” Ήμουνα απλή, φιλική με εμφάνιση μαθήτριας γυμνασίου. Στις πρώτες μου επαφές με γονιούς των παιδιών που ερχόντουσαν να γράψουν τα παιδιά τους στο Ωδείο, η εικόνα της εισόδου στο σπίτι και της εξόδου απ αυτό ήταν εντυπωσιακή. Η έκπληξη και η δυσπιστία που τους δημιουργούσε η τόσο νεανική μου εμφάνιση ήταν τόσο έντονη που και σήμερα με κάνει να χαμογελώ. Φεύγοντας η ατμόσφαιρα είχε αλλάξει. Η σιγουριά είχε απλωθεί στο πρόσωπό τους. . .Ο Μανώλης Καλομοίρης που ερχόταν στα Τρίκαλα για τις εξετάσεις του Ωδείου το καλοκαίρι, πάντα μου τόνιζε πως το Ωδείο της Κύπρου και των Τρικάλων ήταν τα στολίδια του. Όταν αργότερα η Χορωδία μου ανδρώθηκε θέλησα να διδάξω κι αποσπάσματα από τη Συμφωνία της Λεβεντιάς του Μ. Καλομοίρη.. Ο Καλομοίρης έκπληκτος και συγκινημένος με την απόφαση μου,μου έστειλε τις πάρτες κι ένα πολύ όμορφο γράμμα που το κράτησα στο αρχείο μου”.
Από το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Τ. Παπαστεφάνου’ Ο μύθος μιας Χορωδίας’, Εκδ Προσκήνιο.
