Σοκαρισμένη η Ευρώπη από την ομιλία του αντιπροέδρου των ΗΠΑ, Τζέι Ντι Βανς, στη διάσκεψη του Μονάχου. Γιατί όμως;
Ο Βανς ήταν ευγενέστατος, ιντελεκτουάλ (του Γέιλ) και εξαιρετικά ευφραδής, με πλούσιο λεξιλόγιο και όχι τις 150 λέξεις του Τραμπ.
Έχει δηλαδή όλα όσα εκτιμούν οι ευρωπαϊκές ελίτ που έρχονταν σε οργασμό κάθε φορά που άκουγαν τον Ομπάμα.
Μα επειδή ο Βανς τους είπε μέσα στο σπίτι τους όλα αυτά που δεν ήθελαν να ακούσουν, ύψωσε ενώπιον τους έναν καθρέφτη και τους έδειξε πώς πραγματικά είναι και όχι όπως πιστεύουν ότι είναι.
Τους υπενθύμισε ότι δεν είναι ούτε οι δημοκράτες, ούτε οι φιλελεύθεροι που καμώνονται ότι είναι, όταν περιφρονούν τους ίδιους τους λαούς τους, ακυρώνοντας εκλογές που το αποτέλεσμά τους δεν τους είναι αρεστό (Ρουμανία), όταν αποκλείουν κόμματα με τα οποία δεν συμφωνούν, όταν περιορίζουν την ελευθερία της έκφρασης και λογοκρίνουν συστηματικά τους πολίτες τους.
Τέλος, τους έδειξε ότι είναι μια δευτεροκλασάτη δύναμη που δεν μπορούν παρά να ακολουθήσουν τις υποδείξεις του επικυριάρχου τους – there is a new sherif in town!
Τους είπε με δυο λόγια, την πικρή αλήθεια στην οποία δεν έχουν τίποτα να απαντήσουν.
Τι να απαντήσει ο Σολτς που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο 15% και σε λίγες μέρες θα αποχαιρετίσει την κυβέρνηση;
Τι να πει ο Μακρόν που εδώ και έναν χρόνο κυβερνά με διαδοχικά κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και κυβερνήσεις μειοψηφίας;
Τι να πει ο Στάρμερ που έξι μήνες μετά τη θριαμβευτική νίκη του καταρρέει δημοσκοπικά και είναι δεύτερο κόμμα πίσω από το Reform του Φάρατζ, ενώ η κυβέρνησή του φυλακίζει πολίτες για μια ανάρτηση στα ΜΚΔ;
Σαν να μην έφτανε αυτό, λίγο μετά ήρθε και ο ειδικός απεσταλμένος του Λευκού Οίκου, Κιθ Κέλογκ να διαμηνύσει δημόσια ότι οι Ευρωπαίοι δεν θα έχουν θέση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για την Ουκρανία, αλλά, παρόλα αυτά, θα πληρώσουν τον λογαριασμό της όποιας συμφωνίας!
Ωστόσο, δεν πρέπει να παρασυρθούμε από το άφθονο θέαμα που μας χαρίζουν απλόχερα τα στελέχη της κυβέρνησης Τραμπ και πιστέψουμε ότι άλλαξε στ’ αλήθεια η σχέση ΗΠΑ – Ευρώπης.
Όχι, παραμένει θεμελιωδώς η ίδια, αυτή που διατύπωσε γλαφυρά η (προοδευτική Δημοκρατική) Βικτώρια Νούλαντ το 2014, όταν επέλεγε τη νέα κυβέρνηση της Ουκρανίας: «γάμα την Ευρώπη».
Αυτή δηλαδή του υποτακτικού υπηρέτη που ακολουθεί πειθήνια της εντολές του κυρίου της.
Πολύ απλά, οι ΗΠΑ βαράνε το νταούλι και η Ευρώπη χορεύει, για να παραφράσουμε τον «ηγέτη της εκατονταετίας» που τελευταία την έχει δει Έλληνας Ομπάμα από τα Λιντλ, ανακυκλώνοντας ευχολόγια και κεντροαριστερά κλισέ.
Με μια σημαντική διαφορά, ωστόσο: η Νούλαντ και οι Δημοκρατικοί αυτά τα έλεγαν μόνο ιδιωτικά. Δημόσια κρατούσαν τα προσχήματα αντιμετωπίζοντας τύποις την Ευρώπη ως «ισότιμη» εταίρο (όχι εταίρα).
Αυτό όμως αρκούσε για τους Ευρωπαίους που δεν έχαναν ευκαιρία να πλειοδοτήσουν (ρητορικά πάντα) σε αρετή, εμφανιζόμενοι ως πρότυπο δημοκρατίας, δικαιωμάτων και μαλακής ισχύος (χωρίς ισχύ).
