Τα χρόνια πέρασαν,οι τότε μαθητές έγιναν επαγγελματίες,άλλοι επιστήμονες,άλλοι στις τέχνες,άλλοι στα Σώματα,άλλοι στην Υγεία και άλλοι στις επιχειρήσεις,όμως το σημαντικότερο είναι, ότι έγιναν χρήσιμοι,σωστοί πολίτες,άριστοι οικογενειάρχες.Με αρκετούς δεν βρεθήκαμε ποτέ,οι δρόμοι μας έτυχε να μην συναντηθούν,με πολλούς σμίξαμε και αναπολήσαμε τα ωραία χρόνια της αθωότητας.
Στο Φρούριο συνηθίζαμε όλοι οι νεολαίοι να κάνουμε τις κοπάνες από το σχολείο,να δίνουμε τα πρώτα ραντεβού,να νιώθουμε τα πρώτα σκιρτήματα.Εκεί στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς μαζεύονταν όλη η μαθητιώσα νεολαία των Τρικάλων για την αποχαιρετιστήρια φωτογραφία,που σήμαινε όχι μόνο τη λήξη της μαθητικής ζωής,αλλά και τη μετάβαση στην επικείμενη ανέμελη φοιτητική ζωή.Υπάρχουν στιγμές που σκέφτεσαι τα παιδικά σου χρόνια, τις ανέμελες στιγμές σε αλάνες και αυλές, τα παιχνίδια με φίλους, τις βόλτες με τα ποδήλατα και τους ρομαντικούς περιπάτους με τα κορίτσια.
Τις εποχές εκείνες, που το μόνο που μας ένοιαζε, ήταν τι ώρα θα πάμε για μπάλα ή πότε θα πάμε στον κινηματογράφο να δούμε γουέστερν,καράτε και ταινίες περιπέτειας. Σκέψεις αθώες, παιδικές, και όμορφες, περιτριγύριζαν τότε το μυαλό μας. Σκέψεις που σήμερα φαντάζουν μακρινές και άγνωστες, που πάντα, όμως θα μείνουν ανεξίτηλες στο μυαλό μας.
Περιμέναμε το Σάββατο για την καθιερωμένη έξοδο στο Βυζάντιο,στη Βενετία,στο Νίτσα,στην Tivoli ή για σινεμά στο Πάλλας,στο Απόλλων,στο Αχίλλειον.Τα καλοκαίρια μας ήταν υπέροχα,μπάνιο στη Σαλαμπριά,στο Ληθαίο,στην Κουϊντα,πολυτέλεια ήταν αυθημερόν για μπάνια στον Πλαταμώνα,Νέοι Πόροι,Σκοτίνα,Κόκκινο Νερό με τα πούλμαν του Αντωνόπουλου,του Πατρίκαλου,του Καραθανάση και του Ευαγγελακόπουλου.
Αυτές τις στιγμές δεν τις ξεχνάω ποτέ,η παρέα μας ζωντάνεψε μέσα από τις φωτογραφίες που ψαχουλεύοντας ξανάπεσαν στα χέρια μου.Σίγουρα όλοι αλλάξαμε εξωτερικά,μέσα μας όμως είμαστε ακόμη έφηβοι,ενθουσιώδεις και ρομαντικοί, όπως τότε πριν …αρκετά χρόνια.Με την υπόσχεση ότι θα ξανασυναντηθούμε πέρασε ο καιρός,τα χρόνια κύλησαν,η ζωή μας ωρίμασε και οι υποχρεώσεις μας έκλεισαν στο σπίτι.
Ελπίζοντας ότι θα ανταμώσουμε,κλείνω το τετράδιο των αναμνήσεων συγκινημένος.
Αντώνης Παπαγεωργόπουλος
