αυγούστου, ημέρα που πανηγυρίζει διοργανώνεται τριήμερο γλέντι με χορό, τραγούδια και τις γνωστές καζανιές .Χωρίς να το αντιλαμβάνεται κανείς ακολουθεί πιστά , γοητευμένος από το περιβάλλον που συναντά, τον επαρχιακό δρόμο που τον οδηγεί στην πασίγνωστη γέφυρα Γαρδικίου (Αλεξίου), το όριο των Νομών Τρικάλων και ΄Αρτης αλλά και της Θεσσαλίας με την Ήπειρο.
Μπροστά μας και μέσα από πανύψηλα έλατα διακρίνουμε τη μονή Ανταποδώσεως της Θ/κου . Το καθολικό της μονής είναι ναός καμαροσκέπαστος στην τοιχοποιϊα του οποίου έχουν χαραχθεί οι χρονολογίες 183(0) και 1892,ενώ πάνω από την είσοδο σε επιγραφή αναφέρεται ότι ο ναός αυτός ανακαινίσθηκε και αγιογραφήθηκε το 1842, από τους ζωγράφους Αναγνώστη και τα παιδιά του Γρηγόρη και Δημήτριο, ενώ μνημονεύουν και τον τόπο καταγωγής τους το χωριό « Πλέσια» (σ.σ. είναι τα σημερινά Καστανοχώρια των Ιωαννίνων). Το ναό περιβάλλει διώροφη πτέρυγα κελιών που ανάμεσά τους έχει κτισθεί ο μονόκλιτος ναϊσκος της Αγ. Ειρήνης. Η τοπική παράδοση αναφέρει ότι το μοναστήρι ήταν κτισμένο στη θέση « Θεοτόκος» που παραχωρήθηκε στην επισκοπή Σταγών με χρυσόβουλλο του Ανδρονίκου Παλαιολόγου, το 1336 αλλά και με σιγίλλιο του πατριάρχη Αντωνίου Δ΄ , του 1393 όπου αναφέρεται ότι το μοναστήρι αυτό βρίσκεται «εν Ασπροποτάμω» και έτσι αποκαλείται τοπικά η περιοχή από τις πηγές του ποταμού μέχρι το σημείο που συναντά τον Καμναϊτικο. Μια άλλη εκδοχή θέλει το μοναστήρι να ήταν κτισμένο στην αρχή ενός δασικού δρόμου που συνδέει το γειτονικό Γαρδίκι προς τους Καλαρρύτες. Δυστυχώς σήμερα είναι ακατοίκητο, αφού ο τελευταίος μοναχός Ιωάσαφ Τσουγιάννης, που έμεινε και αποκατέστησε τμήματα του μοναστηριού, έφυγε το 1964.
gardiki.gr