Και να σου οι ουκρανικές σημαίες στα προφίλ και τα «σλάβα ουκράινι» στις ομιλίες, όσο το κόστος της ενέργειας για τους Ευρωπαίους πολίτες εκτοξεύονταν στα ύψη και οι ευρωπαϊκές βιομηχανίες έκλειναν η μία μετά την άλλη.
Αλλά ο Τραμπ δεν είναι ο άνθρωπος τον προσχημάτων, εκτιμά τη δύναμη, την ωμή ισχύ, όχι την αδυναμία, όσο επιχρυσωμένη και αν εμφανίζεται.
Δυστυχώς για την Ευρώπη, η μόνη «δύναμη» που της έχει απομείνει είναι η επίδειξη αρετής, το κήρυγμα στους πάντες για τα πάντα, (εκτός από τον εαυτό της).
Το κοινό όμως για ένα τέτοιο κήρυγμα συρρικνώνεται δραματικά, τελευταία, όπως διαπιστώνουν ακόμα και αυτή η Βάνα Καρόλου Λέκκα της Φιλοσοφικής, αλλά και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παρά την «ιστορική» ομιλία του στο Κογκρέσο.
Τι θα κάνει, επομένως, η Ευρώπη; Τι μπορεί να κάνει; Δεν έχει ούτε την οικονομική, ούτε τη στρατιωτική, ούτε πλέον την πολιτισμική ισχύ για να παίξει τον οποιοδήποτε αυτόνομο ρόλο στα διεθνή πράγματα.
Ως το πρώτο και πιο προωθημένο πείραμα παγκοσμιοποίησης έχει βυθιστεί σε κρίση, τώρα που η παγκοσμιοποίηση κλονίζεται.
Σε πρόσφατο άρθρο του στους Financial Times, ο Μ. Ντράγκι τονίζει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι οι ΗΠΑ αλλά η… Ευρώπη.
Τα εσωτερικά εμπόδια που θέτει στον εαυτό της, ισοδυναμούν με δασμούς 45% στη βιομηχανία της και 110% στις υπηρεσίες, ενώ η διαρκής συμπίεση της εγχώριας ζήτησης, μέσω της λιτότητας που επιβάλλει στα μέλη της, υπονομεύουν την ανάπτυξη και την τεχνολογική καινοτομία, έναντι των ανταγωνιστών της.
Η Ευρώπη βρίσκεται σε παρατεταμένο τέλμα, δεν μπορεί να πάει ούτε μπροστά – στην πλήρη πολιτική ενοποίηση, ούτε να γυρίσει πίσω – στα κυρίαρχα εθνικά κράτη.
Εξ ου και παράγει μόνο διεφθαρμένους γραφειοκράτες, όπως η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και ασπόνδυλους ηγετίσκους, σαν τον Σολτς.
Η ηγεσία της θυμίζει τη σοβιετική γραφειοκρατία λίγο, πριν την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, όπως δηκτικά σημείωσε ο Βανς.
Εδώ ταιριάζει το γνωστό ανέκδοτο με το μεσόκοπο ζευγάρι που γευματίζει αμέριμνο σε εστιατόριο πολυτελείας.
Ξαφνικά μια πληθωρική νέα γυναικά αγκαλιάζει και αρχίζει να φιλά ερωτικά τον άνδρα. Ποια είναι αυτή Γιάννη; Ρωτά έκπληκτη η σύζυγος.
Αυτή η αγάπη μου είναι η γκόμενά μου, της απαντά εκείνος σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Φεύγω, σε χωρίζω αμέσως, ουρλιάζει εκείνη, έξω φρενών.
Φυσικά, αγάπη μου, μπορείς να φύγεις όποτε θες, αλλά θα χάσεις το μηνιαίο εισόδημα των 5.000 ευρώ, την Πόρσε Καγιέν, το σκάφος και το εξοχικό μας στη Μύκονο, της λέει εκείνος.
Αυτή ξεροκαταπίνει, κάθεται ξανά στη θέση της και συνεχίζει σιωπηλή το γεύμα της.
Λίγο μετά περνά ένας μεσόκοπος συνοδεία μιας εξίσου πληθωρικής νέας γυναίκας και χαιρετά τον άνδρα.
Αγάπη μου, ποια είναι αυτή που συνοδεύει τον κ. Κοπέογλου, η γυναίκα του; Ρωτά η σύζυγος.
Όχι βέβαια, αυτή είναι η γκόμενά του, της απαντά εκείνος.
«Η δική μας είναι καλύτερη» αναφωνεί εκείνη θριαμβευτικά!.
Έτσι λοιπόν και η Ευρώπη, θα γκρινιάξει λίγο, για τους άξεστους τρόπους του νέου σερίφη της στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, αλλά στο τέλος θα κάνει ό,τι της υποδείξει, αναφωνώντας: «η δική μας είναι καλύτερη»!. Δημήτρης Τσίρκας
Υπάρχει νέος Σερίφης στην πόλη (Βανς). Τα κοκόνια της της Ε.Ε. σκούζουν αλλά είναι γιά πλάκα.
