Α(να)ξιότιμε κύριε.
Να έχεις εκλεγεί, λέει, μέλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου, στη δυσκολότερη συγκυρία του νεότερου πολιτικού και οικονομικού βίου τις χώρας σου. Να έχεις ορκιστεί σε ό,τι πιο ιερό διαθέτεις ότι θα δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου για να βοηθήσεις, όσο το επιτρέπουν οι δυνάμεις σου, να «ξεκολλήσει το κάρο από τη λάσπη», για να χρησιμοποιήσουμε μια λυρική φράση κάποιου επιφανούς συναδέλφου σου. Να έχεις ενταχθεί σε έναν πολλά υποσχόμενο, τουλάχιστον στην αρχή της εμφάνισής του, πολιτικο-κομματικό σχηματισμό, που δεν έχει καμία δυσκολία να αποκηρύσσει, μετά βδελυγμίας και σε όλους τους τόνους, το ιδιαίτερα βεβαρημένο παρελθόν του πολιτικού μας συστήματος.
Και παρ’ όλα αυτά να φτάνεις στο (έσχατο) σημείο να ενοχλείσαι επειδή οι επιβάτες του Μετρό μπορούν να βλέπουν να προβάλλονται από το τηλεοπτικό κύκλωμα στους σταθμούς του εικόνες από την εισβολή των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής στην Αθήνα το 1941. (Να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο βίντεο δημιουργήθηκε από τη Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού του υπουργείου Εθνικής Άμυνας και παρουσιάστηκε σε εκδήλωση που έγινε για τις γερμανικές επανορθώσεις στη Λέσχη Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων). Και γι’ αυτό, στη συνέχεια, να καταθέτεις ερώτηση προς τους υπουργούς Επικρατείας, Οικονομίας, Υποδομών, Ναυτιλίας & Τουρισμού και Εξωτερικών ζητώντας όχι απλώς κάποιες εξηγήσεις ή διευκρινίσεις, αλλά την κεφαλήν των επί πίνακι. Να ζητάς (με ποιο ηθικό δικαίωμα και κυρίως με ποιο ψυχικό σθένος;), με άλλα λόγια, να διαγραφεί ένα από τα σπουδαιότερα κεφάλαια της νεότερης ιστορίας μας (συλλογικής μνήμης, αναστοχασμού και αυτογνωσίας), μόνο και μόνο για να εξευμενιστεί και ν’ αλλάξει φύση (αν είναι δυνατόν) ο σύγχρονος ευρωπαϊκός Μινώταυρος. Να γίνεσαι έτσι, χωρίς την παραμικρή αναστολή ή συστολή, «βασιλικώτερος του βασιλέως» για να κερδίσεις μερικά ψίχουλα απ’ αυτά που συνηθίζει η μεγαλειότης του ν’ αφήνει επίτηδες να πέσουν από το γεμάτο με τα αγαθά του Αβραάμ και του Ισαάκ τραπέζι του.
Ε, τότε, να με συγχωρεί η μεγάλη χάρη σου, πολυχρονεμένε άρχοντά μου, είμαι υποχρεωμένος να σου πω, έστω και αν πρόκειται να σε δυσαρεστήσω ή και να σε εξοργίσω, πράγμα που δεν διστάζω να πω ότι με αφήνει παγερά αδιάφορο, ότι έχεις χάσει, ως πολιτικός αλλά και ως απλός συμπολίτης μου, και το τελευταίο ίχνος ντροπής και αξιοπρέπειας που σου έχει μείνει. Οπότε ά(ά)ξιος ο παχυλός (βουλευτικός) μισθός που σου πληρώνει από το υστέρημά του ο ελληνικός λαός. Το ίδιο ισχύει και για την εμπιστοσύνη με την οποία –εν τη αφελεία ή εν τη πλάνη του- σε περιέβαλε για να τον αντιπροσωπεύεις και να τον υπηρετείς σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς.
Τέλος, μου δίνεις, δυστυχώς, το δικαίωμα να σκεφτώ, και χωρίς πάντως να κινδυνεύω να αυθαιρετήσω, σε ποια όχθη θα είχες βρεθεί όταν, σ’ αυτόν τον πολύπαθο τόπο όλα «τα `σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» της τριπλής βάρβαρης ναζιστικής κατοχής, για να θυμηθούμε τον λόγο του εθνικού μας ποιητή. Ή τι θα είχες να καταμαρτυρήσει εναντίον αυτών που αυθαδίαζαν απέναντι στους κατακτητές και τις ασύλληπτες από ανθρώπινο νου κτηνωδίες τους, παίρνοντας ενεργό μέρος στη μεγαλειώδη εθνική μας αντίσταση, την οποία μερικοί σήμερα χλευάζουν ή απαξιώνουν, ενώ οι πνευματικοί και πολιτικοί τους γεννήτορες την είχαν κηρύξει σε απηνή διωγμό, επιβραβεύοντας συγχρόνως τον επαίσχυντο δοσιλογισμό.
Μάλιστα, καθόλου δεν αποκλείεται, κάποια στιγμή, να τα βάλεις και με τον συγκεκριμένο (ή άλλον) ποιητή και να διαμαρτυρηθείς, από το βήμα τις Βουλής, επειδή μερικά τουλάχιστον ποιήματά του αμαυρώνουν στα μάτια του «καλού κόσμου» τη σύγχρονη εικόνα τις χώρας μας. Με αναγκαίο και αναπόφευκτο αποτέλεσμα να ανακόπτεται και εξαιτίας τους, εκτός από τους απρόσκλητους και ανεπιθύμητους πρόσφυγες και τους μετανάστες που συρρέουν (σαν τις κατσαρίδες είχε εκστομίσει δίκην κραυγής κόρακος, άλλη συνάδελφός σου) εγκαταλείποντας κακήν κακώς την επίγεια κόλαση της πατρίδας τους, το –ορμητικό σαν το όνομα του κομματικού σου φορέα- τουριστικό ρεύμα.
Με (ελάχιστη) εκτίμηση και πολύ θυμό
ΝΙΚΟΣ ΕΠ. ΦΑΛΑΓΚΑΡΑΣ (nicfalag@yahoo.gr)
14/05/2015
