Πρόκειται για μια κοινωνία που έχει χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Όμως η Δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς σχέσεις εμπιστοσύνης.
Το υπάρχον τοπικό πολιτικό σύστημα πρέπει να κατανοήσει πολλά περισσότερα από όσα έχει ήδη κατανοήσει.
Στην εκφορά του λόγου του, στις προτεραιότητές του, στην αντίληψή του για την κοινωνική πραγματικότητα.
Η πλειοψηφία του δημόσιου λόγου είναι «να ειχαμε να λέγαμε».
Ένα κατασκεύασμα που δεν έχει καμία σχέση με τις πράξεις αυτών που τον εκφέρουν.
Πολλοί άνθρωποι λάνσαραν στην προεκλογική περίοδο μια δημόσια εικόνα εντελώς ατσαλάκωτη και ψεύτικη.
Βέβαια η ποιότητα της ζωής δεν έχει θεαματικότητα. Η κακοποίησή της μόνο έχει.
Αυτό προϋποθέτει φυσικά και πολιτική σκέψη, με την υγιή έννοια του όρου, που είναι ζήτημα παιδείας.
Όχι πολιτικολογία, δηλαδή απολιτικό λόγο περί πολιτικής από απαίδευτα μυαλά.
Δυστυχώς μάθαμε να ζούμε με τα ελάχιστα στάνταρ, να χειροκροτάμε το κενό περιεχόμενο, να αποδεχόμαστε ότι μας επιβάλλεται αδιαμαρτύρητα και δυστυχώς να παραιτούμαστε από διαμαρτυρία για κάτι που είναι πολύ κατώτερο των περιστάσεων.
Η μετριότητα αφορά βέβαια όλη τη συγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας.
Προς τι η έκπληξη;
Περιμένω να αποδοθεί δικαιοσύνη για το έγκλημα των Τεμπών. Όσοι πολιτικοί είναι υπεύθυνοι – και είναι πολλοί κατά τη μεταπολίτευση, και συγκεκριμένα μετά το 2001 – να καθίσουν στο σκαμνί και να πάνε μία φορά επιτέλους μιζαδόροι στη φυλακή, τουλάχιστον αυτό. Ακούγεται πως μέλη κυβερνήσεων της Ελλάδας, υπουργοί και υφυπουργοί, έχουν τεράστιες ευθύνες για την έλλειψη εφαρμογής συγκεκριμένων δικλείδων ασφαλείας, κι ενώ είχαν αγοραστεί οι αυτοματισμοί εδώ και 20 χρόνια. Θα καλύπτει ο ένας τον άλλο, υπεύθυνοι εταιρειών που ήταν στις προμήθειες, πολιτικοί κλπ. Κρίμα για τη χώρα αυτή που κάποτε ζούσαν στα εδάφη της σπουδαίοι φιλόσοφοι, μαθηματικοί, φυσικοί, αστρονόμοι, μηχανικοί κι εφευρέτες. Τώρα ο κάθε ταλαντούχος άνθρωπος προσπαθεί να δραπετεύσει στο εξωτερικό, βάζοντας λεφτά στην άκρη από εργασίες διάφορες, και επειδή ο ίδιος ο κόσμος ανέχεται να τον εξουσιάζουν κυριολεκτικά. Άλλο να εξουσιάζεις κάποιον, άλλο να λαμβάνεις αποφάσεις – όντας ικανός και δίκαιος, που τίποτα από τα δύο αυτά προσωπικώς εγώ πιστεύω ότι είναι το 95+% των πολιτικών του κοινοβουλίου – για την αξιοκρατία, δικαιοσύνη, πραγματική απονομή αυτής, την εφαρμογή πραγματικής δημοκρατίας, κι όχι εκμετάλλευσης του πληθυσμού με δημαγωγία.
Ζαντήρης Ευάγγελος