Όταν ο Sherrif θα σου πει να δώσεις στην Τουρκία το Αιγαίο και τη Δυτική Θράκη και να αποδεχθείς τη διχοτόμηση της Κύπρου όπως οι Ουκρανοί τώρα την εισβολή της Ρωσσίας, θα σκούζεις.
Το γνωστό παραμύθι. Στηρίξαμε την Ουκρανία γιατί είναι το ίδιο με την Κύπρο. Βέβαια σε αυτά τα τρία χρόνια δεν κάναμε καμιά σύνδεση τού Κυπριακού σε σχέση με την βοήθεια πού δώσαμε. Άκουσες κάτι πού εγώ δεν ξέρω; Απλώς δικαιολογίες για χαχόλους. Τώρα για τις “Πρέσπες τού Αιγαίου” άλλοι τις προετοίμαζαν καί πίεσαν γιά σύμφωνο φιλίας με τούς Τούρκους. Είναι αυτοί πού έδωσαν το πράσινο φως για την προμήθεια των F16 στην Τουρκία, ενώ ο Σερίφης τούς είχε κόψει τα F35. Τώρα μετά το σύμφωνο φιλίας σκούζουμε γιατί οί Ευρωπαίοι σύμμαχοι θα δώσουν καί Eurofigthter καί Meteor στούς Τούρκους. Αλλά αφού ήμαστε φίλοι, γιατί σκούζουμε; Κάτι τελευταίο. Όσο η Ελλάδα καί η Κύπρος θεωρούνται καί μακάρι να είναι στρατηγικοί σύμμαχοι με το Ισραήλ ΔΕΝ τις αγγίζει κανένας. Η βιασύνη τού Ερντογάν να τα βρει με τούς Κούρδους και τον Οτσαλάν σημαίνει ότι στήνεται Κουρδικό κράτος από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ. Καληνύχτα καί καλή τύχη.
Eσύ περίμενε το ξανθό γένος να λευτερώσει την Κύπρο και το Βέλο να σου βγάλει μαλλιά.
Πες μας και ποιος σκλάβωσε την Κύπρο, για να σε θεωρήσουμε σοβαρό (λέμε τώρα).
ΥΓ. Πάτα εδώ που γράφει: «δεν είμαι τρολ».
Δε χρειάζεται να το πει ο Sherrif, κ. Marshal. Το λέει κάθε ημέρα ο εντόπιος κύριος Lumbosacral.
ΥΓ. Και, to the down-down of the writing, εμείς ήμασταν κατά των εισβολών (πασών των …Ρωσσιών).
Α ρε κατακαημένε Marshal, τι σου ‘μελε να πάθεις…
Θα μου πεις, τι φταις κι εσύ. Έτσι σου έλεγαν, έτσι έλεγες.
“Την επόμενη φορά που ο θυμός θα δώσει την εξουσία σε κάποιον περαστικό Χατζηαβάτη ,μπορεί να μη φανούμε τόσο τυχεροί όπως το 2015.
Ο Τσίπρας μπροστά στη Ζωή μοιάζει με Ντε Γκωλ, το ίδιο και ο Καμένος μπροστά στους νέους ακροδεξιούς κομήτες…”
Για κάθε Τραμπ, ευθύνεται ένας Μπάιντεν. Για κάθε Λεπέν, ένας Μακρόν.
Κοιτάξου στον καθρέφτη, αναρωτήσου ποιος “δημιούργησε” όλους αυτούς του Έλληνες πολιτικούς που ανέφερες (και κυρίως κάποιους άλλους που “ξέχασες”), και μετά ξαναέλα να τα πούμε.
Εν τω μεταξύ, ρούφα κανένα φρέσκο αβγουλάκι, θα βοηθήσει την φωνή σου στις υστερικές κραυγές που θα βγάζεις μετά τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών.
Καταστροφείς της κοινωνίας, αυτό είστε. Λουστείτε τα.
Αυτά όλα τα μεγαλειώδη μόλις τα έγραψε ο Κώστας Στούπας στο liberal, ε; Υποκλίνομαι στην αφέλεια αυτών που εντυπωσιάστηκαν διαβάζοντας τα.
Τι πάθαμε με αυτό το παιδί, όλο κομμουνιστικά sites διαβάζει και τα παπαγαλίζει. Και νομίζει ότι θα μας ξεγελάσει εμάς τους δεξιούς, που «στο Βίτσι και στο Γράμμο, σας θάψαμε στην άμμο*»
*Ο δεξιός ποιητής εδώ, φαντάστηκε τις παραλίες των προαναφερθέντων σημείων, γεμάτες από τάφους κομμουνιστών. Μεταγενέστεροι δεξιοί, φαντάζονται το νομό Έβρου, εκτός Ελλάδος.
Ζάχαρη (όχι στα οχήματα του Πυροβολικού).