Χρήστος Γκίμτσας : Το σκέφτονταν και το ξανασκέφτονταν κάθε φορά που άφηνε την εθνική οδό, παίρνοντας τον δρόμο για την επαρχία του.Τι λες τώρα σ’ αυτούς που θα αρχίσουν πάλι να ρωτούν .. και πώς να δικαιολογήσει εκείνο το «ναι σε όλα» που ψήφισε μέσα στην βουλή.
Ήταν και η κομματική γραμμή που δεν άφηνε περιθώρια για « ίσως, μπορεί, θα δούμε, εγώ τα έλεγα και τέτοια».
Δεν είχε περάσει πολύς καιρός που αυτός ο ίδιος από σε χωριό ,σε χωριό και από καφενείο σε καφενείο άλλα έλεγε.
Πως δηλαδή, όταν γίνονταν κυβέρνηση, τα μνημόνια , τέλος.
Τέλος και ο ΕΜΦΙΑ. Αποκατάσταση των συντάξεων και των μισθών. Οι διοικήσεις των τραπεζών θα περνούσαν στα χέρια του κράτους και θα διέγραφαν μονομερώς το χρέος του έθνους στους τοκογλύφους.
Και πως ότι είχε ξεπουληθεί από τους «πρώην», θα ξαναγύριζαν πάλι στο κράτος.
Πως εδώ είναι Ελλάδα, δεν είναι παίξε-γέλασε.
Και άμα ήθελαν οι ξένοι. Αν δεν ήθελαν, θα τους ρίχναμε και μία απειλή δια του κυρίου Βαρουφάκη ( Θεός να κάνει κύριο αυτό το αυτάρεσκο τίποτα) πως δηλαδή θα διαλύαμε την Ευρωπαϊκή ένωση, έτσι για να τους τρομάξουμε και να στρώσουν.
Και όποιος δεν πίστευε καλά θα έκανε να διαβάσει το κοστολογημένο μέχρι τελευταία δεκάρα πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.
Χώρια τα λεφτά που θα έφερναν από την διεκδίκηση του κατοχικού δανείου.
Τέτοια έλεγε πως θα κάνει η κυβέρνηση της «πρώτης φοράς αριστερά.»
Μετά όμως από τόσες κωλοτούμπες και τα « ναι σε όλα» του νέου μνημονίου, πως περπατάς μέρα μεσημέρι στον κεντρικό δρόμο και μάλιστα με το κεφάλι ψηλά.
Όχι πως είχε καμία αναστολή ή κάποιο ηθικό πρόβλημα. Αστεία πράγματα.
Εδώ είπαμε του κόσμου τα ψέματα χωρίς τσίπα, εδώ γλύψαμε όπου μπορούσαμε για μία θέση στο ψηφοδέλτιο για να φορέσουμε βουλευτικό κουστούμι και θα μας πιάσουν οι ντροπές για την κυβερνητική πολιτική.
Σιγά το πράμα . Μήπως και οι «άλλοι» αν ήταν στα πράγματα, το ίδιο δεν θα έκαναν; Δηλαδή είχαν κανένα άλλο τρόπο αυτοί για να σώσουν την πατρίδα;
Ο ρεαλισμός και η ιδεολογία ,δεν συμβαδίζουν πάντα! Έτσι δεν είναι;
Μόνο που εδώ όμως ήταν «πρώτη φορά αριστερά» και σ’ αυτό το σημείο ακριβώς βρίσκεται ο κόμπος . Πως βαφτίζεις το ξεζούμισμα ενός λαού σε φιλολαϊκή ανάπτυξη;
Αυτά σκεφτόταν λοιπόν , καθώς οδηγούσε στον επαρχιακό δρόμο.
Κυριακή πρωί στον κεντρικό δρόμο, φρεσκοξυρισμένος, με όρθιο το κορμί, χαμογελαστός και χωρίς γραβάτα, όπως ο αρχηγός. Δίπλα του και γύρω κάποιοι κομματικοί παρατρεχάμενοι. Κάθε τόσο χειραψίες και φιλοφρονήσεις με όσους τον σταματούσαν και πάντα πρόθυμος για σύντομες εξηγήσεις
« Όπως είπε και ο πρωθυπουργός, τα μέτρα κρίνονται αναγκαία μέχρι να ανατραπεί η ύφεση, να σταθεροποιηθεί η οικονομία και να πάρει μπροστά η αναπτυξιακή μηχανή. Λίγη υπομονή…»
Δεν ήταν αφελής. Το μάτι του και το αυτί του εντόπιζαν γύρο του αυτούς που μουρμούριζαν κάποια «γαλλικά» στο πέρασμά του, αλλά αυτός εκεί , ψύχραιμος και χαμογελαστός.
