Μεγάλο πράγμα η αισιοδοξία! Τεράστιο! Με σημασία μη μετρήσιμη!

Ειδικά όταν αυτή η αισιοδοξία αναφύεται σε μία χώρα, η οποία υποφέρει από οικονομική και κοινωνική κρίση εδώ και πολλά χρόνια.

Είναι πραγματικά αισιόδοξο να περπατάς σε μια πόλη στην οποία μόλις φτάνει αυτοκίνητο στη διάβαση, σταματάει για να περάσεις.

Είναι πραγματικά αισιόδοξο να κυκλοφορείς με το αυτοκίνητό σου σε μια πόλη στην οποία δεν χρειάζεσαι πολλά φανάρια, γιατί_πολύ απλά_τηρείται ο ΚΟΚ.

Είναι πραγματικά αισιόδοξο να κυκλοφορείς σε μία πόλη που τα ποδήλατα είναι περισσότερα από τα αυτοκίνητα (ίσως περισσότερα κι από τους ανθρώπους!)

Ξέρεις τι όμορφο που είναι να παίρνεις το καφεδάκι και να πηγαίνεις «με το πρόσωπο» ή το «απρόσωπο» να το απολαύσεις δίπλα (κυριολεκτικά δίπλα) στο ποτάμι; Και όχι μόνο να μη λερώνεσαι από χώματα και να μη βρέχεσαι από νερά, αλλά να περπατάς σε ένα υπέροχο πλακόστρωτο, με vintage παγκάκια, και με σμήνη από πάπιες και κύκνους να κόβουν βόλτες μπροστά σου ή κολυμπώντας στο νερό;

Η αισιοδοξία σε χτυπάει στο πρόσωπο όταν κάθεσαι να πιεις ένα τσιπουράκι και _εκτός από το μεζέ, που όντως χαίρεσαι όταν τον βλέπεις_ να χαίρεσαι κι επειδή βλέπεις το παλικαράκι που σερβίρει μ’ ένα χαμόγελο που βγαίνει από την ψυχή του; Κι αν τύχει,  αφηρημένος ή μαγεμένος απ’ το τοπίο ή τα τσίπουρα, και ξεχάσεις τσάντα ή πορτοφόλι, να επιστρέφεις μετά από ώρα στο μαγαζί και να μην την έχει πειράξει κανείς!

Η αισιοδοξία κάνει γλέντι μέσα σου, όταν επισκέπτεσαι ένα από τα παλαιότερα και ομορφότερα τζαμιά στην Ευρώπη (μουσείο πλέον) και όχι μόνο δε ντρέπεσαι για την εμφάνιση του όλου χώρου, αλλά αισθάνεσαι υπερήφανος.

Νιώθεις ότι είσαι στο Παρίσι, όταν περνάς την υπέροχη μεταλλική γέφυρα, κατασκευασμένη στα τέλη του 19^ου αιώνα από γάλλους μηχανικούς.

Καταλαβαίνεις την ποιότητα των ανθρώπων όταν σε μικρά χωριά, σκαρφαλωμένα στο βουνό, βγαίνεις το πρωί για καφέ και δεν σε κοιτούν σαν «ξένο», αλλά σε καλούν στο τραπέζι τους…

Νιώθεις ότι κυκλοφορείς κάπου στο κεντρικό Λονδίνο, όταν βλέπεις γύρω σου κοπέλες και αγόρια που ξέρουν και από μόδα και από μουσικές σκηνές, αλλά και από τέχνη. Θα είναι φαίνεται το νερό…

Αντιλαμβάνεσαι την αποδοχή όλων των Ελλήνων, αφού σε αυτήν εδώ την πόλη γεννήθηκε η Συννεφιασμένη Κυριακή…

…αλλά και ένας «γαύρος» που τραγούδησε τη Θεσσαλονίκη περισσότερο από τους σαλονικιούς…

Και επειδή από Ευρώπη πήξαμε, πάμε και μια βόλτα στο Grand Canyon… μόνο που το δικό μας έχει και κάτι αετοφωλιές με καμπάνες στις κορυφές των βράχων του…

Και επειδή η υγεία είναι πάνω απ’ όλα, στην πατρίδα του Ασκληπιού πεθαίνουμε στα 100…

Γι’ αυτό και φτιάξαμε την ελληνική DisneyLand… το Μύλο των Ξωτικών! Επειδή ακόμα και στα 100 νιώθουμε παιδιά και διασκεδάζουμε εκεί κάθε Δεκέμβρη μαζί με τα δισέγγονά μας!

Γιατί… στη σημερινή Ελλάδα θέλεις να νιώσεις πως υπάρχει αισιοδοξία. Γιατί θέλεις να ξέρεις πως υπάρχει ένα μέρος που μπορεί να σου την προσφέρει… τα Τρίκαλα!

* Ο Ηλίας Ψυχογιός κατάγεται και από τα Τρίκαλα, έχει σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων στην Ελλάδα και Τεχνολογίες Διαδικτύου στη Σκωτία. Έχει εργαστεί σε πολυεθνικές εταιρίες του τουρισμού και της πληροφορικής.