Κάποια στιγμή κοίταξε το ρολόι του. Ήταν η ώρα για μία συνέντευξη σε ένα τοπικό ραδιόφωνο όπου θα εξηγούσε τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε η « πρώτη φορά αριστερά», κληρονομιά από τους προηγούμενους βέβαια και μετά ραντεβού σε γνωστή καφετέρια με κομματικούς και φίλους για δεύτερο καφέ.
Εκεί θα εξηγούσε σε κάποιους της νομαρχιακής αλλά και σε μερικούς ψηφοφόρους που περίμεναν τακτοποίηση για αυτούς και τα παιδιά τους σε διάφορα νομικά πρόσωπα, την στρατηγική της κυβέρνησης. Και πάνω από όλα να τους στηρίξει και ψυχολογικά . Γιατί είναι αλήθεια πως τα μέλη του κόμματος δέχονταν έντονες πιέσεις από την κοινωνία και έπρεπε να εξηγήσουν τα ανεξήγητα.
Μετά το μεσημέρι υποχρεωτικά σε πολυσύχναστο τσιπουράδικο με μεγάλη παρέα για χαλάρωση και να δοθούν οι τελευταίες εξηγήσεις για την για την κυβερνητική πολιτική και για την μάχη που δίνει το κόμμα μέσα και έξω από την βουλή για την υλοποίηση των φιλολαϊκών στόχων.
Μόνο που μέσα στο τσιπουράδικο δεν ένοιωθε καλά γιατί οι περισσότεροι κάπνιζαν και η ατμόσφαιρα ήταν βαριά γι’ αυτόν που είχε και μια ιστορία με παλιά βρογχικά. Μάλιστα ένας πίσω του έβηχε και έφτυνε συνεχώς , έτσι που τον δυσκόλευε στην συζήτηση με τους άλλους.
Βρήκε όμως έτσι την ευκαιρία να κάνει ένα σχόλιο πως πέρα από τα σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα της χώρας, η κυβέρνηση της « πρώτης φοράς αριστερά» , έπρεπε να προστατέψει την κοινωνία και από ανθυγιεινές συμπεριφορές όπως το κάπνισμα. Στο κάτω, κάτω ότι θα έχανε το κράτος από φόρους, θα το κέρδιζε με την ελάττωση της νοσηρότητας του πληθυσμού , χώρια η βελτίωση της ποιότητας ζωής.
Έβγαλε μάλιστα το σημειωματάριο του και σημείωσε να θυμηθεί να συζητήσει το πρόβλημα με τον σύντροφο υπουργό υγείας. Στην ανάγκη μπορεί να υπέβαλε και σχετική επερώτηση στην βουλή.
«Πως πήγε» τον ρώτησε η γυναίκα του όταν γύρισε στο σπίτι.
«Δύσκολα, πολύ δύσκολα. Αν εξαιρέσεις κάποιους δικούς μας ο περισσότερος κόσμος είναι στα κάγκελα. Πέρα από τις σαχλαμάρες και τις χειραψίες με μισό μάτι με κοιτούσαν στο δρόμο. Τι μαλακίες είπα για δικαιολογίες, δεν λέγεται.»
Πήγαινε προς το μπάνιο να κατουρήσει και να πλύνει τα χέρια του, όταν άκουσε την γυναίκα του να τσιρίζει από πίσω.
«Καλά που γυρνάς έτσι. Βγάλε γρήγορα το σακάκι σου»
Απόρεσε.
«Τι έγινε και φωνάζεις έτσι;»
«Καλά χριστιανέ μου δεν πήρες χαμπάρι το ρόχαλο που είναι κολλημένο στην πλάτη σου;»
Ο Χρήστος Γκίμτσας είναι γιατρός και συγγραφέας
Christos.gim@gmail. com
